Υπάρχουν στιγμές που το (πλούσιο) ελληνικό λεξιλόγιο φαντάζει «φτωχό» για να περιγράψουμε το φαινόμενο Παναγιώτης Ρέτσος. Διότι όσα κατάφερε από πέρσι το καλοκαίρι, οπότε και προβιβάστηκε στην πρώτη ομάδα μαζί με τα φιλαράκια του, τον Ανδρούτσο και τον Μανθάτη (ο Νικολάου τους «συνάντησε» λίγους μήνες αργότερα), μόνο ένα φαινόμενο μπορούσε.
Προσέξτε, όταν ξεκινούσε η καλοκαιρινή προετοιμασία τον Ιούνιο του 2016, ο Ρέτσος δεν είχε ακόμη ενηλικιωθεί. Έγινε 18 ετών στις 9 Αυγούστου. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο έπαιζε στα φιλικά σε όποια θέση και αν του ζητήθηκε, ήταν πραγματικά εντυπωσιακός. Ξεκίνησε ως αμυντικός μέσος και στη συνέχεια γύρισε στο κέντρο της άμυνας, θέση στην οποία έπαιζε στην ομάδα νέων του Ολυμπιακού.
Αλλά με τον Πάουλο Μπέντο και εξαιτίας των αναγκών, καθιερώθηκε στο αριστερό άκρο της άμυνας. Εκεί ανταποκρίθηκε με επιτυχία για σειρά αγώνων, πριν αγωνιστεί ξανά ως στόπερ. Μάλιστα, είχε την τύχη να φορέσει σε τόσο μικρή ηλικία και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ο Τάκης Λεμονής τον επανέφερε στο αριστερό άκρο της άμυνας στον ημιτελικό με την ΑΕΚ. Και ο Ρέτσος ήταν πάλι εξαιρετικός, λες και αγωνίζεται επί σειρά στο υψηλότερο επίπεδο.
Εκτός αγωνιστικών χώρων παραμένει «προσγειωμένος» και συγκεντρωμένος στις προπονήσεις του. Και όποτε εκφέρει δημόσιο λόγο, προκαλεί ευχάριστη έκπληξη με τις θέσεις του. Η ταπεινή μας άποψη είναι ότι στο πρόσωπό του ο Ολυμπιακός μπορεί να βρει τον ηγέτη των επόμενων χρόνων. Και το ελληνικό ποδόσφαιρο, ένα «διαμάντι» το οποίο θα αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για τις επόμενες γενιές.