Η δεκαετία του 70, είναι η τελευταία ρομαντική δεκαετία… Με τους αθλητές να μην αμείβονται με συμβόλαια πέρα από τη σφαίρα της φαντασίας και με τα γήπεδα να είναι κατάμεστα, χωρίς την αγγλόφερτη βία να κάνει την εμφάνισή της. Και αυτή η ισορροπία με παίκτες επαγγελματίες τρόπον τινά λόγω οικονομικών ανταλλαγμάτων, αλλά παράλληλα με συνθήκες εργασίας τόσο ερασιτεχνικές ήταν αυτοί που αγαπούσε ο κόσμος γιατί το ποδόσφαιρο δεν είχε ξεφύγει ακόμα…
Τα χρόνια της αθωότητας όμως τελείωσαν το καλοκαίρι του 1978. Χρονιά που σημάδεψε το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Οι πρώτες μεταγραφές σίριαλ ήταν πια γεγονός. Οι πρώτοι ξένοι ποδοσφαιριστές πέρασαν το κατώφλι της χώρας μας, με τις ελληνοποιήσεις να δίνουν και να παίρνουν. Όλα έδειχναν ότι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα αλλάζει… Ξέφευγε από τις αλάνες, τα λαϊκά στρώματα , από τον απόλυτο ερασιτεχνισμό.
Οι μεταγραφές του 78′ πέρασαν στην ιστορία σαν οι πιο πολύκροτες όλων των εποχών. Άλλωστε, για πρώτη φορά βγήκαν από τα ταμεία των ομάδων υπέρογκα για την εποχή ποσά. Ήταν ο προάγγελος των Ποδοσφαιρικών Ανώνυμων Εταιρειών που ακολουθούσαν την επόμενη χρονιά. Συνολικά δαπανήθηκαν 110 περίπου εκατομμύρια δραχμές για τις πρώτες μεταγραφές. Μεταγραφικές κινήσεις που κατέπληξαν και που ασφαλώς κάποτε θα θεωρούνταν αποκτήματα φαντασίας κάποιου μυθιστοριογράφου.
Ήταν όμως πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα σκληρή για κάποιους που δεν το είχαν πάρει απόφαση. Ο συναισθηματισμός στο ποδόσφαιρο είχε πεθάνει και στη θέση του είχαν έρθει τα επαγγελματικά συμβόλαια και τα οικονομικά συμφέροντα. Ομάδων και ποδοσφαιριστών.
Ο Μίμης Δομάζος, σύμβολο δύο γενιών Παναθηναϊκών, άφησε το τριφύλλι για την ΑΕΚ… Ο Δεληκάρης, ο θρύλος με τα “ερυθρόλευκα”, ντυμένος με την πράσινη φανέλα του αιωνίου αντιπάλου, με τη μεταγραφή του να φτάνει τα 10 εκατομμύρια δραχμές.
Ο Αντώνης Αντωνιάδης, το καμάρι όλων των Παναθηναϊκών, μετά από 11 χρόνια εκεί, μετακομίζει στον Πειραιά για να φορέσει τα ερυθρόλευκα.
Αυτές ήταν οι πρώτες μεταγραφές που έφεραν το ποδόσφαιρο στη νέα εποχή. Με τα σίραλ μεταγραφών και τα παχυλά συμβόλαια. Δεν διακατεχόταν πλέον από τις ίδιες αντιλήψεις. Το ποδόσφαιρο έγινε επάγγελμα, ο συναισθηματισμός όμως εξακολούθησε και εξακολουθεί να παραμένει στην εξέδρα. Εκεί που πάντα θα βρίσκονται οι φίλοι της κάθε ομάδας για να την υποστηρίξουν, ανεξαρτήτως προσώπων και καταστάσεων.
