Ο άγνωστος “κύριος Παύλος” και ο… ταξικός εχθρός Ολυμπιακός!

Ο Δημήτρης Καρύδας σκαλίζει το πλούσιο αρχείο του και γράφει, αποκλειστικά για το Novasports.gr, 2225 λέξεις γεμάτες ανέκδοτες ιστορίες του αείμνηστου Παύλου Γιαννακόπουλου.

Το όνομα Παύλος Γιαννακόπουλος άρχισε να εμφανίζεται σποραδικά και με μικρές αναφορές στον αθλητικό τύπο της εποχής γύρω στα μισά της δεκαετίας του ’70.

Δεν είναι επιβεβαιωμένος αλλά ο μύθος λέει πως ο πατέρας Δημήτρης Γιαννακόπουλος ήταν φίλαθλος του Απόλλωνα Αθηνών και συνήθιζε να παίρνει μαζί του στο ποδοσφαιρικό γήπεδο της Ριζούπολης τον πρωτότοκο γιο του. Το σίγουρο είναι ότι ο Παύλος διαφοροποιήθηκε γρήγορα και άρχισε να παρακολουθεί από κοντά τις εκδηλώσεις όλων των τμημάτων του Παναθηναϊκού.

Αχνά και σε δεύτερο φόντο φαίνεται σε κάποιες φωτογραφίες με πανηγυρικά στιγμιότυπα μετά από νίκες του Παναθηναϊκού στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ ή στο βόλεϊ μέσα στα αποδυτήρια της ομάδας. Συνήθως στα ‘’ψιλά’’ γράμματα, στους αστερίσκους των σχετικών ρεπορτάζ, υπάρχει η ίδια αναφορά: ‘’Ο επιφανής φίλος της ομάδας’’, ‘’ο εύπορος φίλος του Παναθηναϊκού’’,  ‘’ο γνωστός φαρμακοβιομήχανος’’ και ακολουθούσε η μόνιμη αναφορά ‘’πρόσφερε πριμ στους παίκτες για τη μεγάλη νίκη’’. Ο “κύριος Παύλος”, όπως τον έμαθαν όλοι και τον προσφωνούσαν έτσι, ήταν πάντα εκεί.

Ποτέ στο προσκήνιο αλλά πάντα με το χέρι στην τσέπη για να συνεισφέρει στην ομάδα που αγαπούσε. Εδώ θα μπορούσαν να καταγραφούν δεκάδες ανάλογες ιστορίες ‘’βοήθειας’’ ειδικά στα ερασιτεχνικά τμήματα του Παναθηναϊκού.

Το 1979 αποτελεί τον πρώτο μεγάλο σταθμό της εμπλοκής του με τον Παναθηναϊκό. Η μάλλον της μη εμπλοκής του… Η μετατροπή των ερασιτεχνικών ομάδων ποδοσφαίρου σε επαγγελματικές με τη δημιουργία των ΚΑΕ μοιάζει να αλλάζει άρδην τη λογική του. Λέγεται ότι μπροστά στο ιδιοκτησιακό αδιέξοδο που υπήρχε τον προσέγγισαν οι άνθρωποι του ερασιτέχνη και με την υποστήριξη του αδελφού του Θανάση τον έπεισαν να καταθέσει προσφορά για την αγορά του πρώτου μετοχικού κεφαλαίου της ομάδας.

Το μετοχικό κεφάλαιο είχε οριστεί στα 80 εκατομμύρια δραχμές, ένα τεράστιο ποσό για τα δεδομένα της εποχής αλλά ο Παύλος δεν είχε ποτέ δεύτερες σκέψεις. Έκανε προσφορά και μέχρι και μερικές ώρες πριν τη λήξη της προθεσμίας ήταν ο μοναδικός που είχε ενδιαφερθεί. Ένας προσφιλής αστικός μύθος λέει ότι μερικές ώρες πριν εκπνεύσει ο χρόνος ο Γιώργος Βαρδινογιάννης πείστηκε από τον Σταύρο Νταϊφά, που ήδη είχε αγοράσει το αντίστοιχο πακέτο του Ολυμπιακού στη διάρκεια μιας παρτίδας ταβλιού στο καζίνο της Πάρνηθας.

