Από το βράδυ της Κυριακής (ξημερώματα Δευτέρας για τη χώρα μας) ο Τομ Μπρέιντι απολαμβάνει τη μοναξιά μας παράξενης κορυφής και απάτητων Ιμαλαϊων για οποιονδήποτε αθλητή ομαδικού σπορ! Ο κουόρτερμπακ της Τάμπα Μπέι έβαλε στο δάχτυλο του το 7ο δαχτυλίδι πρωταθλητή στην NFL κερδίζοντας το τρόπαιο Λομπάρντι με δεύτερη διαφορετική ομάδα. Μικρές αναγκαίες σημειώσεις για όσους δεν το γνωρίζουν: Είναι 42 ετών, γεννημένος στις 3 Αυγούστου του 1977 και ξεκίνησε να παίζει επαγγελματικό φουτμπολ σε μια εποχή που πολλοί από τους σημερινούς του αντιπάλους δεν είχαν γεννηθεί καλά καλά! Αυτή τη στιγμή έχει στην κατοχή του επτά τίτλους πρωταθλητή τη στιγμή που οι ομάδες με τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία του πρωταθλήματος έχουν σταματήσει στους 6, μεταξύ των οποίων και η ‘’δυναστεία’’ που μετείχε ο ίδιος: Οι Πατριώτες της Νέας Αγγλίας. Ο TB12 όπως είναι το παρατσούκλι του πέρσι το καλοκαίρι αποφάσισε να εγκαταλείψει το Φοξμπορο και τη μοναδική ομάδα που είχε παίξει στην πολυετή του καριέρα. Αρκετοί πίστεψαν ότι έφτασε το τέλος μιας λαμπρής καριέρας. Πέρσι, το καλοκαίρι τα είχε όλα: Δόξα, φήμη, χρήματα, έσοδα εξασφαλισμένα για πολλά χρόνια ακόμη από εμπορικές-διαφημιστικές συμφωνίες, τον τίτλο του καλύτερου παίκτη όλων των εποχών στο σπορ. Και μια στρωμένη ζωή: Δύο παιδιά 12 και 9 ετών (και ένα τρίτο 14 από μια προηγούμενη σχέση του) και το προνόμιο να ξυπνάει δίπλα σε μια από τις όμορφες γυναίκες του πλανήτη, τη Βραζιλιάνα τοπ-μόντελ Ζιζέλ. Γιατί λοιπόν να μην τα παρατήσει; Γιατί αποφάσισε να φύγει από την ομάδα που είχε συνδέσει το όνομα του μαζί της;
Ο Μπρέιντι δείχνει να είναι ένας ‘’βαρετός’’ τύπος. Σπανίως λέει κάτι ‘’πολιτικά ανορθόδοξο’’, διαλέγει πάντα τις σωστές λέξεις και αν εξαιρέσουμε τα συζητήσιμα χαριεντίσματα του με τον Ντόναλντ Τραμπ στο παρελθόν έχει προκαλέσει ελάχιστα με τη συμπεριφορά του. Από τη Νέα Αγγλία αποφάσισε να φύγει για ένα λόγο: Ήθελε τον έλεγχο μιας ομάδας κάτι που ένας άλλος μάστερ του είδους ο τελειομανής και αυταρχικός προπονητής Μπιλ Μπέλιτσικ δεν τον έδινε σε κανένα! Ο Μπρέιντι πολύ απλά ήθελε να αποδείξει το τελευταίο πράγμα που του έμενε να αποδείξει: Ότι μπορεί και μόνος του να πάρει τίτλο! Διάλεξε τον πιο δύσκολο προορισμό. Οι Μπακς του Τάμπα Μπέι ήταν μέχρι φέτος μια ομάδα που αναπολούσε περασμένη κλέη: Τον τίτλο που είχε κερδίσει το 2003. Από τότε είχαν καταφέρει να παίξουν άλλες δύο χρονιές στα πλέι οφ (2005, 2007) και τα τελευταία χρόνια με εξαίρεση ελάχιστες σεζόν έμοιαζαν καταδικασμένοι πριν καν αρχίσει η αγωνιστική περίοδος. Στη Φλόριντα ο Μπρέιντι δεν φέρθηκε σαν ο….κλασικός Μπρέιντι. Έπεισε τον καλό φίλο του από τους Πάτριοτς Ρομπ Γκρονκόφσκι να επιστρέψει στα γήπεδα και να αφήσει για αργότερα τις τηλεοπτικές αναλύσεις με τις οποίες είχε ασχοληθεί για ένα χρόνο. Ο ‘’Γκρονκ’’ ένας γίγαντας με καρδιά μικρού παιδιού πείστηκε εύκολα. Αργότερα, πήρε παρέα του και τον Αντόνιο Μπράουν ένα άλλο ‘’πρώην’’ παίκτη που εκτός της απόφασης του να αποσυρθεί από την ενεργό δράση είχε ξεκινήσει τιμωρημένος τη σεζόν λόγω μιας σειράς ανοησιών στην προσωπική του ζωή. Στη διάρκεια των αγώνων ήταν εξαιρετικά επικριτικός έως και σκληρός με τους συμπαίκτες του αλλά ένας από αυτούς αποκάλυψε μετά το νικηφόρο Super Bowl ότι όλη την εβδομάδα πριν τον τελικό κάθε βράδυ στις 11 (ο Μπρέιντι είναι γνωστό ότι πέφτει νωρίς για ύπνο) πριν κοιμηθεί έστελνε στους 52 συμπαίκτες του το ίδιο γραπτό μήνυμα ‘’Θα νικήσουμε’’. Ακόμη και στον τελικό όταν ο αμυντικός των Τσιφ Ματιέ του την….είπε ο Μπρέιντι δεν έκανε βήμα πίσω. Τον περιέλουσε με….μπινελίκια και την επόμενη του αγώνα του ζήτησε με ένα μήνυμα στο κινητό του συγνώμη για τη συμπεριφορά του. Το Αμερικανάκι με τη baby face έβγαλε δόντια στα….42 του και δάγκωσε τους πάντες.
