«Αποδείξαμε σε όλους πως μπορείς να φτάσεις στη νίκη παίζοντας καλό ποδόσφαιρο. Εάν δεν είχαμε κατακτήσει το Euro, δεν θα κατακτούσαμε το Μουντιάλ. Ο Λουίς Αραγονές ήθελε να παίζει το παιχνίδι σαν τον Κρόιφ». Τσάβι.
Loser. Βαριά λέξη στον αθλητισμό. Είναι να μην σου «κολλήσει». Μια όχι πολύ μακρινή εποχή συνόδευε την εθνική Ισπανίας. Άψογη στα προκριματικά αλλά στην τελική φάση nada. Τίποτα. Το ‘96 στην Αγγλία αποκλείεται στα προημιτελικά. Στα πέναλτυ, από τους Άγγλους. Σπάνιο…
Το ‘00 είναι η Γαλλία του Ζιντάν που τους πετάει έξω. Και πάλι στα προημιτελικά. Το ’04 δεν περνάει καν τη φάση των ομίλων, μένοντας πίσω από Πορτογαλία και Ελλάδα. Πηγαίνει στο Μουντιάλ της Γερμανίας, 3/3 στους ομίλους, να ‘σου και πάλι η Γαλλία στους «16», βαλίτσες, πίσω στην πατρίδα, διακοπές. Ύστερα από την αποτυχία του 2004, στον πάγκο της Roja είναι ο Λουίς Αραγονές, η σημαία της Ατλέτικο και λάτρης του tiki-taka. Μολονότι το Μουντιάλ του 2006 δεν φέρνει κάτι διαφορετικό ως αποτέλεσμα, η Ομοσπονδία ανανεώνει την εμπιστοσύνη της στο πρόσωπό του. «Θα πάρουμε ρεβάνς στο Euro» επιμένει ο «σοφός της Ορταλέθα», όπως είναι το παρατσούκλι του. Το Νοέμβριο του 2007 ανακοινώνει πως με το τέλος του Euro θα αποχωρήσει.
Διάδοχός του θα είναι ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε. Πολύ νωρίτερα βεβαίως –το Σεπτέμβριο του 2006- έχει πάρει μια ακόμη πιο σημαντική απόφαση. Ανήκουστη για την ποδοσφαιρική Ισπανία εκείνης της εποχής, αλλά σωστή ποδοσφαιρικά: δεν έχει στα πλάνα του τον Ραούλ! Είναι τέτοιος ο αντίκτυπος, που η Ομοσπονδία αναγκάζεται το Φεβρουάριο του 2008 να οργανώσει κοινή συνέντευξη Τύπου για «το καλό της εθνικής ομάδας». «Ξέρω πως είναι δύσκολο να παίξω στο Euro, αλλά διατηρώ τη φιλοδοξία» λέει ο 30χρονος Ραούλ. «Εάν είναι σε καλή κατάσταση θα κληθεί, εάν δεν είναι, όχι! Δεν κατεβάζω το παντελόνι, ακόμη κι όταν βγάζω τη ζώνη μου για τον έλεγχο στο αεροδρόμιο» απαντάει ορθά κοφτά ο Αραγονές. Πλησιάζει τα 70. Δεν τον αγγίζουν ούτε η κριτική ούτε τα πρωτοσέλιδα.