Ξαφνικά, εμφανίστηκε στο προσκήνιο η οικογένεια Βαρδινογιάννη και με την συμπαράσταση του τότε προέδρου της ομάδας Απόστολου Νικολαϊδη πήρε τελικά το πακέτο και την ομάδα. Η άποψη που κυριαρχούσε ήταν ότι ο Παύλος Γιαννακόπουλος ποτέ δεν ‘’ξεπέρασε’’ αυτό το γεγονός και ότι πάντοτε κρατούσε αποστάσεις από τους Βαρδινογιάννηδες. Ο ίδιος πολλά χρόνια αργότερα σε μια off the record συζήτηση μου είχε πει τα ακριβώς αντίθετα. Άλλωστε, αν ίσχυαν όσα πίστευε ο κόσμος θα είχε αποτραβηχτεί ολοκληρωτικά από τον Παναθηναϊκό.

Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο

Η αλήθεια είναι και δεν την έκρυβε ο ίδιος σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις ότι ήταν περισσότερο ποδοσφαιρόφιλος παρά….μπασκετόφιλος. Το μπάσκετ βρέθηκε και μπήκε στη ζωή της οικογένειας για τα καλά το 1987. Και πάλι όταν δημιουργήθηκε κενό εξουσίας λόγω της κόντρας του τότε χορηγού του τμήματος Ιορδάνη Χυτήρογλου (ο γνωστός έμπορος κουρτινών) με το διοικητικό συμβούλιο του ερασιτέχνη.

Ο Παύλος βλέποντας μια ομάδα που κυριαρχούσε στη δεκαετία του ’70 και είχε μισοδιαλυθεί από τη φυγή όλων των πρωτοκλασάτων παικτών στις αρχές της επόμενης δεν είπε πολλά. Και κυρίως δεν έκανε το ίδιο λάθος που είχε γίνει στο ποδόσφαιρο. Όταν αποφάσισε να βοηθήσει οικονομικά την ομάδα να ορθοποδήσει το πρώτο πράγμα που είπε ήταν ότι δεν ήθελε να αναλάβει μόνος του αλλά να έχει μαζί του τον Χυτήρογλου. Ο τελευταίος αποχώρησε και ο Παύλος με τα αδέλφια του πήραν στα χέρια τους την ομάδα αρχίζοντας από την πρώτη στιγμή να δαπανούν μεγάλα χρηματικά ποσά.

Κάποτε μου είχε εξομολογηθεί το εξής απίθανο: ‘’Εγώ, παιδί μου (η αγαπημένη του έκφραση), από μπάσκετ δεν σκαμπάζω πολλά. Και δεν θα μάθω πολλά γιατί είναι δύσκολο άθλημα’’. Δεν ξέρω πόσα έμαθε αληθινά αλλά το θεωρούσε και το είχε πει δημόσια ‘’ψυχοβγαλτικό άθλημα’’. Στα εκτός έδρας παιχνίδια του Παναθηναϊκού εμφανιζόταν σπάνια και πήγε ελάχιστα ταξίδια με την ομάδα στο εξωτερικό. Η ρουτίνα του ήταν ίδια. Όταν ο Παναθηναϊκός έπαιζε ένα δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι, έπαιρνε το αυτοκίνητο του, το οποίο πάντοτε οδηγούσε ο ίδιος μέχρι που έφτασε σε προχωρημένη ηλικία, πήγαινε σε μια ερημική τοποθεσία και άκουγε την εξέλιξη του αγώνα από το ραδιόφωνο.

Ο Τζόρνταν και η …φήμη

Σπάνια τον απασχολούσε το όνομα ή η αξία του παίκτη. Ήθελε απλά τους καλύτερους. Λόγω του Last Dance εμφανίστηκε σε αρκετά σάιτ η ‘’είδηση’’ ότι ήθελε κάποτε να φέρει στον Παναθηναϊκό τον Τζόρνταν! Δεν είναι ακριβές και έχει διαστρεβλωθεί ελαφρά η όλη ιστορία. Ήταν η εποχή που το όνομα του Ντομινίκ Γουίλκινς είχε πέσει στο τραπέζι. Τον Ντομινίκ τον είχε γνωρίσει προσωπικά ένα χρόνο πριν τον φέρει στον Παναθηναϊκό. Ο Ντομινίκ είχε έρθει στην Ελλάδα για να παραβρεθεί σε ένα καμπ για μικρούς μπασκετμπολίστες και κάποιος έριξε την ιδέα στον Γιαννακόπουλο να τον γνωρίσει.

