ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του έχει ένα όνειρο, έναν διακαή πόθο, που μπορεί αρκετές φορές να μοιάζει αδύνατον να πραγματοποιηθεί, λόγω του ότι είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο ή επειδή πολλάκις έχει πλησιάσει στο να τον υλοποιήσει αλλά επειδή δεν εξαρτάται μόνον από τον ίδιο να του … ξεσγλιστρούσε ενισχύοντας την πεποίθηση πως είναι ένα … άπιαστο όνειρο. Το βράδυ της 21ης Απριλίου όμως αποδείχτηκε περίτρανα πως με υπομονή, επιμονή, μεθοδικότητα, συγκέντρωση, συσπείρωση, αφοσίωση και πολύ μα πολύ δουλειά και κόπο, ότι και να συμβεί, ανεξαρτήτως λοιπών συνθηκών, κάθε όνειρο είναι εφικτό ακόμη κι αν περιμένει κάποιος τριάντα τέσσερα χρόνια για να το (ξανα)ζήσει.
Ο ΠΑΟΚ νίκησε 5-0 (3’, 60’ Σακχόφ, 8’ πέναλτι Μπίσεσβαρ, 53’ Βαρέλα, 81’ Σφιντέρσκι) τον Λεβαδειακό και διασφάλισε – και – μαθηματικά την κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος κάνοντας το δικό του όνειρο πραγματικότητα. Έχοντας ξεκινήσει τη σεζόν με μείον δυο βαθμούς, έχοντας «αδειάσει» από ενέργεια στην υπερπροσπάθεια που είχε καταβάλλει στο ξεκίνημα της σεζόν για να μπει στους ομίλους του Champions League, αντιμετωπίζοντας διάφορα προβλήματα και αμφισβήτηση στο ξεκίνημα αυτής της μοναδικής – στα ιστορικά – προσπάθειάς του, άντεξε, πείσμωσε, ξεπέρασε τις κάθε λογής αντιξοότητες ανάμεσα στις οποίες και απώλειες βασικών του ποδοσφαιριστών είτε από τραυματισμούς είτε από πωλήσεις (σ.σ. Πρίγιοβιτς), κατέγραψε μόνον νίκες και τέσσερις ισοπαλίες, φτάνοντας στην κατάκτηση του πολυπόθητου τροπαίου.
Δεν είναι απλώς «ένα πρωτάθλημα». Είναι η ευόδωση τόσων πολλών συναισθημάτων μαζί που μόνον όποιος τα έχει βιώσει μπορεί ν’ αντιληφθεί την υφή και το ασύλληπτο μέγεθος. Είναι μια δικαίωση για όλους όσοι μόχθησαν γι’ αυτό, για όλους όσοι το καρτερούσαν, για όλους όσοι θυσίασαν και τη ζωή τους γι’ αυτήν την ομάδα, γι’ αυτούς που στερήθηκαν το οτιδήποτε για να το ζήσουν. Μπορεί να είναι κάτι που κρατά ορισμένες ώρες ως διαδικασία, να το παραλάβει η ομάδα, να το πανηγυρίσει η ίδια και οι φίλοι της, όμως αυτό που μετράει είναι ότι έχει προηγηθεί, το κάθε δευτερόλεπτο, η ώρα, η μέρα, η εβδομάδα, ο χρόνος, η στιγμή κι ότι θα μείνει στην πορεία των ετών. Αυτά τα μοναδικά συναισθήματα που βρίσκονται μέσα στον κάθε έναν και περιμένουν τη συγκεκριμένη εξέλιξη να τα ξεκλειδώσει ώστε ν’ αποκτήσουν μορφή. Ανείπωτη χαρά, πρωτόγνωροι πανηγυρισμοί μα και απερίγραπτη συγκίνηση με λογική συνέπεια τα δάκρυα. Όχι όμως λύπης ….
