Ο Κώστας Ζουράρις παραιτήθηκε χθες από τη θέση του υφυπουργού Παιδείας επειδή προσέβαλε με τρόπο ανεπίτρεπτο τις ομάδες και τους φιλάθλους του Ολυμπιακού και του Άρη, ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών.
Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν άκρως θλιβερή! Αντί να κάνει άμεσα αποδεκτή την παραίτηση, διέρρευσε ότι ο πρωθυπουργός θα πάρει την απόφασή του ΜΕΤΑ την ψήφιση του Πολυνομοσχεδίου στη Βουλή απόψε!
Οι πολιτικοί αυτής της χώρας, αφού παρέδωσαν τα κλειδιά και την εθνική κυριαρχία της στους δανειστές, προδίδοντας πολίτες, ιδέες και ιδανικά που θεωρητικά έπρεπε να υπηρετούν, καταβάλλουν κάθε λεπτό προσπάθεια να απαξιώσουν πέρα από την πολιτική και τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Για όσους το λησμονούν η παραίτηση είναι μονομερής πράξη. Όταν παραιτείσαι δεν περιμένεις από κανένα να επιβεβαιώσει την απόφασή σου. Παίρνεις το καπελάκι σου και φεύγεις…
Όμως ο πρωθυπουργός θέλει να σιγουρέψει την ψήφο του Κώστα Ζουράρι το βράδυ στο Πολυνομοσχέδιο και μετά να τον στείλει στο… σπίτι του. Η φθήνια του πολιτικού ελιγμού σε όλο της το μεγαλείο.
Φυσικά και γνωρίζει ο πρωθυπουργός ότι ο Ζουράρις είναι κάθετα αντίθετος σε κάθε λύση του ζητήματος της ονομασίας των Σκοπίων που θα περιλαμβάνει την λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγά της.
Οπότε ο Κώστας Ζουράρις έβγαλε και πάλι τα… εσώψυχά του για Ολυμπιακό και Άρη, γνωρίζοντας τον σάλο που θα προκαλούσε, με σκοπό την αποχώρησή του από το κυβερνητικό σχήμα για να μη φανεί στη συνέχεια ότι υποκύπτει στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων.
Αν βέβαια, ο πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας Κώστας Ζουράρις πράξει διαφορετικά στο ζήτημα της ονομασίας, θα είναι απλά ανακόλουθος. Αλλά αυτό αφορά τον ίδιο και τους ψηφοφόρους του.
Στη συνείδηση της κοινής γνώμης πάντως, η περίπτωση να ανακτήσει η πολιτική στην Ελλάδα την πραγματική της θέση με στόχο την παραγωγή ιδεών για ζωτικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης (ελευθερία, δικαιοσύνη, παιδεία, ασφάλεια, πολιτισμό, αθλητισμό κα), έχει τις ίδιες πιθανότητες με το να κατακτήσει ο Πλατανιάς (όντας τελευταίος στη βαθμολογία) το πρωτάθλημα!
Ταυτόχρονα πρέπει να μας προκαλεί θλίψη η… ανοσία που επιδεικνύουμε ως πολίτες στη χυδαιότητα με την οποία μας αντιμετωπίζει σχεδόν το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να νιώθουμε θυμό. Θα έπρεπε να είμαστε έτοιμοι να… εκραγούμε από τις απρέπειες των «εκπροσώπων» του λαού, αλλά δυστυχώς μοιάζουμε υπνωτισμένοι, αποδεχόμενοι κάθε προσβολή.
Θυμίζω πως όταν ο Τσώρτσιλ έδωσε τον όρο της πολιτικής λέγοντας ότι «ο πολιτικός πρέπει να έχει την ικανότητα να πει τι πρέπει να γίνει αύριο και μετά να μπορεί να εξηγήσει γιατί δεν έγινε…» ένας δημοσιογράφος (μάλλον Άγγλος) του αντέταξε: «Οι πολιτικοί είναι σαν τις πάνες των μωρών. Και τα δύο χρειάζονται συχνά αλλαγή και για τον ίδιο λόγο…».
Και τον έκανε να… δαγκώσει το πούρο του!
