Η επιθυμία του διεκδικητή, το τάνγκο Καλάθη και Καμπάσο, ο γρήγορος ρυθμός στη Μαδρίτη, η απουσία του Γιουλ, η κεντρομόλος δύναμη του Ταβάρες. Ο Χρήστος Καούρης γράφει από τη Μαδρίτη.
Παράγοντας επιθυμία
Ο κορεσμός είναι κατάσταση του μυαλού. Εύκολη να προβλεφθεί, δύσκολη να αποδειχθεί παρά μόνο εκ του αποτελέσματος. Στα έξι χρόνια στα οποία ο Παναθηναϊκός λείπει από το φάιναλ-φορ, η Ρεάλ έχει πέντε παρουσίες, τέσσερις τελικούς, δύο τρόπαια. Από το Λονδίνο του ’13 ως σήμερα, η χρυσή γενιά της βασίλισσας έχει πρόσωπα: Λάσο, Γιουλ, Ρούντι, Ρέγιες, Κάρολ. O Αγιόν είναι εκεί από το ’14, ο Τέιλορ και ο Τόμπκινς από το ’15. Όλοι τους επιτυχημένοι, με συλλογή τροπαίων και μεταλλίων σε Ισπανία και Ευρώπη.
Στην «πράσινη πλευρά», μόνο οι Καλάθης και Βουγιούκας έχουν πιει σαμπάνια από τρόπαιο Ευρωλίγκας και άλλοι δύο έχουν ζήσει ατμόσφαιρα φάιναλ-φορ (Παπαπέτρου, Λοτζέσκι). Ο Λάνγκφορντ είδε τον Παναθηναϊκό του ’12 και την Μακάμπι του ’14 να του φράζουν το δρόμο. Ο Γκιστ προσπαθεί όσα χρόνια αποτυγχάνει το τριφύλλι, ο Τόμας έχασε την ευκαιρία με την Εφές του 2017 και πέρασε χωρίς να ακουμπήσει απέναντι στον Ολυμπιακό το ’15.
Η επικεφαλίδα της σειράς δεν μπορεί να είναι άλλη από την επιθυμία. Κάθε λεπτό που θα περάσει σε όσους αγώνες χρειαστούν προκειμένου να καθοριστεί ο νικητής της σειράς είναι μια ευκαιρία για να αποδείξουν οι παίκτες του Πιτίνο ότι είναι πιο διψασμένοι από τους αντιπάλους τους. Όχι, οι βετεράνοι της Ρεάλ δεν θα «το θέλουν λιγότερο». Ο Παναθηναϊκός πρέπει να το θέλει περισσότερο, και αυτό πρέπει να γίνει φανερό από το πρώτο δευτερόλεπτο στη μάχη των κατοχών που δεν ανήκουν σε κανένα αλλά θα καταλήξουν σε αυτόν που θα τρέξει, θα σπρώξει, θα μοχθήσει περισσότερο θα θυσιάσει το κορμί του.
Δεν είναι μυστικό ότι η αυτοπεποίθηση της Ρεάλ έχει πληγεί βάναυσα το τελευταίο δίμηνο, όπως μόνο οι ήττες από τον θανάσιμο εχθρό μπορούν να καταφέρουν. Την ώρα που ο Πάμπλο Λάσο χρησιμοποιεί όσο ποτέ το χρονόμετρο για να αποφασιστούν τα μπες/βγες ανά περίοδο, οι Καταλανοί χρησιμοποίησαν το μέγεθος και τη δύναμη τους για να τους κερδίσουν τρεις φορές από τα μέσα Φλεβάρη και έπειτα, κατά σειρά σε Copa, Ευρωλίγκα, Liga Endesa. Ένας αποφασισμένος, έτοιμος για όλα αντίπαλος μπορεί να διαταράξει μια εύθραυστη ψυχολογία: ο Παναθηναϊκός πρέπει απαραίτητα να μετατραπεί σε αυτόν.
