Έχει να κρατήσει πολλά από το φετινό Ευρωπαϊκό της αήττητο – παρακαλώ – σεργιάνι η ΑΕΚ. Το θέμα είναι να μην κάνει «μνημείο» τη φάση του 51ου λεπτού όταν ο Μασούντ «κατάφερε» να μην πετύχει το γκολ της πρόκρισης. Διότι, με βάση την εικόνα της αναμέτρησης και μιας αόρατης ζυγαριάς ανάμεσα στις δύο ομάδες, η Ένωση ΑΝ έβαζε εκεί το γκολ θα σχόλαγε ο…γάμος έστω και κάπως πρόωρα!
Με το ΑΝ, ούτε καλύτερα κοιμάται κανείς, ούτε περισσότερο καλά βλέπει την ζωή στη συνέχεια!
Αυτό που έχει να κάνει η ΑΕΚ είναι να κρατήσει την καλή εμφάνιση στη μεγαλύτερη διάρκεια της αναμέτρησης. Αυτό το διαρκές σφυροκόπημα για περίπου 70 λεπτά, όσο δηλαδή άντεξε το μπόλιασμα του κουράγιου με το πάθος της για περαιτέρω διάκριση στη διοργάνωση.
Μέσα από τα χιονισμένα πλάνα του «Ολυμπίνσκι», τα αδιάκοπα χνώτα των παικτών όπως αποτυπώνονταν στον τηλεοπτικό φακό και την χαμένη ευκαιρία του Ιρανού ο νους μου ξεκίνησε το δικό του ταξίδι στο χρόνο. Όχι δα τόσο μακριά, μια 20ετία δρόμος..
Στην Μόσχα του ’98 που ακόμα ψάχνονταν στην πολιτικο-οικομική της μεταμόρφωση από το προπύργιο του Ανατολικού μπλοκ στον καπιταλισμό!
Σε εκείνη την μεγαλούπολη, όπως τη θυμάμαι, έξω από το ξενοδοχείο «Cosmos» όπου είχαμε καταλύσει οι εκπρόσωποι του Τύπου.
Ανεξίτηλα χαραγμένες οι τρομερές εικόνες έχοντας στο κάδρο Μοσχοβίτες 3ης ηλικίας οι οποίοι απεγνωσμένα προσπαθούσαν να μας πουλήσουν ένα κουτάλι ή ένα πιρούνι (!!) για 5-6 ρούβλια. Με αυτά, όπως πρόσεξα, έτρεχαν να πάρουν κάτι από τις υπαίθριες καντίνες. Αυτό ήταν το κολατσιό, το γεύμα και το δείπνο τους μαζί!
Με το σούρουπο έμπαινε σε ισχύ η «ανεπίσημη» απαγόρευση κυκλοφορίας – έξω από το ξενοδοχείο – αφού σχεδόν όλα τα φανάρια των κεντρικών οδικών αρτηριών, κάθε φάρας οπλοφόροι σταματούσαν τους διερχόμενους ζητώντας ότι είχαν πάνω τους από χρήματα μέχρι ρολόγια και λοιπά τιμαλφή.. Κι αλίμονο σε όποιον ήθελε να κάνει τον ήρωα! Οι όποιες κινηματογραφικές ομοιότητες απείχαν πάρα πολύ από εκείνες τις ιστορίες.
Όσο, χιλιομετρικά, η Ρωσική πρωτεύουσα από το Χόλιγουντ, κι ακόμα παραπάνω.
Το «αρχαιότερο επάγγελμα» εντός του ξενοδοχείου (!) είχε περάσει σε άλλο επίπεδο.. Με 2-3 δωμάτια, ανά όροφο, «ανοιχτά» σε όποιον είχε την διάθεση για περιπέτειες όλα βέβαια υπό την διακριτική επίβλεψη των υπευθύνων του συγκροτήματος κι ορισμένων εύσωμων που έκοβαν βόλτες στους διαδρόμους…
Την παραμονή του αγώνα της ΑΕΚ με την Λοκομοτίβα, στο παλιό της γήπεδο. πήραμε μια πρώτη γεύση τι σημαίνει αγώνας τέτοια εποχή σε αυτή τη χώρα! Την αποστολή της ομάδας για την καθιερωμένη προπόνηση περίμεναν καμιά δεκαριά καμιόνια με εκατοντάδες φαντάρους οι οποίοι αντί για.. καλάσνικοφ ο καθένας κρατούσε από μια τεράστια «βαριοπούλα». Όταν μπήκαμε στον εσωτερικό χώρο του γηπέδου καταλάβαμε αμέσως τη χρησιμότητά τους. Με αυτές οι περισσότεροι έσπαζαν τους πάγους (!!) που είχαν σκεπάσει το μεγαλύτερο μέρος των εξεδρών καθώς ακόμη τότε δεν υπήρχαν πλαστικά καθίσματα, ενώ κάποιοι άλλοι τσάκιζαν τους πάγους σε πολλά σημεία του αγωνιστικού χώρου!
