Το διάστημα της διακοπής, λόγω καραντίνας, δημιούργησε μια προσδοκία, μια ελπίδα πως ο ΠΑΟΚ είχε την ευκαιρία ν’ αποφορτιστεί, τεχνική ηγεσία και ποδοσφαιριστές να ξεκουραστούν ψυχικά και σωματικά ούτως ώστε επιστρέφοντας στην αγωνιστική δράση να εμφανιστούν καλύτεροι, πιο ουσιαστικοί και πάνω από όλα αποτελεσματικότεροι. Η πρεμιέρα των πλέι οφ κι η ήττα από τον Ολυμπιακό στην άδεια Τούμπα απέδειξαν πως τίποτα από τα παραπάνω δε συνέβη.
Και δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το αποτέλεσμα που οδηγεί σ’ ένα τέτοιο συμπέρασμα αλλά περισσότερο η εικόνα που παρουσίασε η ομάδα στο σύνολο της αναμέτρησης. Ένας «Δικέφαλος» αργός, διστακτικός, «εύθραυστος», δίχως φαντασία, που αδυνατούσε να πιέσει σε διάρκεια από ψηλά, που δεν κατάφερνε να ελέγξει τη νευραλγική μεσαία γραμμή. Μια ομάδα που δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει το – μέχρι πρότινος – σήμα κατατεθέν της και πηγή αρκετών λύσεων επιθετικά, τις στημένες φάσεις, που δεν μπορούσε να βγάλει έναν ποδοσφαιριστή μ’ επιτυχία στο ένας εναντίον ενός ή μια ολοκληρωμένη συνεργασία που θα της έδινε μια «καθαρή» ευκαιρία ή κάτι περισσότερο.
Καμία σχέση με την περσινή ομάδα
Γενικότερα ένας ΠΑΟΚ που δε θυμίζει – σχεδόν – σε τίποτα την ομάδα που μεγαλούργησε πριν από ένα χρόνο έχοντας ελάχιστες διαφοροποιήσεις σε πρόσωπα. Οι απουσίες των τιμωρημένων Ίνγκασον, Γιαννούλη και των τραυματιών Κρέσπο, Ντόουγκλας, Ζαμπά μπορεί να δικαιολογούν μερικώς κάποια πράγματα αλλά επ’ ουδενί το σύνολο αυτών ή την απώλεια μιας αγωνιστικής ταυτότητας που δημιουργήθηκε με πολύ κόπο τα τελευταία χρόνια, έδωσε τίτλους και μοναδικά ρεκόρ στην ομάδα αλλά μοιάζει να φθίνει ολοένα και περισσότερο.
Ποδοσφαιριστές που αποτέλεσαν τις σταθερές των πρόσφατων επιτυχιών δείχνουν να βρίσκονται αρκετά μακριά από τον καλό τους εαυτό αποτελώντας πλέον χτυπητές αδυναμίες. Μοναδικό αισιόδοξο μήνυμα το ντεμπούτο του 18χρονου Τζόλη από την αήττητη πρωταθλήτρια Κ19, που στην παρθενική του συμμετοχή σε αποστολή της πρώτης ομάδας βρήκε τα πρώτα του λεπτά συμμετοχής. Ο χτεσινός αγώνας ήταν κομβικός για την επιστροφή του «Δικεφάλου» στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος, όπως παραδέχτηκε σε δηλώσεις του κι ο Αμπέλ Φερέιρα. Κι η μεγαλύτερη ανησυχία που προκαλεί το αποτέλεσμα είναι για την επίδραση στο ψυχολογικό κομμάτι των ποδοσφαιριστών.
Υπάρχει χρόνος αλλά…
Γιατί ναι μεν υπάρχει χρόνος και αγωνιστικό έδαφος για να μπορέσουν να επιστρέψουν και να διεκδικήσουν πράγματα μέχρι το τέλος, όμως όχι με τέτοιες εμφανίσεις. Ο Ολυμπιακός δεν παρουσίασε κάτι διαφορετικό από αυτό που είχε δείξει στις δύο πρόσφατες επισκέψεις του στην Τούμπα στην κανονική περίοδο του Πρωταθλήματος και στον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου. Μια ομάδα συμπαγής, με μεγάλη δύναμη ισχύς στη μεσαία γραμμή, δυνατή άμυνα με ψηλά στόπερ και γρήγορα μπακ, έχοντας ως σημεία αναφοράς στη μεσοεπιθετική της λειτουργία τον Βαλμπουενά σε δημιουργικό ρόλο και τον Ελ Αραμπί σε αντίστοιχο εκτελεστικό.
Κι όμως ο «Δικέφαλος» μέσα σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα δε βρήκε λύσεις, δεν προχώρησε σε προσαρμογές κατάλληλες ώστε να τα περιορίσει, να βγάλει αντίδραση και να του βάλει δύσκολα, έχοντας υπ’ όψη πως έχει να δώσει άλλους δύο αγώνες κόντρα στην ίδια ομάδα στην έδρα της για τα Πλέι Οφ και για το Κύπελλο. Την ίδια στιγμή, μετά και το ισόπαλο αποτέλεσμα του αθηναϊκού ντέρμπι, είδε την ΑΕΚ να τον φτάνει στη βαθμολογία αποκτώντας έναν δυνατό ανταγωνιστή στη μάχη για τη δεύτερη θέση που οδηγεί στα προκριματικά του Champions League ενώ κι ο Παναθηναϊκός ακολουθεί στους επτά.
Δεν είναι κάτι εύκολο η αλλαγή μιας εικόνας, ειδικά στις συνθήκες που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή, μετά τη διακοπή και με όλα όσα έχουν προηγηθεί. Δεν είναι όμως και αδύνατο. Χρειάζεται – ακόμη μεγαλύτερη – προσπάθεια και πάνω από όλα τεράστια αποφασιστικότητα. Ας βρεθεί ένας τρόπος να ξυπνήσει τον καλώς εννοούμενο εγωϊσμό των πρωταγωνιστών με την ελπίδα πως θα μπορέσει να λειτουργήσει ως αφετηρία για κάτι πολύ καλύτερο και κυρίως πιο αποτελεσματικό από αυτό που παρουσίασαν χτες.