Γιατί ο κάθε ένας έχει τις δικές του μοναδικές ιστορίες που συνδέουν αυτήν τη στιγμή με το παρελθόν του, τους ανθρώπους του, τα εν γένει βιώματά του. Κι αυτό είναι κάτι πανίσχυρο, έτσι εξηγείται όλο αυτό το πάθος κι η έκρηξη συναισθημάτων που έλαβε χώρα πριν από το ματς, κατά τη διάρκεια και πολύ περισσότερο μετά, στη εξαιρετική – απ’ όλες τις απόψεις – φιέστα, εκεί που πιο αρμονικά από ποτέ και με απόλυτο σεβασμό αντάμωσαν το ένδοξο παρελθόν με το αντίστοιχο παρών αλλά και στο απίστευτο πάρτι τίτλου που στήθηκε από νωρίς στον Λευκό Πύργο και κορυφώθηκε με την άφιξη των Πρωταθλητών.
Από πού να ξεκινήσει κάποιος και πού να τελειώσει; Από τον κόσμο; Που ποτέ δεν έλλειψε από το πλευρό της ομάδας, με ότι κι αν αντιμετώπισε στο πέρασμα των ετών, με τα καλά του και τα κακά του, δεν έχασε στιγμή την πεποίθησή του πως θα ερχόταν η συγκεκριμένη στιγμή; Από τον Ιβάν Σαββίδη; Που εμφανίστηκε, αμφισβητήθηκε, λοιδωρήθηκε μα στήριξε με όλο του το «είναι» κι αυτός κι η οικογένεια του όλην αυτήν την προσπάθεια των τελευταίων ετών, αρχικά αποπληρώνοντας τα χρέη της ομάδας προς το Δημόσιο, παράλληλα επενδύοντας πληθώρα χρημάτων για τη δημιουργία ομάδας που τελικά έφτασε σ’ αυτό το οποίο ο ίδιος είχε υποσχεθεί; Την ομάδα κι όλα της τα μέλη; Τεχνική ηγεσία, ποδοσφαιριστές, φροντιστές, ιατρικό επιτελείο, ασφάλεια, φύλακες; Όλοι, μα όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, όσο δύσκολο κι αν είναι για ορισμένους να το αντιληφθούν, έχουν το δικό τους μερίδιο – άλλοι μικρό κι άλλοι μεγάλο – στην επιτυχία.
Το να συμβεί τη συγκεκριμένη μέρα ήταν θεωρητικά εύκολο. Ο αντίπαλος δεν ήταν ανάλογης δυναμικής, έχοντας ήδη υποβιβαστεί στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία. Συνεπώς το πλέον δύσκολο κομμάτι για το αγωνιστικό τμήμα ήταν να διατηρήσει τη συγκέντρωσή του, ν’ αγνοήσει όλα αυτά που γίνονταν από το προηγούμενο βράδυ στην πόλη με τις εκδηλώσεις για τη συμπλήρωση ενενήντα τριών ετών από την έγκριση του Πρωτοδικείου για το πρώτο καταστατικό, τον κόσμο που βρέθηκε στο ξενοδοχείο κατά την αναχώρηση της ομάδας και τον πολύ περισσότερο που την περίμενε στο γήπεδο, καθώς – σχεδόν – δυο ώρες πριν από την έναρξη η Τούμπα είχε γεμίσει. Όχι μόνον το γήπεδο αυτό καθ’ αυτό αλλά γενικότερα η ευρύτερη περιοχή. Όλοι και όλα ζούσαν στους ρυθμούς αυτής της μοναδικής ημέρας. Αδημονούσαν για την κορύφωσή της, γνωρίζοντας το … σενάριο αλλά όχι και τις λεπτομέρειες αυτού, που όπως αποδείχτηκε έκαναν και τη διαφορά. Και για μια ακόμη φορά τα κατάφεραν με καταλυτικό παράγοντα το γρήγορο γκολ του Σακχόφ. Όχι, δεν είναι από τις φορές που συντρέχει λόγος να επιδοθεί κανείς σε αγωνιστικές λεπτομέρειες.