Όντως τον συνάντησε, μίλησαν και μάλιστα κανόνισε με δικά του έξοδα να πάει ο ‘’Νικ’’ και η οικογένεια του μια μίνι-κρουαζιέρα. Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Παύλος ήταν απόλυτα προσιτός και φιλικός, σχεδόν σε αδιανόητο βαθμό με τους δημοσιογράφους. Χωρίς καν την ύπαρξη κινητών μπορούσες να τον πάρεις στο σπίτι ή το γραφείο του και να τον ρωτήσεις ότι ήθελες για το ρεπορτάζ. Πολλές φορές έπαιρνε και ο ίδιος. Αποκλειστικά θέματα όμως δεν μοίραζε.

‘’Οτι πω σε σένα θα το πω και στους άλλους συναδέλφους σου’’, ήταν η ξεκάθαρη απάντηση που έδινε. Όταν τον πήρα να τον ρωτήσω για τον Ντομινίκ αρκέστηκε να μου πει ‘’αυτός μου είπαν ότι είναι καλός παίκτης. Θα τον φέρω μια μέρα στον Παναθηναϊκό’’.

Ακόμη και η….σκέψη ότι μπορούσε Ελληνική ομάδα να δελεάσει τον Ντομινίκ έμοιαζε με ένα όνειρο θερινής (κυριολεκτικά) νύχτας. Αλλά ένα καλοκαίρι αργότερα θα γινόταν πραγματικότητα. Όταν, λοιπόν, μετά από μερικούς μήνες σε μια σύσκεψη ειπώθηκε η πιθανότητα να γίνει πρόταση στον Ντομινίκ ο Παύλος είχε….ενστάσεις. ‘’Να τον πληρώσουμε μια περιουσία συμφωνώ. Αλλά είναι τόσο καλός, τα αξίζει τα λεφτά;’’, ήταν η μοναδική ερώτηση που έκανε όταν άκουσε πάνω-κάτω το μυθικό ποσό που χρειαζόταν για να έρθει ο Ντομινίκ στην Ελλάδα. ‘’Μα είναι ο 7ος καλύτερος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ’’, του είπαν και του έδειξαν τη σχετική λίστα. ‘’Ωραία και γιατί δεν φέρνουμε τον πρώτο σκόρερ να τελειώνουμε;’’, ήταν κατευθείαν η απάντηση του.

Όταν του εξήγησαν ότι ο πρώτος σκόρερ (Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ) είχε πια πενηνταρίσει και δεν έπαιζε μπάσκετ έβαλε το χέρι του στο δεύτερο όνομα της λίστας. ‘’Να φέρουμε αυτόν λοιπόν’’. Νούμερο δύο εκείνη την εποχή ήταν ο Μάικλ Τζόρνταν. Και έβαλε να πάρουν τηλέφωνο στην Αμερική και να ρωτήσουν αν ο Τζόρνταν δεχόταν να έρθει στην Ευρώπη να παίξει μπάσκετ! Πρόταση δεν έγινε ποτέ, αλλά η πρόθεση υπήρχε.

Οι προδομένες προσδοκίες του

Για παραπάνω από μια δεκαετία ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν δαπανούσε απλά μυθικά ποσά για την ομάδα μπάσκετ και μάλιστα χωρίς να λυγίσει από αποτυχίες και προδομένες προσδοκίες. Δαπανούσε απίστευτα πολλές εργατοώρες για την ομάδα. Κατάφερνε μέσα σε ένα δαιδαλώδες πρόγραμμα να χωρέσει την ενασχόληση του με τον Παναθηναϊκό που δεν είχε….όρια.

