Ο Μάρκος Παγδατής παραδέχτηκε σε συνέντευξή του ότι η καριέρα του δεν είχε την πορεία που θα ήθελε μετά τη συμμετοχή του στον τελικό του Αυστραλιανού Open το 2006.
Ο Kύπριος τενίστας, μίλησε στο site sport360.com για την καριέρα του, τους αγώνες με Αγκάσι και Τζόκοβιτς αλλά και το πάθος του για το τένις , τονίζοντας πως έχει ακόμα 3-4 χρόνια στους αγωνιστικούς χώρους. Αναλυτικά:
Για το ματς με τον Αγκάσι στο US Open το 2006, την τελευταία επαγγελματική νίκη του μεγάλου Αμερικανού: «Ένιωσα πολύ απογοητευμένος από την ήττα. Με πόνεσε πολύ αυτό το ματς. Ο Αντρέ όμως ήταν το είδωλό μου. Τον παρακολουθούσα από τότε που ήμουν μικρός. Το πρώτο ματς που είδα ποτέ στην τηλεόραση ήταν αυτός εναντίον του Γκόραν Ιβανίσεβιτς στον τελικό του Γουίμπλεντον το 1992. Ήμουν 7-8 ετών και ήθελα να κερδίσει ο Αντρέ. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο επειδή είχα χάσει από αυτόν, αλλά γιατί ήταν το τελευταίο του US Open και έτσι το κατάπια μπορώ να πω. Μετά το ματς ήμασταν στα αποδυτήρια και ξαφνικά όλοι έφυγαν και μείναμε οι δυό μας. Βλέπαμε τα στιγμιότυπα του αγώνα, κοιταχτήκαμε, δώσαμε τα χέρια και τα κρατήσαμε για λίγο. Ήταν κάτι πολύ συναισθηματικό, κάτι ιδιαίτερο».
Για το Αυστραλιανό Οpen του 2006 και την πορεία προς τον τελικό: «Για μένα η Αυστραλία είναι ένα ιδιαίτερο μέρος. Είχα κερδίσει εκεί στα τζούνιορ και ο τελικός του 2006 ήταν νομίζω ό, τι καλύτερο έχει γίνει στην καριέρα μου. Είναι απερίγραπτο, δεν είναι εύκολο να εξηγήσω τη ένοιωσα. Θυμάμαι τον ημιτελικό απέναντι στον Νέιβιντ Ναλμπάντιαν, τα συναισθήματα, είχα αδειάσει. Μερικές φορές σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί να έχει περάσει τόσος καιρός. Τελικά όμως παραδέχεσαι ότι πέρασε πολύς χρόνος από τότε».
Για την καριέρα του μετά τον τελικό του 2006: «Πολλά έγιναν από τότε. Δεν είναι η ώρα να μιλήσω γι’ αυτά. Ίσως το κάνω όταν τελειώσει η καριέρα μου. Θα μιλήσω για κάποια πράγματα που έκανα, κάποια λάθη. Έπρεπε να είχα αποφύγει κάποια πράγματα. Χαλάρωσα κάπως και αφέθηκα, κάτι που δεν έπρεπε να κάνω. Όμως μπορώ να καταλάβω και τους λόγους για τους οποίους τα έκανα. Δεν είχα κάποιον έμπειρο δίπλα μου για να μου πει τι να κάνω και τι όχι. Οπότε πολλά μικρά πράγματα θα μπορούσαν να είχαν γίνει διαφορετικά αν είχα περισσότερη εμπειρία».
Για τον Τζόκοβιτς, τον οποίο είχε αντιμετωπίσει στα προημιτελικά του Γουίμπλεντον το 2007: «Ακόμα και τότε ο Νόβακ μπορεί να μην ήταν τόσο δυνατός σωματικά, αλλά τενιστικά έπαιζε απίστευτα. Παίζαμε πέντε ώρες και στο πέμπτο σετ ήμουν μπροστά. Είχα τόσες ευκαιρίες αλλά στο 5-5 μου έκανε μπρέικ και κέρδισε 7-5. Είχε ικανότητες, αλλά αυτά που έχει κάνει δεν μπορούν να τα καταφέρουν πολλοί».
Για το αν έχει ακόμα πάθος με το τένις: «Είχα τα πάνω μου και τα κάτω μου σίγουρα. Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι υπάρχει πάθος. Αν δεν υπήρχε δεν θα ήμουν εδώ να παίζω. Πέρσι κέρδισα τέσσερις τίτλους Challenger και αυτό δείχνει το πάθος μου για το άθλημα. Όλη μου τη ζωή παλεύω και βρίσκω λύσεις μόνος μου. Προέρχομαι από μία μικρή χώρα, όπου δύσκολα μπορείς να βρεις ανθρώπους με βαθιά γνώση για τον αθλητισμό. Δεν φοβάμαι να δοκιμάσω πράγματα. Έχει αποδώσει ως τώρα οπότε είμαι χαρούμενος που επιστρέφω. Κάθε μέρα προετοιμάζομαι για να γίνομαι καλύτερος αθλητής και άνθρωπος. Νομίζω ότι θα έχω πολλές επιτυχίες στο μέλλον. Είμαι 30 ετών, νομίζω ότι έχω ακόμα 3-4 χρόνια καριέρας».
Για την υποστήριξη από τους Κύπριους και τους Έλληνες στους αγώνες του: «Αυτό που με γεμίζει υπερηφάνεια είναι να φέρνω παιδιά από την Κύπρο στο τένις. Το ότι πήρα παιδιά μακριά από άλλα κακά πράγματα και τα έφερα στον αθλητισμό, είναι ότι καλύτερο έχω πετύχει. Το γεγονός ότι έχουν δώσει το όνομά μου σε έναν δρόμο στην Κύπρο και όλα αυτά δεν είναι πολύ σημαντικά για μένα. Αλλά αυτό είναι και γι’ αυτό είμαι υπερήφανος για όλα όσα έχω κάνει».