Οι εικόνες της παρακμάζουσας και κοινωνικά «ασθμαίνουσας» Σόφιας, τον Αύγουστο του 1995, σε ένα από από τα πρώτα δημοσιογραφικά μου ταξίδια ήταν όντως αξιομνημόνευτες καθώς σε εκείνο το σύντομο οδοιπορικό στην πρωτεύουσα της γειτονικής χώρας αντίκρισα μια μικρογραφία των σαρωτικών αλλαγών που έφερε στην Ευρώπη, κυρίως, η περεστρόϊκα.
Κι αν από την πτώση του τείχους του Βερολίνου είχαν περάσει κάτι παραπάνω από τέσσερα χρόνια, η μετάβαση ΚΑΙ της Βουλγαρίας από το λεγόμενο «ανατολικό μπλοκ» στον καπιταλισμό – ή μια μορφή του τέλος πάντων – αποδείχθηκε μια αρκετά περίπλοκη υπόθεση με άμεσο αντίκτυπο σχεδόν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα!
Δύο χρόνια νωρίτερα οι «ερυθρόλευκοι» είχαν παίξει ξανά με ομάδα της Βουλγαρίας. Το ματς με την Μπότεφ έγινε, τότε στο Πλόβντιβ (Φιλιππούπολη), την 2η μεγαλύτερη πόλη της χώρας – πολύ πιο κοντά στα Ελληνικά σύνορα – με τις εικόνες περίπου ίδιες στα μάτια όσων το έζησαν.
Πριν ακριβώς από 26 χρόνια, αρχές Αυγούστου του 1995 βρεθήκαμε στη Σόφια όπου σε αγωνιστικό επίπεδο είδαμε πάλι μια «άνιση» αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό σε πολύ υψηλότερο επίπεδο κόντρα στη Σλάβια την οποία νίκησε με 2-0 χάρις τα γκολ των Ίβιτς (83’) και Γιουσκόβιακ (89’) στο πρώτο ματς του νεοαποκτηθέντος – τότε – διεθνούς Πολωνού φορ με την «ερυθρόλευκη» φανέλα!
Στο στάδιο «Βασίλ Λέφκσι», οι 3-4 χιλιάδες ταξιδιώτες οπαδοί του Ολυμπιακού έκαναν έντονη την παρουσία τους δίχως να υπάρχουν και τόσοι πολλοί ντόπιοι στις υπόλοιπες εξέδρες ενός, ούτως ή άλλως μισο-εγκαταλελειμμένου γηπέδου όπου τα πάντα σου έδιναν την αίσθηση των κοσμοϊστορικών αλλαγών.
Εξάλλου όπως θυμάμαι, και η τιμή του εισιτηρίου κρίνονταν «απαγορευτική» για τα οικονομικά δεδομένα εκείνης της κοινωνίας!!
Μια κοινωνίας, όπου μπορούσες σχεδόν παντού να πληρώσεις και με Ελληνικές δραχμές, πέραν του «αξιόπιστου» δολαρίου (ΗΠΑ) ή του Γερμανικού Μάρκου!
Θυμάμαι πως τρεις συνάδελφοι, απεσταλμένοι έπεσαν «θύματα» ληστείας στην κεντρική αγορά της πόλης, με την αστυνομία απούσα και τους «θύτες» να κυκλοφορούν σχεδόν άνετα με στρατιωτικά μαχαίρια αλλά και πιστόλια στις τσέπες τους!
Στο ξενοδοχείο που μέναμε – το «Ροδίνα» – τα πάντα είχαν την… τιμή τους (!!) με ορισμένες εργαζόμενες εκεί – μόνιμες ή και «έκτακτες», σε πολυσύνθετους «ρόλους» τη μέρα και κυρίως στις νυχτερινές ώρες και στον τελευταίο όροφο του εκ των ψηλότερων της περιοχής κτιρίου όπου το εστιατόριο μετατρέπονταν σε ένα «κλειστό» κλαμπ για τους αλλοδαπούς θαμώνες…
Ανατριχιαστική και η εμπειρία μου, μαζί με έναν συνάδελφο, όταν πήγαμε ανήμερα του αγώνα σε ένα ψιλικατζίδικο απέναντι από το ξενοδοχείο και ο ιδιοκτήτης δεν δίστασε να μας «πασάρει» τα παιδιά του!!! Φρίκη και θλίψη μαζί…
Ο Ολυμπιακός εν μέσω των δικών του προβλημάτων, στα «πέτρινα χρόνια» όπως αποκαλούσαν οι φίλαθλοι του την 10ετία της παρακμής, χωρίς πρωτάθλημα από το 1987 ως το 1997, ξεπέρασε σχετικά άνετα τα εμπόδια κόντρα στις Βουλγαρικές ομάδες εκείνη την εποχή με νίκες εκτός κι εντός έδρας!
Αυτή η χώρα με τη δικιά της ιστορία και τον πολιτισμό, πέρασε πολλά ώσπου να φτάσει σε επίπεδο ανασύνταξης! Σε επίπεδο αθλητισμού, οι κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές την κράτησαν για χρόνια μακριά από τα… μετάλλια σε διοργανώσεις υψηλού επιπέδου!
Η ομάδα του Πειραιά σε μια εκ διαμέτρου αντίθετη πορεία, ένα χρόνο μετά τις τελευταίες- ιστορικά- εμπειρίες της στη Βουλγαρία πέρασε σε ένα άλλο επίπεδο ως σχεδόν μόνιμη πρωταθλήτρια Ελλάδος κατακτώντας τα 21 από τα 25 πρωταθλήματα που ακολούθησαν, έχοντας και μια σχεδόν «μόνιμη» στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, το Τσάμπιονς Λιγκ!
Η γειτονική χώρα άρχισε να βρίσκει «σφυγμό» στο χώρο του ποδοσφαίρου στο πρόσωπο της Λουντογκόρετς η οποία δέκα χρόνια μετά την ίδρυσή της (!!) άρχισε να «σκουπίζει» τα πάντα εντός των συνόρων. Μόνιμη πρωταθλήτρια από το 2011 ενώ και σε διεθνές επίπεδο οι παρουσίες της στο Γιουρόπα Λιγκ κρίνονται, με βάση το σύγχρονο ποδοσφαιρικό «υπόβαθρο» στην πατρίδα της, κάτι παραπάνω από ικανοποιητικές!
Πολλά «σημαδιακά» πράγματα, στο συναπάντημα του Ολυμπιακού με Βουλγαρικές ομάδες και σε εποχές οι οποίες«τρέχουν
κάθε φορά σε πρωτόγνωρους ρυθμούς!