Ήθελε να ξέρει τα πάντα για την ομάδα, έλυνε ο ίδιος προσωπικά τα προβλήματα των παικτών ακόμη και τα πιο αστεία ή ασήμαντα και κρατούσε σε ένα σχολικό τετράδιο και τα λογιστικά της ομάδας για να είναι σίγουρος ότι οι παίκτες πληρώνονταν όχι μόνο το ακέραιο αλλά κυρίως στην ώρα τους. Μόνο ένα πράγμα τον…..τρέλαινε στις σχέσεις του με τους παίκτες. Να καταλάβει ότι προσπαθούσαν να του πάρουν περισσότερα εκβιαστικά. Πολλές φορές φώναξε παίκτες στο γραφείο του και λόγω της καλής συμπεριφοράς τους στις διαπραγματεύσεις τους έδωσε περισσότερα από όσα ζητούσαν.

Είναι γνωστές και χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις παικτών που είδαν την πόρτα εξόδου επειδή προσπάθησαν με άκομψο τρόπο να πάρουν περισσότερα! Στην πρώτη κατηγορία ανήκει ο Φραγκίσκος Αλβέρτης. Όταν ήρθε η ώρα να υπογράψει το πρώτο μεγάλο συμβόλαιο του με την ομάδα ο Αλβέρτης πήγε με τον μάνατζερ του στα γραφεία της εταιρείας. Και άφησε τον μάνατζερ έξω από την πόρτα να περιμένει. Το ίδιο βράδυ ο Παύλος Γιαννακόπουλος ‘’μοίραζε’’ τηλεφωνικά την είδηση ότι ο Αλβέρτης είχε ανανεώσει με τον Παναθηναϊκό, διότι όπως είπαμε εκτελούσε για πολλά χρόνια και τον ρόλο του άτυπου γραφείου τύπου. ‘

’Ο Αλβέρτης θα μείνει για πάντα στον Παναθηναϊκό’’, μου είπε. ‘’Για πάντα. Γιατί είναι παιδί με ήθος και σεβασμό. Όταν μπήκε στο γραφείο χωρίς τον μάνατζερ μου είπε ‘’πρόεδρε, τι να σου ζητήσω, με έφερες στον Παναθηναϊκό, μου άλλαξες τη ζωή, δώσε μου ότι θέλεις, σου έχω τυφλή εμπιστοσύνη’’. Και υπογράψαμε, παιδί μου, το συμβόλαιο μέσα σε πέντε λεπτά. Του έδωσα και κάτι παραπάνω από αυτό που θέλαμε να του δώσουμε και έκλεισε το θέμα’’.

Ο Αλβέρτης δεν είναι η μοναδική τέτοια περίπτωση. Οι παίκτες που υπέγραφαν στην ομάδα για πολλά χρόνια άκουγαν τον Παύλο Γιαννακόπουλο να τους λέει ‘’ωραία, πες μου και τι δώρο θέλεις να σου κάνω’’. Και ακολουθούσαν πανάκριβα δώρα τις ήδη ηγεμονικές οικονομικές συμφωνίες. Μερικές φορές δεν ρωτούσε καν. Είναι γνωστό ότι μόλις ο Γκάλης υπέγραψε ένα μυθικό συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό ο Παύλος του έδωσε μαζί και τα κλειδιά μιας πανάκριβης Μερσεντές με ξύλινη επένδυση που ήταν το αγαπημένο αυτοκίνητο του ‘’Νικ’’. ‘’Και αυτό δώρο από την οικογένεια’’, του είπε.

Άλλη μια λεπτομέρεια. Ποτέ δεν έλεγε ‘’σου δίνω’’. Πάντοτε ‘’σου δίνει η οικογένεια’’. Θεωρούσε ότι το μεγαλύτερο παράσημο της ζωής του δεν ήταν ότι έφτιαξε μια επιχειρηματική αυτοκρατορία και μια μπασκετική δυναστεία. Αλλά ότι όταν πέθανε ο πατέρας του δούλεψε νυχθημερόν για να μπορούν να σπουδάσουν τα αδέλφια του και για να ‘’προικίσει’’ την αδελφή του. Όποιος είχε καθίσει παραπάνω από μισή ώρα μαζί του είναι βέβαιο ότι έχει ακούσει τις σχετικές ιστορίες πολλές φορές.

