Μετά το ματς με τον Απολλώνα έγραφα πως κάθε αγώνας από εδώ και έπειτα θα είναι και πιο δύσκολος για τον Πανιώνιο. Στο Αγρίνιο οι «κυανέρυθροι» συνάντησαν πολλές δυσκολίες κόντρα στον Παναιτωλικό. Ο Τραϊανός Δέλλας είχε κλείσει όλους τους χώρους προς την περιοχή της ομάδας του. Οι γραμμές ήταν κοντά και ο Παναιτωλικός είχε συνοχή και σωστή αλληλοκάλυψη. Σε συνδυασμό με το πρέσινγκ ψηλά στην πρώτη κιόλας ζώνη δυσκόλευε πολύ το έργο του Πανιωνίου και την ανάπτυξή του. Η μπάλα δεν έφτανε στον Ντουρμισάι, αλλά ούτε και στα εξτρέμ, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει όχι ευκαιρία, αλλά ούτε υποψία.
Ο Σαββίδης ήταν εγκλωβισμένος, ο Σπιριντόνοβιτς έμεινε «ατσαλάκωτος» και ο Πανιώνιος έχασε δύο σημαντικά εργαλεία για την ομαλή ανάπτυξη.
Το αστείο γκολ που δέχθηκε ο Πανιώνιος από το λάθος του Γκιοατά έμενε αναπάντητο όσο περνούσε η ώρα.
Ο Γρηγορίου άλλαζε πράγματα από τον πάγκο. Μπραχίμι με μόλις δύο προπονήσεις μαζί με την υπόλοιπη ομάδα και Μακρύλλος μπήκαν και βοήθησαν στην αλλαγή της εικόνας. Το 4-3-3 που επέλεξε αρχικά ο Γρηγορίου δεν έφερε λύσεις. Το 4-4-2 με ρόμβο όμως άλλαξε τις ισορροπίες του παιχνιδιού. Δημιουργήθηκαν χώροι και σε συνδυασμό με την κούραση των γηπεδούχων, αλλά και την καλή κυκλοφορία της μπάλας έφεραν το γκολ του Λάμπρου στην πρώτη τελική του Πανιωνίου μετά από 81 λεπτά αγώνα.
Ο βαθμός βάση της εικόνας είναι υπερπολύτιμος για τους «κυανέρυθρους», οι οποίοι έχω την αίσθηση πως με τον Μπραχίμι θα αποκτήσουν και πάλι ένα σημείο αναφοράς στο παιχνίδι τους στη μετά
Μασούντ εποχή.
Αυτό που μπορεί να κρατήσει ο Γρηγορίου και οι παίκτες του από αυτό το ματς είναι η αντίδραση που βγήκε και από τον πάγκο και στον αγωνιστικό χώρο.
Πλέον, η προσοχή του Πανιωνίου εστιάζεται στη Λαμία και τα προημιτελικά του Κυπέλλου. Πονηρό ματς που θέλει μεγάλη προσοχή γιατί κρύβει παγίδες. Και το σημαντικότερο πρέπει να μείνει ανέπαφη η εστία του Κότνικ.
ΥΓ: Στιγμές σαν αυτή με τους Σιώπη-Λάμπρου στις συνεντεύξεις μετά το ματς είναι που χαρίζουν ομορφιά στο ποδόσφαιρο. Αυτές είναι που μένουν και αυτές πρέπει να πολλαπλασιάζονται…