Το θερμόμετρο παρέμεινε πεισματικά υπό του μηδενός ενώ την επομένη, ανήμερα του αγώνα τα πράγματα έγιναν πιο.. άγρια!
Το ματς ξεκίνησε στο -7 και στη λήξη του έφτασε ως το -14! Το θυμάμαι καθώς κοίταξα το θερμόμετρο του γηπέδου, δίπλα στο μισο-χαλασμένο ρολόϊ όταν μπήκε το 2-1 στο 92ο λεπτό.
Τότε είναι αλήθεια καταλάβαμε καλά το κρύο καθώς λίγο πριν, η ροή της αναμέτρησης δεν μας άφησε να νιώσουμε τα παγωμένα μας φρύδια και ρουθούνια μιας και τα υποτυπώδη δημοσιογραφικά θεωρία – ο Θεός κι ο Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος να τα έκαναν χώρους εργασίας του Τύπου – αποτελούσαν μέρος των εξεδρών σε ακάλυπτο χώρο. Πάλι καλά που δεν χιόνιζε, τότε…
Από εκείνο το ματς έμεινε η φάση του 90ου λεπτού όταν ο Σέμπουε στην κόντρα έδωσε έτοιμο γκολ στον Νικολαϊδη αλλά το αδύναμο σπρώξιμό του προς την ανυπεράσπιστη από τον γκολκίπερ εστία, πρόλαβε και με τη βοήθεια της τύχης ένας αμυντικός των γηπεδούχων.
Πολλά χρόνια αργότερα ο σκόρερ της ισοφάρισης – σε εκείνο το ματς – Χάρης Κοπιτσής χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη εμπειρία ως τη «χειρότερη βραδιά των ΑΕΚτζήδων». Ο ίδιος πλέον αποφεύγει να βλέπει το video αφού αντί για συναισθήματα του έχει μείνει «ένας κόμπος στο στομάχι..»
Στους τέσσερις του τότε κυπέλλου Κυπελλούχων θα πήγαινε η ΑΕΚ! Μαζί με την Τσέλσι, την Βιτσέντζα και την Στουτγάρδη… Στο εγχώριο πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς τερμάτισε 3η, δεκατέσσερις πόντους μακριά από τον Ολυμπιακό που έκοψε το νήμα..
Οι εικόνες του τότε, με την χαμένη ευκαιρία του Ντέμη και το γκολ στα χασομέρια, μαζί με ότι έγινε στο Κίεβο 20 χρόνια αργότερα έχουν πολλά κοινά στοιχεία.
Για την ΑΕΚ του ρεαλισμού και της φιλοδοξίας όμως πρέπει να έχουν κι έντονες διαχωριστικές γραμμές. Ευκαιρίες σαν κι αυτή που έχασε ο Μασούντ δύσκολα ξαναγίνονται, όμως με παρόμοια απόδοση κόντρα σε ομάδες που δεν ταμπουρώνονται είναι βέβαιο πως θα της φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες στο άμεσο μέλλον.
Κι αν μπορέσει και το ξανακάνει στα δύσκολα που έρχονται είναι βέβαιο πως θα αυξήσει πολύ την προοπτική να φθάσει στην «ομορφότερη βραδιά των ΑΕΚτζήδων»!
Εξάλλου εκείνη η ΑΕΚ του Ντουμιτρίου, του Ντέμη, του Ατματζίδη και των λοιπών ποδοσφαιρικών μορφών της έπασχε αρκετά στο θέμα της… ασφάλειας εκτός των αγωνιστικών «τειχών», στο πεδίο της διοικητικής ασάφειας. Κι αυτό δυστυχώς για την ιστορική ομάδα, ήρθε μετά από χρόνια ως συνέχεια να στοιχειώσει και να πονέσει!
Ας μας συγχωρέσει ο Χάρης Κοπιτσής αλλά εμείς θυμίζουμε τι έγινε τότε.. Σε μια από τις μεγαλύτερες χαμένες ευκαιρίες της ΑΕΚ