Τα πλάνα του είναι ήδη έτοιμα. Ραούλ; 4-4-2 με τον 27χρονο Βίγια και τον 24χρονο Τόρες. 18 γκολ στο πρωτάθλημα με τη Βαλένθια για τον μετέπειτα Maravilla. Όσο για τον El Niño; 24 γκολ στην πρώτη σεζόν του στη Premier League με τη Λίβερπουλ. Σπάει το ρεκόρ του Φαν Νίστελροϊ. Και από πίσω τους η έκπληξη της Μαγιόρκα, Ντάνι Γκουίθα, με 27 γκολ και τον τίτλο του pichichi (πρώτου σκόρερ) στην Ισπανία. Μπροστά από τον Κασίγιας, η άμυνα παγιωμένη: Μαρτσένα και Πουγιόλ στόπερ, στα άκρα Καπντεβίλα και Σέρχιο Ράμος. Στα χαφ, ηγέτης ο Τσάβι, κόφτης ο Σένα, Νταβίντ Σίλβα και Ινιέστα. Κατοχή, παιχνίδι με τη μία κι όποιος αντέξει…
Euro 2008, συνδιοργάνωση Αυστρίας-Ελβετίας, 3 νίκες στον όμιλο με Ελλάδα, Ρωσία και Σουηδία. Τα συνηθισμένα δηλαδή. Πρώτο νοκ-αουτ οι πρωταθλητές κόσμου Ιταλοί. Σε επίσημο ματς έχουν να τους νικήσουν από το 1920! Μέτριος αγώνας, πέναλτι. Τα φαντάσματα ξυπνούν. «Ήμουν στον πάγκο, ο Λουίς με είχε κάνει αλλαγή. Του είχα θυμώσει τόσο πολύ. Υπέφερα στον πάγκο. Μέχρι τα πέναλτι. Εκεί ήξερα πως είχαμε τον Ίκερ. Πίστευα σε εκείνον, πάντα ήξερα πως θα είναι εκεί την κατάλληλη στιγμή» θυμάται ο Τσάβι. Ο San Iker πιάνει τα πέναλτι του Ντε Ρόσι και του Ντι Νατάλε, ο Μπουφόν εκείνο του Γκουίθα, αλλά είναι αργά για την ομάδα του Ντοναντόνι. Ο Φάμπρεγας στέλνει τους Ισπανούς στα ημιτελικά, για πρώτη φορά από το 1984. Εκεί περιμένουν οι Ρώσοι του Χίντινκ. Στον όμιλο, 16 ημέρες νωρίτερα, έχει…πέσει τεσσάρα με χατ τρικ του Βίγια. Τώρα τριάρα στο δεύτερο ημίχρονο με Τσάβι, Γκουίθα και Σίλβα. Ασταμάτητοι οι Ισπανοί. Ακόμη κι αν φορούν την κίτρινη φανέλα τους, τη δεύτερη. Την οποία είχε δει ο Αραγονές, γνωστός προληπτικός και είχε τρελαθεί! Την αποκαλούσε μουσταρδί, δεν ήθελε καν να ξεστομίζει τη λέξη «κίτρινο».
29 Ιουνίου 2008, Ερνστ Χάπελ στη Βιέννη, τελικός, Γερμανία-Ισπανία. Ο Βίγια έχει τραυματιστεί στον ημιτελικό κι απουσιάζει. Ο Αραγονές βάζει τον Σένα κλασικό κόφτη, τον Φάμπρεγας δίπλα στον Τσάβι, ο Τόρες μπροστά. Στον αντίποδα, ο Μπάλακ είναι μισοτραυματίας, αλλά τελικώς παίζει. Οι Ίβηρες είναι εμφανώς ανώτεροι, έχουν δοκάρι με τον Τόρες και στο 33’ σκοράρουν με τον άσο της Λίβερπουλ, που προλαβαίνει Λαμ και Λέμαν, μετά την πάσα του Τσάβι. Το τελικό 1-0 για τους Ισπανούς είναι κολακευτικό για τους Γερμανούς. Η Roja κατακτάει την κορυφή αήττητη. Ο Σέρχιο Ράμος το πανηγυρίζει φορώντας μπλουζάκι με τη μορφή του αδικοχαμένου φίλου του, Αντόνιο Πουέρτα, που είχε «φύγει» 10 μήνες νωρίτερα. Μετά τον Ότο Ρεχάγκελ, το τρόπαιο πηγαίνει στα χέρια ενός προπονητή μεγαλύτερου σε ηλικία και με διαφορετικό στυλ ποδοσφαίρου. Ήταν η απαρχή της ισπανικής αυτοκρατορίας…