Υπάρχουν στοιχεία που πρέπει να τονιστούν με χαρακτηριστικότερο την παρουσία των Μαλεζά και Βιεϊρίνια στην αποστολή. Ο πρώτος, όντας ο ένας εκ των τριών συνδετικών κρίκων με τις ομάδες της προηγούμενης δεκαετίας, έχοντας διατελέσει και αρχηγός του «Δικεφάλου», χωρίς ενεργό ρόλο στη φετινή σεζόν, ήταν από τις περιπτώσεις που του άξιζε ένα διαφορετικό κι άκρως τιμητικό «αντίο». Το πήρε αγωνιζόμενος ως αλλαγή στο ματς που έδωσε στην ομάδα του το πρωτάθλημα. Έχοντας περάσει ουκ ολίγα στη θητεία του σ’ αυτήν την ομάδα, είχε μια σημειολογική παρουσία την οποία κι εξαργύρωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ο δεύτερος, επίσης … συνδετικός κρίκος αλλά εξίσου σημαντικός στο «τότε» και στο «τώρα». Είναι αυτός που «κουβάλησε» μεγάλο μέρος – και – της φετινής σεζόν στις πλάτες του, με προσωπικές ενέργειες (σ.σ. ασίστ, γκολ εντός και … εκτός αγωνιστικού χώρου), μια φύσει και θέσει ηγετική παρουσία στην ομάδα, είδε πριν από μια εβδομάδα την τύχη να του παίζει πολύ άσχημο παιχνίδι με τον σοβαρότατο τραυματισμό του. Αυτήν η ομάδα όμως ή καλύτερα, αυτήν η ποδοσφαιρική οικογένεια δε θα το άφηνε έτσι. Γιατί αυτό ήταν και το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό της. Το «δέσιμο» μεταξύ των μελών της, η γνήσια έγνοια του ενός για τον άλλον. Αυτό τους κράτησε στις πλέον δύσκολες στιγμές με τις οποίες ήρθαν αντιμέτωποι.
Αρχικά συμπεριλήφθηκε στην αποστολή και χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος, προγραμμάτισε να του αποδοθεί αυτό που άξιζε. Μπήκε στο τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης, γνώρισε την αποθέωση από τον – ένας Θεός ξέρει πόσος ήταν – κόσμο στις κερκίδες κάνοντας πράξη το δικό του όνειρο, ήτοι να είναι στο χορτάρι όταν θ’ ακουγόταν το ύστατο σφύριγμα του διαιτητή που θα σηματοδοτούσε την έναρξη των πιο ξέφρενων πανηγυρισμών των τελευταίων ετών. Όπερ κι εγένετο … Και λίγο μετά, ήταν αυτός που πρώτος σήκωσε το τρόπαιο της Πρωταθλήτριας ομάδας στον ουρανό της Τούμπας στέλνοντας άπαντες ακόμη πιο ψηλά … σε δυσθεώρητα ύψη. Όχι μόνον όσους ήταν εκεί αλλά κι όλους όσοι ήθελαν αλλά δεν κατάφεραν να δώσουν το παρών είτε γιατί δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν ένα εισιτήριο, είτε γιατί δεν είχαν τη δυνατότητα να το κάνουν για τους δικούς τους λόγους, είτε γιατί δεν είναι εν ζωή. Χιλιάδες κυριολεκτικά παρόντες, πολλοί περισσότεροι νοερά παρόντες …
Ήταν ο τρίτος αλλά αδιαμφισβήτητα πιο λαμπερός τίτλος των τελευταίων τριών ετών. Ο πιο ποθητός και ακριβοθώρητος. Αυτός που και πέρσι ήρθαν τόσο κοντά όμως με όλα όσα έγιναν δεν κατάφεραν να τον πανηγυρίσουν, πολλαπλασιάζοντας το πάθος, τη σφοδρή επιθυμία και την αποφασιστικότητα όλων. Το σίγουρο είναι πως δεν πρόκεται για το τέλος αφού η ομάδα έχει άλλους δυο στόχους στους δύο ή τρεις αγώνες που της απομένουν. Αρχικά την Πέμπτη στην Τρίπολη με τον Αστέρα, στον δεύτερο ημιτελικό του Κυπέλλου μετά το 2-0 του πρώτου αγώνα και στην τελευταία αγωνιστική με τον ΠΑΣ στα Γιάννινα, όπου θα κληθεί να υπερασπιστεί το αήττητο γράφοντας μια πολύ ξεχωριστή σελίδα στην ιστορία του. Το απώτερο μέλλον μπορεί να περιμένει. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια ….
