Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Παναθηναϊκός ζούσε τα δικά του “πέτρινα” χρόνια. Το τελευταίο πρωτάθλημα ήταν το 1953 και από τότε… ανομβρία και απογοήτευση στις τάξεις των φίλων του συλλόγου. Τόσο μεγάλη η απογοήτευση (χρειάστηκαν να περάσουν επτά χρόνια για το επόμενο πρωτάθλημα), που έφτασε ακόμα και ο μεγάλος Νίκος Τσιφόρος να ασχοληθεί με τον… καημό του για το Τριφύλλι, γράφοντας στην “Ομάδα” ένα εκπληκτικό κείμενο και ιδιαίτερα… διαχρονικό.
“Κάποτε το τριφύλλι ανθούσε σ΄όλους τους κάμπους. Στον ποδοσφαιρικό, στον κάμπο του στίβου, στον κολυμβητικό, στο μπάσκετ. Μαζί του συμβάδιζε μια ιστορία πενήντα χρόνων, μια φήμη, νίκες και ήττες, χαρές και λύπες, όλα όσα περπατάν μαζί με τους συλλόγους και την δράση τους. Και ξαφνικά ήρθε η κατάρρευση. Κανείς δεν την περίμενε, έτσι αναπάντεχη κι ολοκληρωτική.
Κανείς δεν την φανταζότανε. Μια κατάσταση που ξεπετάχτηκε μέσα από το Κύπελλο του Πρωταθλήματος Αθηνών σαν το κακό πνεύμα, το “τζίνι’ που λευτερώθηκε από το μαγικό λυχνάρι του Αλαντίν, στα παραμύθια της Χαλιμάς. Άγγιξε με τα μαγικά του δάκτυλά το τριφύλλι, είπε κατάρες το κακό πνεύμα και το τριφύλλι μαράθηκε”, έγραψε ο Νίκος Τσιφόρος στο άρθρο του με τίτλο “Η πράσινη πλερέζα”. Οποιαδήποτε ομοιότητα με το σήμερα είναι απλά… συμπτωματική!