Χριστός Ανέστη, χρόνια πολλά! Η διακοπή για το Άγιο Πάσχα ανήκει πλέον στο παρελθόν, το ίδιο κι η δυνατότητα για ξεκούραση. Ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο πως υπήρχε σημαντική ανάγκη για τους πρωταγωνιστές των ομάδων να αποφορτιστούν ψυχικά και σωματικά προκειμένου να μπουν στη διαδικασία προετοιμασίας για τον επίλογο της σεζόν. Μιας σεζόν, ιστορικής για τον ΠΑΟΚ μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος για πρώτη φορά έπειτα από τριάντα τέσσερα χρόνια, στην οποία κατόρθωσε να φτάσει παρότι ξεκίνησε με μειονέκτημα βαθμών, ως ποινή που κουβαλούσε από την περσινή περίοδο, με σωρεία ρεκόρ κι όντας αήττητος ως τώρα, μια αγωνιστική πριν από το τέλος – και – του πρωταθλήματος.
Η σεζόν όμως δεν έχει τελειώσει. Μπορεί η επίτευξη ενός τόσο σπουδαίου στόχου, υποσυνείδητα να προκαλεί μια χαλάρωση κι έναν – ανεπιθύμητο – εφησυχασμό, υπάρχει όμως ακόμη ο στόχος της διατήρησης του αήττητου, που θα είναι κάτι το μοναδικό μετά το ανάλογο επίτευγμα του Παναθηναϊκού τη δεκαετία του ’60 σε διαφορές συνθήκες και δεδομένα τότε, ενώ ακέραιη παραμένει κι η προοπτική του πρώτου νταμπλ στην ιστορία της ομάδας. Ο ΠΑΟΚ αναδείχτηκε ισόπαλος δίχως τέρματα στην Τρίπολη κι έχοντας το 2-0 του πρώτου ημιτελικού με τους Αρκάδες υπέρ του, προκρίθηκε για τρίτη, διαδοχική σεζόν στον τελικό του Κυπέλλου, έχοντας κατακτήσει τους δυο προηγούμενους, όλους κόντρα στον αντίπαλο με τον οποίο θα τεθεί αντιμέτωπος και φέτος, την ΑΕΚ, στο ΟΑΚΑ όπως και πέρσι.
Δυο αγώνες για τους … τίτλους τέλους και της φετινής σεζόν, ένας για το πρωτάθλημα κι ένας για το Κύπελλο, ο τελικός. Αμφότεροι με τις δικές τους ιδιαιτερότητες και τους αντίστοιχους λόγους που τους καθιστούν υψίστης δυσκολίας. Χρονικά προηγείται η αυλαία του πρωταθλήματος στα Ιωάννινα. Εκεί όπου ο ΠΑΣ θα καταβάλλει την ύστατη προσπάθειά του για την παραμονή στην κατηγορία επιδιώκοντας τη νίκη, ενώ την ίδια στιγμή θα περιμένει να πληροφορηθεί τ’ αποτελέσματα αγώνων με ομάδες που έχουν τον ίδιο στόχο. Το αήττητο του ΠΑΟΚ κι ο τίτλος του πρωταθλητή είναι από μόνα τους δυο πανίσχυρα κίνητρα για κάθε αντίπαλο, μα σαφώς κι ακολουθούν σε προτεραιότητα αυτό της παραμονής. Αγώνας στον οποίο, όπως όλα δείχνουν ο «Δικέφαλος» δε θα έχει κόσμο στους Ζωσιμάδες.
Στον τελικό του Κυπέλλου, στην Αθήνα η ΑΕΚ παίζει το τελευταίο της «χαρτί» για διάκριση προκειμένου να μετριάσει την αίσθηση μιας χρονιάς σημαντικά δυσανάλογης των αρχικών της προσδοκιών. Εκεί θα μπουν και θα τονιστούν ζητήματα ρεβανσισμού για τον περσινό τελικό κι όχι μόνον, θα ενισχυθεί η δεδομένη αντιπαλότητα των τελευταίων ετών προκειμένου ο Μανόλο Χιμένεθ κι οι ποδοσφαιριστές του να συνειδητοποιήσουν και να εμπεδώσουν πλήρως πως γι’ αυτούς η επιτυχία είναι μονόδρομος.
Όλα αυτά απέναντι σ’ έναν ΠΑΟΚ που έχει υποστεί σημαντικές απώλειες τον τελευταίο καιρό. Πέραν του Βέρνμπλουμ που απουσιάζει από τις αρχές Δεκεμβρίου, στη λίστα των τραυματιών έχουν προστεθεί τα ονόματα των Μαουρίσιο, Ενρίκε, Ελ Καντουρί κι εσχάτως αυτό του Βιεϊρίνια. Σημαντικά κενά μεν αλλά όχι απολύτως δυσαναπλήρωτα. Κι αυτό γιατί κι οι ποδοσφαιριστές του Ραζβάν Λουτσέσκου έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα κίνητρα. Το ιστορικό αήττητο για το οποίο απομένουν πλέον μόνον ενενήντα λεπτά κι ο τίτλος του Κυπέλλου που θα κατοχυρώσει το πρώτο νταμπλ στην ιστορία της ομάδας. Τίποτα από τα δυο δεν είναι αμελητέο …
Όπως γίνεται ευρύτερα κατανοητό, στο χρονικό σημείο που έχει φτάσει η σεζόν τον πλέον σημαντικό στοιχείο είναι το ψυχολογικό. Πάνω σ’ αυτό πλέον ποντάρουν περισσότερο οι προπονητές για να πετύχουν τους στόχους τους. Κι όσο κι αν οι δυο αυτοί αγώνες είναι και φαίνονται άσχετοι μεταξύ τους, για τον «Δικέφαλο» δεν ισχύει κάτι τέτοιο με τον λόγο να είναι απλός. Το σημαντικό ψυχολογικό όφελος ή η αντίστοιχη απώλεια από τον πρώτο αγώνα θα αποτελέσει σημαντική «κληρονομιά» για τον δεύτερο, είτε κάποιος το παραδέχεται είτε όχι. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια προς το παρόν …
