Από την μία η Γιουνάιτεντ, που έψαχνε το πρώτο της τρόπαιο από το 2017 (είχε κατακτήσει το Γιουρόπα) κι από την άλλη η Βιγιαρεάλ, που έψαχνε το πρώτο της μεγάλο τρόπαιο… γενικώς, αφού στα 98 χρόνια της ιστορίας της ουδέποτε είχε καταφέρει να κόψει πρώτη το νήμα, έστω στη β’ κατηγορία της Ισπανίας.
Ο φετινός τελικός του Γιουρόπα φάνηκε από νωρίς πως θα εξελιχθεί σε μπρα ντε φερ για γερά νεύρα, με την αγωνία να ξεπερνά και τα 120 λεπτά της παράτασης (1-1) και τις δύο ομάδες να φτάνουν στην ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι. Το φιλμ του τελικού μέχρι εκείνη την στιγμή είχαν υπογράψει οι δύο αρχισκόρερ των ομάδων, ο Μορένο για τους ισπανούς (29′) και ο Καβάνι για τους άγγλους (55′).
Όση αγωνία κι αν μας είχε επιφυλάξει το παιχνίδι στην κανονική του διάρκεια και στην παράταση, τα πέναλτι ήταν… από άλλο ανέκδοτο. Οι εκτελεστές είχαν κρύο αίμα και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των δύο γκολκήπερ, φτάσαμε να έχουν εκτελεστεί 10 πέναλτι για κάθε ομάδα και να μην έχει χαθεί έστω ένα!
Κάπου εκεί λοιπόν έφτασε νομοτελειακά η ώρα των τερματοφυλάκων. Ο Ρούλι εκτέλεσε πρώτος νικώντας τον Ντε Χέα κι αμέσως οι ρόλοι αντιστράφηκαν, με τον κήπερ της Γιουνάιτεντ να αναλαμβάνει ρόλο εκτελεστή. Το πέναλτι που εκτέλεσε ήταν αδύναμο και ο Ρούλι έπεσε στη σωστή γωνία, λυτρώνοντας την ομάδα του και τους οπαδούς της.
Η Βιγιαρεάλ ήταν μάλλον καλύτερη στα 120 λεπτά, όμως αυτό θα είχε ήδη ξεχαστεί αν δεν είχε καταφέρει να κάνει δικό της το βαρύτιμο τρόπαιο. Με την εξέλιξη αυτή, ο προπονητής της διεύρυνε ακόμα περισσότερο το δικό του ρεκόρ, αφού πλέον έφτασε τις τέσσερις κατακτήσεις στην συγκεκριμένη διοργάνωση (οι τρεις πρώτες με τη Σεβίλλη).