Σπαρτιάτης σε όλα του. Από τη νοοτροπία και τις αρχές μέχρι τις πράξεις και τον τρόπο ζωής. Για πολλά χρόνια αρνιόταν πεισματικά να μετακομίσει στα βόρεια προάστια. Έμενε στο ίδιο διαμέρισμα της πλατείας Βικτωρίας που είχε από τα πρώτα χρόνια του γάμου του και σε μια φθίνουσα περιοχή της Αθήνας ήταν ιδιαίτερα αγαπητός.

Για όλους ήταν ‘’ο κύριος Παύλος’’ και απολάμβανε τον σεβασμό των απλών ανθρώπων πολύ περισσότερο από την αποδοχή υπουργών, βουλευτών ή άλλων επωνύμων. Αργότερα, όταν μετακόμισε στα βόρεια της Αθήνας απέκτησε ένα άλλο κύκλο ανθρώπων που τον λάτρεψαν. Καθημερινά έπαιρνε τις εφημερίδες του από το ίδιο περίπτερο, έβαζε βενζίνη στο ίδιο βενζινάδικο και έχω ακούσει άπειρες ιστορίες από τους συγκεκριμένους ανθρώπους για δωρεάν εισιτήρια που τους έδινε ακόμη και για μεγάλα παιχνίδια που καιγόταν ο τόπος για να βρεθεί ένα ‘’μαγικό χαρτάκι’’.

‘’Να έρθουν στο γήπεδο, παιδί μου, να δουν το παιχνίδι και άνθρωποι που δεν μπορούν να πληρώσουν ή να βρουν εύκολα εισιτήρια’’, μου είχε πει κάποτε που τον ρώτησα πως είναι δυνατόν ο περιπτεράς της γειτονιάς μας να έχει δύο εισιτήρια ενός ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Και πάντα στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου είχε μικρά δώρα. Μπάλες, εμφανίσεις του Παναθηναϊκού τα οποία μοίραζε σε απλούς ανθρώπους που του έλεγαν ‘’καλημέρα πρόεδρε’’.

Αντιπαθούσε τον Ολυμπιακό

Οτιδήποτε σχετικό με τον….Ολυμπιακό το αντιπαθούσε! ‘’Είναι ο ταξικός εχθρός’’, έλεγε γελώντας. ‘’Δεν μπορώ να τον συμπαθήσω. Πάντοτε πρέπει να τον κερδίζουμε’’. Παρόλα αυτά τον έδενε μια στέρεη προσωπική φιλία με τον Σωκράτη Κόκκαλη. Εκτός από τις εβδομάδες ή τις μέρες που υπήρχαν ντέρμπι. ‘’Ούτε να του μιλάω, ούτε να τον βλέπω’’! Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι…

Ίσως για αυτό έφτασε στο επίπεδο του μύθου, ίσως για αυτό τον σεβάστηκαν όλοι οι αντίπαλοι, ίσως για αυτό στο ‘’τελευταίο αντίο’’ του πριν από δύο χρόνια στη Μητρόπολη δεν υπήρχε διαχωρισμός χρωμάτων, ομαδικών προτιμήσεων.

Από το προσκήνιο άρχισε να αποσύρεται με την έλευση του Ομπράντοβιτς. Δεν σταμάτησε να ασχολείται ή να ξοδεύει χρήματα. Το αντίθετο. Άλλαξε όμως αρκετά η προσέγγισή του στα πράγματα. Ήταν η πρώτη φορά (και μάλλον η τελευταία) που εμπιστεύθηκε ‘’εν λευκώ’’ την ομάδα σε κάποιον. Μέχρι τότε είχε λόγο για όλα και για όλους.

