Σε ένα ποδοσφαιρικό “καμβά” με λίγα… χρώματα και ελάχιστη φαντασία, ο Λούκας Βιγιαφάνιες έβαλε τις δικές του πινελιές και ομόρφυνε την εικόνα του Παναθηναϊκού. Αν και ανέτοιμος και με λίγα παιχνίδια στα πόδια του, αν και αρκετά πίσω στο κομμάτι της φυσικής κατάστασης, στην πρώτη του ενδεκαδάτη παρουσία μετά από ένα… οκτάμηνο, ο Βιγιαφάνιες ήταν ο “μαέστρος” που τόσο έλειψε από το παιχνίδι του Παναθηναϊκού.
Όχι, ο Αργεντινός μέσος δεν έκανε… “μαγικά” στο ματς με τον Παναιτωλικό, δεν σημείωσε κάποιο τέρμα, ούτε μοίρασε ασίστ. Ήταν όμως το Α και το Ω για τους Πράσινους. Το “μυαλό” του Παναθηναϊκού, ο παίκτης που ήταν πάντα εκεί, στη σωστή θέση για να υποδεχθεί τη μπάλα και να μοιράσει το παιχνίδι. Και το έκανε καλά στο διάστημα που αγωνίστηκε, δίνοντας αυτό το… κάτι παραπάνω που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός στο δημιουργικό κομμάτι.
Το παιχνίδι δεν ήταν καλό και η εμφάνιση του Τριφυλλιού δεν ήταν πειστική. Θα ήταν λάθος αν ο Λάζλο Μπόλονι έμενε μονάχα στο πολύτιμο νικηφόρο αποτέλεσμα και άφηνε στην… άκρη τα αρκετά ψεγάδια που είχε η ομάδα του απέναντι στον φιλότιμο Παναιτωλικό. Ιδιαίτερα στην επίθεση. Οι μόλις τέσσερις τελικές προσπάθειες είναι λόγος προβληματισμού, ωστόσο και αυτό το απίθανο 2/4 που πέτυχαν οι Πράσινοι είναι επίσης λόγος… ικανοποίησης, όπως και οι φάσεις που βγήκαν στα τρία γκολ που σωστά ακυρώθηκαν στο ματς.
Δεν είδαμε ούτε… ποδοσφαιρική επανάσταση από τον Παναθηναϊκό, ούτε κάτι το εντυπωσιακό. Σχεδόν στο… ρελαντί, οι Πράσινοι πήραν μια βαθιά βαθμολογική ανάσα, κέρδισαν χρόνο, όπως σωστά ανέφερε ο Μπόλονι και στις δηλώσεις του και βγάζουν για λίγο από πάνω τους αυτό το βαρύ μανδύα της πίεσης. Για λίγο…
Πέρα από τον εξαιρετικό Βιγιαφάνιες και τον – μόνιμα διακριθέντα στα τελευταία παιχνίδια – Ζαγαρίτη, αρκετή δουλειά έκανε στη μεσαία γραμμή ο 19χρονος Αλεξανδρόπουλος, ενώ θέληση είχε και ο Αϊτόρ στο διάστημα που έπαιξε στο ματς.