Πριν από 1-1,5 χρόνο ο καλός φίλος και συνάδελφος Θανάσης Ασπρούλιας ιδιοκτήτης του εκδοτικού οίκου mvp που έχει βγάλει μερικά από τα καλύτερα αθλητικά βιβλία στη χώρα μου έστειλε το βιβλίο του Μπρέιντι. ‘’Τι λες, το μεταφράζεις, να το εκδώσω;’’, με ρώτησε. Στην αρχή πιστέψαμε ότι είναι η αυτοβιογραφία του. Όταν του έριξα μια ματιά διαπίστωσα ότι ήταν η ανάλυση της μεθόδου προπόνησης του η περιβόητη ‘’μέθοδος ΤΒ12’’. Το βιβλίο δεν εκδόθηκε ποτέ στα Ελληνικά γιατί απαιτούσε όχι ένα μεταφραστή αλλά πολλούς με γνώσεις ιατρικής, χημείας, διαιτολογίας, εργοφυσιολογίας και δεν συμμαζεύεται… Ξέρω σίγουρα κάποιον που θα το διάβαζε λέξη-λέξη αλλά για αυτόν θα γράψω πιο κάτω. Ο Μπρέιντι μαζί με τον προσωπικό του γυμναστή Αλεξ Γκερέρο επινόησαν αυτό τον τρόπο προπόνησης και ζωής πριν από μια τετραετία με σκοπό να επιμηκύνουν την καριέρα του. Η διατροφή του Μπρέιντι βασίζεται κυρίως στο νερό(!) και αποφεύγει σε μεγάλο βαθμό ή ολοκληρωτικά φαγητά όπως τα περισσότερα φρούτα, οι πατάτες, το ψωμί, η λευκή ζάχαρη, ο καφές και η γλουτένη. Ο Μπρέιντι κάνει συστηματικά γιόγκα, κοιμάται νωρίς και κάνει μια ειδική πνευματική προετοιμασία, τη νευροπλαστική.
Πριν το Super Bowl δήλωσε ξεκάθαρα ότι είναι αποφασισμένος να παίξει και μετά τα 45. Για ποιο λόγο; Έκανε ήδη την προσωπική του επανάσταση και όπως λένε σε κάποιο τους στίχο (αφιερωμένο στον Χρόνη Μίσιο) οι Social Waste ‘’η επανάσταση μονάχα έχει ουσία, όσο κρατάει μέχρι να γίνει εξουσία’’. Από επαναστατημένος με αιτία ο Μπρέιντι μέσα σε μερικούς μήνες ξανάγινε κατεστημένο και ως γνωστό τα κατεστημένα μισούν τις επαναστάσεις. Τι θα τον σπρώξει λοιπόν στο επόμενο βήμα; Ο προσωπικός εγωισμός που τον οδήγησε εδώ που βρίσκεται τώρα ακριβώς. Κανείς μεγάλος αθλητής δεν έγινε μεγάλος, δεν έμεινε αθάνατος χωρίς προσωπικό εγωισμό. Ο Μπρέιντι διψάει για ένα ακόμη Super Bowl, για μια ακόμη χρονιά που θα τον βρει ο Φεβρουάριος να παίζει, για την αιώνια αθλητική νεότητα ως ένας άλλος Ντόριαν Γκρέι.
