Ο Νόβακ Τζόκοβιτς αναδείχθηκε και πάλι πρωταθλητής στο Wimbledon φτάνοντας τα 20 κερδισμένα Grand Slam στη καριέρα του. Τα ρεκόρ που έχει πετύχει είναι αμέτρητα. Άπειροι τίτλοι, λεφτά και πολλή δόξα. Είναι ένας θρύλος του αθλήματος. Για πολλούς, ο κορυφαίος τενίστας όλων των εποχών. Αλλά η ζωή του δεν ήταν πάντα έτσι. Δεν μεγάλωσε σε βασιλικά παλάτια. Πέρασε δύσκολα. Έζησε τον πόλεμο. Έζησε τον φόβο. Βγήκε όμως νικητής (και από αυτά). Και τώρα, απολαμβάνει τη ζωή του. Ξέρει πως κάποτε πήγε να τη χάσει και αυτός, όπως πολλοί άλλοι συνάνθρωποι του. Από τη στιγμή όμως που απελευθερώθηκε, ζει κάθε στιγμή. Και καλά κάνει. Γιατί το αξίζει και με το παραπάνω.
Όταν γούρλωσε τα μάτια αντικρίζοντας για πρώτη φορά την αγάπη του
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς, γεννήθηκε στις 22 Μαϊου του 1984, ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο απόγευμα. Οι γονείς του, διατηρούσαν μια επιχείρηση με ένα κατάστημα αθλητικών ειδών και δύο εστιατόρια. Ο μικρός τότε Νόβακ, ήταν ιδιαίτερα δραστήριος και από όταν έκανε τα πρώτο του βήματα, ασχολούνταν με μια μπάλα. Ακόμα όμως δεν έχει βρει τη μπάλα που του ταίριαζε. Έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους του και στη τηλεόραση παρακολουθούσε ότι υπήρχε από αθλητικά. Ακόμα και το άγνωστο τότε γι’ αυτόν τένις.
Η καταλυτική στιγμή και η αρχή των πάντων έγινε όταν ο Τζόκοβιτς έχει συμπληρώσει τα τέσσερα χρόνια ζωής. Ο πατέρας του έφτασε στο σπίτι της οικογένειας στο Κοπαόνικ με μια τσάντα. Ένα απροσδόκητο δώρο για τον μικρό. Ένα δώρο που θα του άλλαζε τη ζωή για πάντα. Ο Νόβακ άνοιξε με μανία τη τσάντα. Βρήκε μέσα μια ρακέτα σε μια θήκη και τρία κίτρινα μπαλάκια του τένις. Τότε, γούρλωσε τα μάτια του και ξεκίνησε το ταξίδι του. Το ταξίδι που συνεχίζει μέχρι και σήμερα και που του έχει προσφέρει μοναδικές στιγμές.
Εκείνη τη περίοδο, δεν υπήρχαν γήπεδα τένις στη περιοχή του οπότε ο μικρός Τζόκοβιτς έπαιζε με τον πατέρα κυριολεκτικά όπου έβρισκαν. Ο ίδιος, είχε ήδη μαγευτεί από το άθλημα και περίμενε πως και πως να δημιουργηθούν τα πρώτα κορτ για να πάει να παίξει και αυτός. Και αυτό του το όνειρο, δεν άργησε να γίνει πραγματικότητα. Όταν ολοκληρώθηκαν τα πρώτα γήπεδα τένις στο χωριό του, ο μικρός Νόβακ ήταν 6 ετών. Έτρεξε αμέσως και πήγε και κρεμάστηκε από τον φράχτη, κοιτάζοντας με ζήλο τις προπονήσεις. Ίσως ήξερε πως κάποια στιγμή θα βασιλεύει αυτός στα γήπεδα. Τότε, ήρθε η Γελένα Γένσιτς που ήταν προπονήτρια εκεί και τον ρώτησε αν ήξερε τι άθλημα παίζουν εκεί. Έχοντας ένα γελαστό και γεμάτο όρεξη πρόσωπο ο Τζόκοβιτς απάντησε: “Παίζετε τένις” και αμέσως κλήθηκε να βρεθεί στην απογευματινή προπόνηση.