Καλάθης Vs Καμπάσο
Η γη είναι στρογγυλή, ο Τζόρνταν είναι ο καλύτερος παίκτης που έχει παίξει ποτέ μπάσκετ, το Game of Thrones είναι στα κανάλια Novacinema και ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να προκριθεί χωρίς τον Καλάθη της κανονικής περιόδου. Τώρα που έφυγαν τα προφανή από τη μέση, είναι ώρα να απαντήσουμε και στο πιο ενδιαφέρον ερώτημα: είναι ο Φακού Καμπάσο ο κρυπτονίτης του Καλάθη;
Δύσκολο να το πει κανείς με τόσο μικρό δείγμα γραφής, αφού πέρσι το ζιζάνιο της Ρεάλ ήταν τραυματίας και δεν έπαιξε ρόλο στα πλέι-οφς. Ο Αργεντινός είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους τρεις καλύτερους αμυντικούς της Ευρωλίγκας στην άμυνα πάνω στη μπάλα, όμως δύσκολα το σχέδιο του Πάμπλο Λάσο θα είναι να τον ξοδέψει στο μαρκάρισμα του Νικ, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού. Με δεδομένη την απουσία του Γιουλ τουλάχιστον από την πρώτη εβδομάδα, ο Αργεντινός είναι ο μοναδικός αξιόπιστος πόιντ-γκαρντ της Ρεάλ και ο κύριος δημιουργός της. Το πιθανότερο σενάριο αντιμετώπισης του Καλάθη προβλέπει σκυταλοδρομία παικτών, με τον Τέιλορ να ξεκινά, τον Κοζέρ να δίνει ανάσες όπου χρειάζεται και τον Καμπάσο να αναλαμβάνει δράση στην 4η περίοδο, όταν ο floor general του Παναθηναϊκού θα έχει χάσει δυνάμεις.
Ο Καμπάσο θα δοκιμάσει την πνευματική σκληράδα του Καλάθη, προσπαθώντας να του αποσπάσει την προσοχή από το παιχνίδι και να την μεταφέρει στην μεταξύ τους μονομαχία. Από πλευράς Πιτίνο, το σχέδιο δεν προβλέπει ιδιαίτερη ξεκούραση για τον καλύτερο του παίκτη. Ο 30χρονος πόιντ γκαρντ πιθανότατα θα τελειώσει τη σειρά με 35+ λεπτά συμμετοχής κατά μέσο όρο και θα κληθεί να κουβαλήσει τον Παναθηναϊκό στους ώμους του απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης. “He has a great motor”, μου έλεγε ο Τζέιμς Γκιστ όταν συζητούσαμε για το αν η ξεκούραση της μίας εβδομάδας θα ωφελούσε τον Καλάθη. Όπου “motor” βάλτε… πλεμόνια.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως για τον Καλάθη αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στην ως τώρα καριέρα του. Ήταν εκεί και το 2011, σημαντικό κομμάτι του παζλ, κυνηγώντας τον Χουάνκι Ναβάρο στα playoffs και βρίσκοντας όσο χώρο μπορούσε δίπλα στην εκτυφλωτική λάμψη του Διαμαντίδη. Ήταν και στην Πόλη το ’12, τρίτος πόλος δίπλα σε Διαμαντίδη και Σάρας, λιγότερο σημαντικός, που να πάρεις αποφάσεις με αυτούς στο παρκέ. Αμφισβητήθηκε όπως όλοι οι ξεχωριστοί, άδικα για την αδυναμία του μακρινού σουτ, δίκαια γιατί έχασε καθαρά τις μονομαχίες από τον Άνταμς το ’16 και τον Μπογκντάνοβιτς το ’17.
Φέτος, που ο Παναθηναϊκός είναι περισσότερο δικός του παρά ποτέ, ο Καλάθης έχει την ευκαιρία να πάρει δικαιωματικά τη θέση του στο πάνθεον των «πράσινων» ηρώων, αν καταφέρει να οδηγήσει αυτή την ομάδα στο φάιναλ-φορ. Άλλωστε, δεν μετριούνται όλα σε τρόπαια, ακόμα και στο σύλλογο που έχει έξι από αυτά στην ευρωπαϊκή μυθολογία του. Αν τα καταφέρει να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στο Φάιναλ-Φορ, θα το κάνει με ρεκόρ 300 ασίστ σε μία σεζόν και τον τίτλο του MVP στο τσεπάκι.
Ο παράγοντας Γιουλ
Ας ξεκινήσουμε και εδώ από τα βασικά. Η απώλεια του Γιουλ για τη Ρεάλ είναι τεράστιας σημασίας, γιατί δεν είναι μόνο αγωνιστική. Ο μοναδικός πλεόν Σέρχι της ομάδας μπορεί να έχει πολλές αναταράξεις στη σεζόν, να έχει παραδεχτεί ότι δεν ένιωθε καλά στο κορμί του, πως όλα τα προβλήματα που φέτος βγάζει έρχονται από τον περσινό τραυματισμό του. Ακόμα κι έτσι, με τον πυρηνικό κινητήρα του να έχει διαρροές, την ταχύτητα συχνά ελέγξιμη από τους αντιπάλους του, το τρίποντο στο 33.8%, ο Γιουλ δεν χρειάζεται συνέπεια για να είναι ευεργετικός.
