Δεν είναι εύκολο από την Κάρυστο και την Αλεξανδρούπολη να σερβίρεις στο Μονπελιέ. Υπάρχει μια κάποια απόσταση. Δεν είναι εύκολο από τη δεκαετή ανυπαρξία να σερβίρεις στο αχανές Sud de France και να ισοπεδώνεις την αντίπαλη υποδοχή. Υπάρχει μια κάποια αμηχανία.
Η πρεμιέρα της εθνικής ανδρών στο γαλλικό νότο ήταν γλυκανάλατη. Γλυκιά προσμονή επιστροφής στην ελίτ, ανάλατο πρώτο πιάτο με αντίπαλο τη Βουλγαρία. Δεν πέσαμε από τα σύννεφα, δεν κατοικούμε σε αυτά.
Το σερβίς έμεινε στην Αθήνα, η υποδοχή ήταν ασταθής και η επίθεση, παραδοσιακά σε υψηλά ποσοστά, μπλοκαρίστηκε από την ομάδα του Πράντι. Η Βουλγαρία ήταν καλύτερη και νίκησε εύκολα και απλά.
Η εθνική δεν έχει παραστάσεις από το πρώτο επίπεδο του ευρωπαϊκού βόλεϊ, τώρα μαθαίνει. Πάλεψε. Ήθελε. Δεν μπορούσε όμως. Δεν έφτανε η προσπάθεια.
Με Ιταλία και Γαλλία ζητείται θαύμα. Η Πορτογαλία έχει αλλάξει ταχύτητα, έπαιξε VNL, είναι πολύ γρήγορη στην ανάπτυξη και έχει δυνατό σερβίς. Η Ρουμανία μας νίκησε δυο φορές στα τελικά του Silver European League. Δεν είναι μεγαθήριο, αλλά είναι η αντίπαλός μας την τελευταία αγωνιστική.
Τι μένει για την εθνική του Ανδρεόπουλου; Να παίξει, να χαρεί. Και να ψάξει δυο νίκες. Όταν όλοι οι παίκτες παίξουν στο φουλ και ο αντίπαλος είναι σε κακή ημέρα, μπορεί να κερδίσει κάτι. Διαφορετικά, θα κερδίσει τη συμπάθεια του κόσμου για την προσπάθεια. Από μόνη της δεν αρκεί. Ο στόχος είναι η εθνική να μπαίνει σε γήπεδα σαν το Sud de France…