Το καλοκαίρι του 1999 ήταν διχασμένος ανάμεσε σε δύο προπονητές: Τον Τάνιεβιτς και τον Ομπράντοβιτς. Με τον πρώτο τα είχε βρει αλλά ο ‘’Ζοτς’’ τον ζόριζε. Ο όρος ήταν απαράβατος: Ζητούσε απόλυτη ελευθερία στον χειρισμό όλων των θεμάτων που αφορούσαν την ομάδα και σχεδόν μηδενική διοικητική παρέμβαση. Παραδόξως, ο Παύλος Γιαννακόπουλος το δέχτηκε γυρίζοντας σελίδα στην ιστορία του Παναθηναϊκού. ‘’Πρέπει να αλλάξει η ομάδα, να γίνει επαγγελματική και να λειτουργεί σωστά’’, μου είπε το ίδιο βράδυ που είχε συμφωνήσει με τον Σέρβο.

Αποτραβήχτηκε από το προσκήνιο, χωρίς όμως ποτέ να πάψει να ασχολείται. Το έκανε όμως με διαφορετικό τρόπο. Λέγεται ότι τον έπεισε ο δικηγόρος της ομάδας Τάκης Μπαλτάκος. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, κανείς από τους δύο δεν μου το επιβεβαίωσε ποτέ. Από τότε όμως ο Παύλος ήταν πάντα εκεί αλλά πολύ πιο διακριτικά, πολύ πιο αθόρυβα. Μόνο με ένα πράγμα δεν συμβιβάστηκε ποτέ και δεν έβαλε νερό στο κρασί του. Δεν δέχτηκε πίσω ή μπροστά από το όνομα του Παναθηναϊκού να μπει το όνομα χορηγικής εταιρείας ή σπόνσορα.

Κάποτε μου είχε αποκαλύψει τα ποσά που του είχαν προσφέρει και ήταν μυθικά. Εταιρείες κολοσσοί που ήθελαν να ταυτιστούν με την ομάδα και όταν τον ρώτησα γιατί αρνιόταν είχε μια στάνταρ απάντηση: ‘’Παιδί μου, η οικογένεια ανέλαβε τον Παναθηναϊκό για να δώσει. Όχι για να πάρει. Αν το κάνω αυτό θα πουν ‘’ο Παύλος πάει να βγάλει λεφτά πουλώντας το όνομα του Παναθηναϊκού’’. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ’’. Και δεν έγινε ποτέ.

Διότι όταν είχες να κάνεις μαζί του ήξερες καλά ένα πράγμα: Ότι σου έλεγε ήταν νόμος. Και ότι του έλεγες είχες ιερή υποχρέωση να το τηρήσεις. Για αυτό δεν έχασε ποτέ τον σεβασμό μου ακόμη και τις όχι λίγες φορές που χρειάστηκε λόγω διαφορετικών ρόλων να βρεθούμε σε αντιπαράθεση για κάτι που έγραψα ή είπα. Συνήθως με έπαιρνε οργισμένος τηλέφωνο αλλά μετά από ένα τρίλεπτο εξάψαλμο μαλάκωνε και μου έλεγε το ίδιο ακριβώς πράγμα: ‘’Βρε παιδί μου, γιατί δεν με παίρνεις τηλέφωνο να με ρωτήσεις; Σου έχω πει ποτέ ψέματα;’’. Και η κουβέντα κατέληγε σε ένα τυπικό επίλογο Παύλου Γιαννακόπουλου. ‘’Εντάξει, άσε τώρα το μπάσκετ. Πες μου τι κάνει η οικογένεια’’.


Σχολιασμός

Γράψτε το σχόλιό σας

ΕΤΑΙΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

ΕΠΩΝΥΜΙΑ: NOVA TELECOMMUNICATIONS & MEDIA ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΗ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ (δ.τ. NOVA M.A.E.)

ΑΦΜ: 099936189, ΔΟΥ ΦΑΕ ΑΘΗΝΩΝ

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΑΘΗΝΩΝ 106, ΑΘΗΝΑ, 104 42

ΤΗΛ: 210-6158000, E-MAIL: info@novasports.gr

ΙΔΙΟΚΤΗΤΡΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ: NOVA M.A.E. ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ “UNITED GROUP OF COMPANIES”

ΝΟΜΙΜΗ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΙΛΒΕΣΤΡΙΑΔΟΥ

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΡΙΑ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΙΛΒΕΣΤΡΙΑΔΟΥ

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΙΩΡΗΣ

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΟΥΚΑΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΜΕΑ (DOMAIN NAME): NOVA M.A.E.