Το ματς έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους καλύτερους τελικούς ευρωπαϊκού πρωταθλήματος κι αν όχι από άποψη θεάματος τότε σίγουρα από τους πλέον συναρπαστικούς.
Μετά από ένα άδειο πρώτο ημίχρονο, η Ιταλία του Τζοφ, κατάφερε να ανοίξει το σκορ με τον Ντελβέκιο στο 55′. Ο Ιταλός φορ έκανε γκολ τη σέντρα του Πεσότο και η σκουάντρα ατζούρα πήρε το προβάδισμα.
Ο Ντελ Πιέρο πέρασε στο ματς στο 53 και έχασε 2 μοναδικές ευκαιρίες να κλειδώσει τον τελικό. Οι εμπνεύσεις του Λεμέρ από την άλλη πλευρά του έδωσαν το τρόπαιο. Έφερε στο παιχνίδι τους Βιλτόρ, Πιρές και Τρεζεγκέ οι οποίοι γύρισαν το ματς.
Δε θα μιλούσαμε γι αυτόν τον τελικό αν δεν υπήρχε ο Βιλτόρ. Ο Γάλλος έκανε γκολ μια χαμένη μπάλα ουσιαστικά στο 3ο λεπτό των καθυστερήσεων και έστειλε το παιχνίδι στην παράταση.
Οι Γάλλοι μπήκαν στο έξτρα ημίωρο με ψυχολογία στα ύψη και χρειάστηκαν λιγότερα από 15 λεπτά για να πανηγυρίσουν το δεύτερο ευρωπαϊκό κύπελλο της ιστορίας τους. Οι άλλοι 2 που ήρθαν από τον πάγκο, Πιρές και Τρεζεγκέ συνδυάστηκαν στο 103 για να γίνει το 2-1 και να σημαδευτεί ακόμη ένας τελικός μετά από αυτόν του 1996 με το χρυσό γκολ.
Η απογοήτευση των Ιταλών ήταν εμφανής. Ο Τότι και η παρέα του δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως έχασαν ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Οι περισσότεροι έμειναν αρκετή ώρα στο χορτάρι προσπαθώντας να πιστέψουν τι είχε συμβεί.