ΟΚ ας αφήσουμε τον Μπρέιντι εκεί που κάνει τις δίκαια εξασφαλισμένες διακοπές του. Τον ίδιο ακριβώς εγωισμό που είχε για μια ολόκληρη ζωή ο άνθρωπος που νιώθει τον τίτλο του κορυφαίου Αμερικάνου αθλητή όλων των εποχών να αμφισβητείται έντονα αυτές τις μέρες. Ο Μάικλ Τζόρνταν. Σίγουρα πολύ πιο σύνθετη προσωπικότητα από τον Μπρέιντι με περισσότερες ‘’γκρίζες’’ ζώνες στην καριέρα του αλλά αποφασισμένος να θυσιάσει τα πάντα για να μείνει στην κορυφή. Το 1997 έχοντας ήδη πέντε πρωταθλήματα στην προσωπική του τροπαιοθήκη βλέποντας ότι γινόταν πιο αργός και το ίδιο δίπλα του και οι βετεράνοι συμπαίκτες του έφτιαξε το breakfast club! Κάθε πρωί αξημέρωτα μαζί με τον Πίπεν και τον Ρον Χάρπερ αλλά και ένα γυμναστή-προπονητή που πλήρωνε ο ίδιος έδιναν ραντεβού στο γήπεδο που υπάρχει στο υπόγειο του σπιτιού του. Επί ένα ολόκληρο χρόνο. Πως τους έπεισε; Προσέλαβε τον καλύτερο σεφ πρωινών και το μπόνους για τη σκληρή έξτρα δουλειά ήταν ένα λουκούλειο πρωινό για τους τρεις τους. Ο κορυφαίος Αμερικάνος συγγραφέας Ρόλαντ Λέιζενμπι στη βιογραφία του Τζόρνταν με τίτλο Life (κυκλοφορεί και στα Ελληνικά από τον εκδοτικό οίκο του Ασπρούλια που σας γράψαμε παραπάνω) αποκαλύπτει ότι ο Φιλ Τζάκσον όταν έβλεπε κουρασμένο ή βαριεστημένο τον Τζόρνταν την τελευταία χρονιά του στους Μπουλς επιστράτευε ένα απλό τέχνασμα. ‘’Μάικλ’’, του έλεγε, ‘’αυτός ο ρούκι ο Σκοτ Μπαρέλ έλεγε χθες στα αποδυτήρια ότι έχεις γεράσει και πρέπει να παίζει αυτός βασικός’’. Ο….ανυποψίαστος Μπαρέλ γινόταν εύκολος στόχος του Τζόρνταν που στην επόμενη προπόνηση έμπαινε στο γήπεδο λες και έπαιζε σε τελικούς πλέι οφ. Και είχε επίσης μεγάλη και άσχημη γλώσσα! Ο Λέιζενμπι γράφει ξεκάθαρα ότι ο Τζόρνταν πιθανώς ήξερε ότι ο Τζάκσον τον δούλευε αλλά πάντα έψαχνε και ο ίδιος τα έξτρα κίνητρα.
Λοιπόν, για εκείνο το βιβλίο του Μπρέιντι που δεν εκδόθηκε ποτέ στη γλώσσα μας ιδανικός αναγνώστης θα ήταν ο Βασίλης Σπανούλης! Ο αρχηγός του Ολυμπιακού είναι για την Ελλάδα το αντίστοιχο του Μπρέιντι έστω και αν τη δική του προσωπική επανάσταση την κήρυξε πριν από μια δεκαετία περίπου. Ακόμη και σήμερα οι προσωπικοί haters του Βασίλη επιμένουν ότι η φυγή του από τον Παναθηναϊκό είχε να κάνει με την οικονομική προσφορά του Ολυμπιακού. Μερικούς μήνες μετά τη μετακίνηση του ο πάντα φειδωλός και προσεκτικός Σπανούλης σε μια προσωπική συζήτηση σε κάποιο Ευρωπαϊκό αεροδρόμιο μου είχε μιλήσει για το θέμα. Από τα όσα μου είπε κατάλαβα ξεκάθαρα ένα πράγμα: Ήθελε να παίζει σε μια ομάδα που θα ήταν η ομάδα του Σπανούλη. Πριν βιαστείτε να τον πείτε εγωιστή ή οτιδήποτε άλλο διαβάστε προσεκτικά τις προηγούμενες 1300 λέξεις. Κανείς δεν έφτασε στην κορυφή χωρίς τον εγωισμό του ανταγωνισμού, χωρίς τη δίψα του καλύτερου μέσα του, χωρίς τη λαχτάρα της πρωτιάς να καίει το μυαλό του. Ο Μπέλιτσικ αρνιόταν να μοιραστεί τον έλεγχο με τον Μπρέιντι. Ένας άλλος τελειομανής, το ίδιο πετυχημένος και λιγότερο στριφνός άνθρωπος, ο Ομπράντοβιτς είχε πει στον Σπανούλη ότι όσο υπάρχει Διαμαντίδης στον Παναθηναϊκό η μπάλα και ο έλεγχος του παιχνιδιού θα του ανήκουν. Ο Σπανούλης ήθελε τη μπάλα, ήθελε τον έλεγχο, ήθελε να παίζει στη δική του ομάδα και όχι στη σκιά κάποιου άλλου. Η μοναδική διαφορά στη σύγκριση με τον Μπρέιντι είναι μια: Ο αρχηγός του Ολυμπιακού ψάχνει τη δική του απάτητη τελευταία κορυφή για να πει αντίο. Και προφανώς δεν θέλει να έχει την κατάληξη του μεγαλύτερου μπασκετμπολίστα που έπαιξε ποτέ στη χώρα μας: Του Νίκου Γκάλη που έφυγε κλείνοντας πίσω του την πόρτα ενός γηπέδου, επειδή και ο δικός του εγωισμός του απαγόρευε να βλέπει τον εαυτό του καθισμένο στον πάγκο στην αρχή ενός αγώνα.
