Όταν η εθνική ποδοσφαιρική ομάδα είναι κλειστό club, ο κόσμος αντιδρά που δεν είναι ανοιχτό, για να κληθεί και ο Ζήκος, ο οποίος πάει τελικό Τσάμπιονς Λιγκ και όχι στην εθνική του. Τι να σου κάνει και «ένα ψωρο-Ευρωπαϊκό, πόσο να διαρκέσει η σκιά του στους άτεχνους κλικαδόρους της συμφοράς» αποφαίνεται ο ειδικός μελετητής της σύγχρονης τέχνης.
Όταν η εθνική ομάδα είναι κλειστό club και παίζει σφιχτό foot, ο κόσμος αντιδρά που δεν είναι ανοιχτό κλαμπ για να παίζει σφιχτό foot, άρα να έχει περισσότερες επιλογές ο προπονητής, τον οποίο θα κατακρίνουμε για το αργό tempo. Σοσιαλμιντιλάδες της συμφοράς.
Όταν η εθνική ομάδα είναι κλειστό club και παίζει ανοιχτό foot, ο κόσμος αντιδρά γατί δεν έχει παίκτες να κρατήσουν μπάλα και να κάνουν παιχνίδι, αυτοί που είναι ατάλαντοι και λίγοι και αριθμητικά, δε συζητάμε για τον αντίπαλο οδοστρωτήρα, τον οποίο παλιά συντρίβαμε στα γουναράδικα. Αποψάκηδες καθημερινής τριβής.
Όταν η εθνική ομάδα είναι ανοιχτό club, ο κόσμος αντιδρά που δεν είναι κλειστό και καλείται κάθε καρυδιάς καρύδι, εξυπηρετώντας μανατζερικά ρουσφέτια και ο προπονητής και ο τεχνικός διευθυντής που όταν υπάρχει κάνει κακό και όταν δεν υπάρχει κάνει καλό. Κουσκουσιάρηδες ημιμαθείς.
Όταν η εθνική ομάδα είναι ανοιχτό club και παίζει σφιχτό foot, οι επιλογές βαρύνουν τον προπονητή που δεν είναι κατάλληλος να διαχειριστεί τους πολλούς παίκτες στο συντηρητικό πλάνο και φοβάται το ρίσκο της γρήγορης μετάβασης. Από τον πάγκο στην εξέδρα, στο πλάι της διοίκησης που όταν κάνει τα παιχνίδια μας είναι καλή και όταν κάνει τα παιχνίδια των άλλων, είναι τρισκατάρατη. Μπλαμπλάδες περιωπής.
Όταν η εθνική ομάδα είναι ανοιχτό club και παίζει ανοιχτό foot, ο κόσμος αντιδρά ευχαριστημένος με αυτό που βλέπει, αλλά δεν υπάρχει άμυνα, οπότε όλα πάνε στράφι στη βαριά ήττα και στο σκορποχώρι που είναι ευθύνης της διοίκησης που επέλεξε τον προπονητή που δεν μπορεί. Μπαχαλάκηδες αυτόφωτοι.
Αν σε κάθε παραπάνω συνδυασμό ανοιχτοκλειστού foot και ελληνοξένου τεχνικού, το αποτέλεσμα είναι ήττα, η καταστροφή είναι παν-εθνική. Αν είναι νίκη, η επιτυχία είναι παν-εθνική και όλοι παραμιλάνε. Στην ήττα κλαίμε γοερά και κατρακυλάμε στη βθαμολογία, στη νίκη γελάμε τρανταχτά και κατακτούμε κορυφές, ευρωπαϊκές και παγκόσμιες. Μέση οδός δεν υπάρχει. Μόνο η εθνική οδός διαφυγής…
