Ένα σαραντάλεπτο, και άλλο ένα, το σύνολο ογδόντα λεπτά. Σε πόσες ευκαιρίες απέτυχε η ΑΕΚ να βάλει ένα σουτ, δίποντο ή τρίποντο, σε αυτό το διάστημα; 41 χαμένα στη Γερμανία, μαζί με 10 λάθη, μας κάνει 51. Στην Αθήνα ξοδεύτηκαν άλλα 35, συνοδεία 9 λαθών και 7 χαμένων βολών. Το σύνολο βγάζει άθροισμα 98. Μία από αυτές να εκμεταλλευόταν, είτε θα είχε άλλη μια ευκαιρία στην παράταση, είτε θα συνέχιζε να υπερασπίζεται το στέμμα του περσινού Μάη. Σχεδόν μία στις εκατό.
Φυσικά, παίζουν και οι άλλοι. Η Μπάμπεργκ έχασε τις δικές της, χαμογέλασε όμως στο φινάλε και θα διεκδικήσει τον θρόνο μιας διοργάνωσης που ταιριάζει γάντι στους μπαρουτοκαπνισμένους, εντούτοις χαλιναγωγημένους από τον χρόνο γκαρντ της.
Ένα σουτ που πήγε μέσα, γιατί ο Ράις είναι κλάση MVP Ευρωλίγκας. Μια προπονητική απόφαση για φάουλ στο φινάλε, που το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε. Μια επίθεση που έγινε άσχημα. Λεπτομέρειες.
Εικόνες που αντανακλούσαν τον χαρακτήρα των πρωταγωνιστών. Ο Τζόρνταν Θίοντορ, που ήθελε την ευθύνη στο φινάλε, όπως έκανε δύο χρόνια πριν, όταν έστειλε τη Μπάνβιτ στο φάιναλ-φορ με λέι-απ. Ο Χάουαρντ Σαντ – Ρος, που ξέσπασε σε λυγμούς γιατί θεώρησε εαυτόν υπεύθυνο για τον αποκλεισμό, επειδή ο Ράις τον νίκησε στην τέταρτη και καθοριστική μεταξύ τους μονομαχία φέτος. Λίγο αργότερα, ο κοντορεβυθούλης της Μπάμπεργκ αποθέωνε τον Κουβανό ως τον «καλύτερο αμυντικό που έχει αντιμετωπίσει στη διοργάνωση» και έβαζε πρώτα την τύχη όταν εξηγούσε πως το τελευταίο σουτ πήγε μέσα. Δίπλα μου, ο Ζήσης έβαζε τα πράγματα στην θέση τους: «μόνο τυχαίο δεν ήταν».
Άπαντες μετά το άδοξο για την ΑΕΚ φινάλε στάθηκαν στο κρεσέντο του Μπράις Τέιλορ, τα τρία τρίποντα του οποίου έδωσαν ξανά ζωή στην Μπάμπεργκ στο 63-51, εξίμισι λεπτά για το φινάλε. Προφανώς έχουν δίκιο, αλλά η «Ένωση» δεν έχασε από την άμυνα της. Το γεγονός ότι η Μπάμπεργκ σούταρε 4/23 τρίποντα ως εκείνο το σημείο δεν αποτελεί κανενός είδους δικαιολογία. Άλλωστε, το ότι οι Γερμανοί είχαν την εμπειρία να μην καταρρεύσουν όταν το γήπεδο κόχλαζε, το γνωρίζαμε από πριν: δεν περιμέναμε το 2019 για να μάθουμε τους Ράις, Ζήση, Χίκμαν και Τέιλορ.
Η πρόκριση στο F4 χάθηκε ξεκάθαρα από την επιθετική ανικανότητα της ΑΕΚ, αυτήν που δεν της επέτρεψε να πετύχει περισσότερους από 70 πόντους σε κανένα από τα δύο παιχνίδια της. Την ίδια που την κράτησε σε συγκομιδή 6 πόντων στα τελευταία 6:36 του επαναληπτικού αγώνα.
Ναι, έπαιξε χωρίς την οξύνοια του Ξανθόπουλου που θα την βοηθούσε να στρώσει περπατησιά, την σκληράδα του Ματσιούλις που έχει θριαμβεύσει σε πολύ δυσκολότερα τεστ, με τον Θίοντορ να δίνει σταθερό ραντεβού με την ατυχία των τραυματισμών από την κατάκτηση του Διηπειρωτικού και έπειτα. Επαρκείς δικαιολογίες; Πιθανώς.
Εντούτοις είναι αδύνατον να εθελοτυφλήσει κανείς βλέποντας την ΑΕΚ να είναι μονοδιάστατη και προβλέψιμη στο επιθετικό της κομμάτι, υπέρ του δέοντος αγκυλωμένη στην παγίδα του pick n’ roll ως πρώτο και τις περισσότερες φορές τελευταίο τρόπο επίθεσης. Το πυρηνικό όπλο Βινς Χάντερ έβλεπε τον χώρο δράσης του συνεχώς να σμικρύνεται, αφού η Μπάμπεργκ σπάνια φοβήθηκε την αδύνατη πλευρά της αντιπάλου της και έκλεινε κυνικά προς τα μέσα. Ο Ντούσαν Σάκοτα τελείωσε τη σειρά με 1/9 τρίποντα, αφού σπάνια η ομάδα του δούλεψε για να του εξασφαλίσει τα σουτ που του αρέσουν.
Early offense δράσεις είδαμε ελάχιστες, άλλους τόσους αιφνιδιασμούς. Η ικανότητα του Ντελρόι Τζέιμς να παρασύρει τον Κλιφ Αλεφάντερ στα ανοιχτά και να τον χτυπάει με μπούκες ήταν ο μοναδικός σταθερός τρόπος των γηπεδούχων σε ολόκληρο το δεύτερο μέρος. Η κίνηση χωρίς τη μπάλα ήταν ελάχιστη και το κεντρικό pick n’ roll χώριζε το παρκέ στη μέση σαν την Ερυθρά θάλασσα: σπάνια οι τρεις που δεν έπαιρναν μέρος σε αυτό έκαναν περισσότερα από το να παρακολουθούν.
Στο φινάλε, η επιλογή του προπονητικού τιμ να θυσιάσει τον χρόνο της τελευταίας επίθεσης υπέρ της καλύτερης άμυνας δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια συμπυκνωμένη εικόνα της πρωταρχικής στόχευσης της ΑΕΚ σε όλο τη σειρά. Άμυνα, πάνω από την επίθεση. Τόσο, που γίνεται μπούμερανγκ και βγάζει μάτι.
«Τι μας λες τώρα», σας ακούω να λέτε. «Ένα τρίποντο να είχε μπει, από αυτά που οι δικοί μας πέταγαν σαν τούβλα, και τώρα θα έγραφες άλλα».
Πράγματι. Όταν το αποτέλεσμα είναι τόσο οριακό που θα άλλαζε με το παραμικρό, η ευθύνη επιμερίζεται τόσο πολύ που γίνεται άφαντη και δεν είναι βάρος κανενός.
Και την ίδια στιγμή, βαραίνει σε όλους, ασήκωτη.