Συνολικά ο οργανισμός Ρεάλ έχει καταφέρει σε σημαντικό βαθμό να μην εξαρτάται από αυτόν, μια διαδικασία που ο Λάσο ξεκίνησε μετά τη σεζόν 2016-17, αυτή στην οποία ο Ισπανός αναδείχτηκε μεν MVP της σεζόν, αλλά η υπέρ-εξάρτηση της ομάδας έγινε μπούμερανγκ στο φινάλε. Ταυτόχρονα, η «βασίλισσα» ξέρει να καβαλάει το κύμα από τις εκρήξεις του Γιουλ και να το μετατρέπει σε παλίρροια για τους αντιπάλους της. Με αυτόν απόντα, παρόμοια επίδραση στο μαδριλένικο παιχνίδι έχει μόνο ο Ρούντι Φερνάντεθ και σε ένα μικρότερο βαθμό ο Καμπάσο.
Θυμηθείτε τα περσινά πλέι-οφ: χρειάστηκε 18 σουτ (1/4 δίποντα, 5/14 τρίποντα, 2/6 βολές) για να βάλει 19 πόντους, συχνά η Ρεάλ έμοιαζε να παίζει για αυτόν παρά ο ίδιος για την ομάδα του. Τη χρονιά της εκτόξευσης του MVP Ντόντσιτς, το Palacio ζητούσε από τον Γιουλ να της δείξει το δρόμο. Όποιον και να ρωτήσετε στη Μαδρίτη, θα σας πει ότι η επιστροφή του ήταν αυτή που έδωσε στην βασίλισσα την ώθηση που είχε ανάγκη για να φτάσει ως το τέλος του δρόμου. Γύρω από την ηγέτη, όλοι ένιωθαν καλύτερα.
Η κεντρομόλος δύναμη του Ταβάρες
Τρία ρεκόρ καριέρας την ίδια σεζόν απέναντι στον ίδιο αντίπαλο πρέπει να είναι αρκετά για να προκύψει στιβαρό συμπέρασμα. Ο Έντι Ταβάρες έχει πετύχει τους περισσότερους πόντους της καριέρας του στα δύο παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό φέτος, ενώ στο ματς της Αθήνας κατέβασε 16 ριμπάουντ, κερδίζοντας καθαρά τη μονομαχία με τον Γιώργο Παπαγιάννη. Ο Παναθηναϊκός αισθάνθηκε τον θεόρατο σέντερ από το Πράσινο Ακρωτήρι σαν μόνιμο αγκάθι στα πλευρά του. Περισσότεροι από ένας προσπάθησαν να αρπάξουν τη μπάλα από τα χέρια του στη διεκδίκηση του ριμπάουντ, γεγονός που άφησε ελεύθερο το πεδίο στους υπόλοιπους blancos να διεκδικήσουν και εν τέλει να κερδίσουν νέα κατοχή.
Δεν χρειάζεται πολλή σοφία για να καταλάβει κανείς πως οι πράσινοι θα έχουν ελάχιστες ελπίδες επιτυχίας στη Μαδρίτη αν επιτρέψουν περισσότερα σουτ στους γηπεδούχους. Αν τελικά ο Τζέιμς Γκιστ απουσιάσει από ένα ή δύο παιχνίδια του Palacio (πράγμα για το οποίο δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα συμβεί), ο Παναθηναϊκός χάνει τον παίκτη που μπορεί να απειλήσει σταθερά σε κεντρικό pick n roll, όμως δεν είναι ο Αμερικανός αυτός που ταιριάζει με τον χαμογελαστό Έντι.
Μπροστά στον Γιώργο Παπαγιάννη απλώνεται η ευκαιρία της ολοκλήρωσης του κύκλου της ολικής επαναφοράς. Από το επιζήμιο πέρασμα από το ΝΒΑ, την ντροπιαστική για το ταλέντο του εικόνα τον Νοέμβρη, τον Μπιτάτζε που τον εξέθεσε στην Τυφλίδα, ως το ξύπνημα του Γενάρη. Ο “PG” καλείται να γίνει η κολόνα που θα κρατήσει το φρούριο της ρακέτας όρθιο απέναντι σε Αγιόν, Ταβάρες και Ρέγιες: όχι και η ευκολότερη δουλειά του κόσμου αυτή την εποχή. Αν κάποια στιγμή μείνει από καύσιμα απέναντι στους βασιλικούς δεινόσαυρους, η ανάμνηση του αγώνα της Μαδρίτης τον περασμένο Δεκέμβρη θα του δώσει την έξτρα ώθηση που δίνει ο θυμός.