Οι πρώτες στιγμές του παίκτη Τζόκοβιτς
Με μια τσάντα στη πλάτη στην οποία είχε βάλει τρεις μπλούζες, ένα μπουκάλι νερό, μια μπάρα δημητριακών και μια πετσέτα, ο 6χρονος Τζόκοβιτς, πιστός στο ραντεβού φτάνει στο γήπεδο. Εκεί, βρίσκει πολλά παιδία της ηλικίας του αλλά κυρίως μεγαλύτερα του. Αυτό δεν αποτέλεσε όμως πρόβλημα γι’ αυτόν γιατί από την αρχή ξεχώρισε με τη παρουσία του. Η προπονήτρια έβλεπε κάτι ξεχωριστό στο πρόσωπο του. Κάτι τέτοιο, είδαμε όλοι εμείς μερικά χρόνια αργότερα. Τρεις ημέρες μετά, η Γένσιτς εντυπωσιασμένη από αυτό που έβλεπε, συμβούλεψε τους γονείς του να τον γράψουν στην ακαδημία. Αυτοί, το έκανα αμέσως πράξη και ο Νόβακ μπήκε στο πιο προχωρημένο τμήμα που διέθετε ο όμιλος. Μάλιστα, λίγο καιρό αργότερα έπαιξε και στο πρώτο του τουρνουά, νικώντας στον τελικό ένα κοριτσάκι που ήταν 8 χρόνια μεγαλύτερό του!! Αυτός ο μικρός τίτλος ήταν η σημαντικότερη στιγμή του μέχρι τότε αλλά βαθιά μέσα του ήξερε πως ήταν μόνο η αρχή.
Η αρχή του πολέμου και επιμονή του μικρού
Όλα μέχρι τότε, εξελίσσονταν τέλεια στη ζωή του μικρού Νόλε. Την άνοιξη του 1991 όμως, και ενώ ο Τζόκοβιτς ήταν 8 ετών, η Γιουγκοσλαβία μπαίνει σε πόλεμο. Ο μετέπειτα πρωταθλητής κόσμου, άκουσε για πρώτη φορά τις σειρήνες και τον ήχο των βομβαρδιστικών που ακόμα και σήμερα έχει στο μυαλό του. Όλη του η οικογένεια και ο ίδιος, έμειναν για πολλές ημέρες και νύχτες στα καταφύγια. Η κατάσταση ήταν δύσκολη. Η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο αλλά όντας μαχητής από μικρός, ο Τζόκοβιτς κοίταζε κατάματα τον φόβο. Παρά τις συμβουλές των δικών του ανθρώπων, ο Νόβακ δεν κρατιόταν με τίποτα. Έβγαινε έξω από το καταφύγιο και πήγαινε σε ερείπια, εγκαταλελειμμένες πισίνες και βομβαρδισμένα μέρη για να βαρέσει το μπαλάκι! Πίστευε, πως οι ΝΑΤΟικές βόμβες δεν θα πέσουν ξανά στο ίδιο σημείο και με το μυαλό του σχεδίαζε ένα γήπεδο τένις πάνω στις στάχτες.
Ο πόλεμος τελείωσε και ο Τζόκοβιτς επέστρεψε στον δρόμο του. Έφυγε από τη πατρίδα του και εγκαταστάθηκε στο Μονακό παίζοντας σε μια γνωστή ακαδημία της περιοχής. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Έχοντας αποκτήσει εμπειρίες που θα του μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη του, ο μικρός Νόβακ πήρε το μονοπάτι της κορυφής. Ένα μονοπάτι που τον έκανε να ονειρευτεί, να καταξιωθεί, να δημιουργήσει, να κυριαρχήσει. Ένα μονοπάτι που ακόμα και σήμερα διανύει και που θα διανύει μέχρι να χτυπήσει τη τελευταία του μπάλα στα γήπεδα.