Ζήτημα ρυθμού
Επικίνδυνο πράγμα να τρέξεις στη Μαδρίτη, ανθυγιεινό για οποιονδήποτε την επισκέπτεται από το ’12 και έπειτα. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να επιχειρήσει ένα μπασκετικό κατενάτσιο, όπως διάβασα να προτείνει ο Κωστής Βασιλειάδης στο gazzetta.gr, όμως είναι αμφίβολο αν κάτι τέτοιο θα κάνει περισσότερη ζημιά στην Ρεάλ ή στον ίδιο. Συμπερασματικά, οι πράσινοι κατάφεραν να ανατρέψουν την εις βάρος τους κατάσταση και να κάνουν άλμα έξι θέσεων σε δύο και κάτι μήνες γιατί κατάφεραν να μεταμορφώσουν την ασθμαίνουσα επίθεση τους. Το παραπάνω συνέβη από τη στιγμή που ο ρυθμός τους επιταχύνθηκε.
Οι transition καταστάσεις ευνόησαν καθοριστικά τον τρόπο παιχνιδιού του Καλάθη, ο οποίος ήταν ο σχεδόν αποκλειστικός δημιουργός των early post και γενικότερα early offense καταστάσεων που ο Παναθηναϊκός χρησιμοποιούσε για να μην παγιδευτεί στο μαρτυρικό 5v5 του πρώτου τριμήνου. Στην εποχή του επιστημονικού σκάουτινγκ, στο οποίο οι προπονητές προβλέπουν τι θα κάνει ένας παίκτης πριν ακόμα αυτός το σκεφθεί, η σημασία των εύκολων πόντων στο ανοιχτό ή ημί-ανοιχτό γήπεδο είναι ζωτικής σημασίας.
Με γνωστές και αποδεδειγμένες παθογένειες στο σετ παιχνίδι (φανερή αδυναμία στο μακρινό σουτ, σχεδόν μηδενική δημιουργία μακριά από το «1», μικρή ικανότητα στο ποστ παιχνίδι) οι οποίες επαναλήφθηκαν και επαληθεύτηκαν στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα του Ο.Α.Κ.Α, η επιλογή του χαμηλού τέμπο μοιάζει με το να πυροβολεί ο Παναθηναϊκός το πόδι του.
Η απουσία του Γιουλ αφαιρεί από τη Ρεάλ τον Νο.1 παίκτη που θέλει να σπρώξει το τέμπο, να τρέξει τη μπάλα και να δημιουργήσει το αντίπαλο αμυντικό χάος στο οποίο θα θριαμβεύσουν οι υπόλοιποι. Στο παιχνίδι μισού γηπέδου η πρωταθλήτρια Ευρώπης έχει πολλούς περισσότερους τρόπους να σκοράρει: τρόπους να ανοίξει το γήπεδο με τα stretch 4άρια της (Ράντολφ, Τόμπκινς), playmaking από τον Κοζέρ στην περιφέρεια και τον Αγιόν στο low post, φάσεις προσωπικότητας από Ρούντι και Κάρολ, πίεση στο επιθετικό ριμπάουντ από Ταβάρες και Ρέγιες, snipers εγνωσμένης αξίας.
Μπορεί σε πρώτο άκουσμα να μοιάζει οξύμωρο, αλλά ο Παναθηναϊκός μοιάζει να έχει περισσότερα να κερδίσει από τον γρήγορο ρυθμό, από τη στιγμή που συνεχίζει να είναι προσεκτικός με τη μπάλα και δεν μετατρέψει το Palacio σε ροντέο εις βάρος του αιφνιδιασμών.
Μάρτη Μήνα, λίγο πριν αναχωρήσει για τη Μόσχα, είχα σταθεί δίπλα στον Ρικ Πιτίνο για την καθιερωμένη συνέντευξη, παρέα με τον Καρύδα. Κόντεψε να μου πέσει το μικρόφωνο όταν τον άκουσα να λέει ότι ο στόχος είναι να παίξουν γρήγορα, «γιατί αλλιώς είναι σαν να παίζουμε κόντρα στα προσόντα μας». Χθες το απόγευμα, στο κατευόδιο για τη Μαδρίτη, παραδέχτηκα το λάθος μου.
