Έκανε την εμφάνισή του στην τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου, στον εκτός έδρας αγώνα του ΠΑΟΚ στη Λιβαδειά κι ήταν από τα λίγα θετικά σημεία αναφοράς για την ομάδα του. Ο λόγος για τον 18χρονο Κυριάκο Σαββίδη. Με σήμα – κατατεθέν την πλούσια κώμη πρόκειται για ένα βασικό κι αναντικατάστατο μέλος της Κ20 που σιγά – σιγά (προ)ετοιμάζεται για την πρώτη ομάδα. Η επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ ΠΑΟΚ ετοίμασε ένα μικρό αφιέρωμα για τον Κατερινιώτη μεσοεπιθετικό, παραθέτοντας σημαντικές πληροφορίες για τον ίδιο αλλά και δικές του τοποθετήσεις που βοηθούν σε μια πληρέστερη σκιαγράφηση του προφίλ του. Αναλυτικά: ‘Αφοπλιστικά ειλικρινής, αυτός ο αυθόρμητος έως παρορμητικός 18χρονος, που δεν μπορεί να διανοηθεί τη ζωή του δίχως ποδόσφαιρο, το λέει ευθαρσώς: «Θα κάνω πάντα αυτό που νιώθω, θα πω αυτό που σκέφτομαι, όποιον κι αν έχω απέναντί μου». Οπως όταν ήρθε στον ΠΑΟΚ το 2010. Ταλαντούχος πιτσιρικάς από την Κατερίνη, άφησε την οικογένειά του και ήρθε να μείνει στους ξενώνες του ΠΑΟΚ. Πάνω στην εβδομάδα έφυγε. Το ξανασκέφτηκε. Γύρισε δύο μέρες μετά. Για να μείνει.
Δυναμικά κι αυθόρμητα συμπεριφέρεται και μέσα στο γήπεδο ο Κυριάκος Σαββίδης. Καλός σωματότυπος, γρήγορος με τη μπάλα, την παίζει κάθετα, ακριβώς όπως πρέπει, πολύ καλός στο συνδυαστικό παιχνίδι, προωθεί με άνεση το ματς. Είναι εμφανής η ισχυρή προσωπικότητά του, το γεγονός ότι διαθέτει ποδοσφαιρικό IQ.
Ηταν οκτάρι, τα τελευταία δέκα ματς παίζει δεκάρι. Και του αρέσει πολύ. Ουδόλως τον απασχολεί πόσα γκολ έχει πετύχει ή πόσες ασίστ έχει βγάλει. «Το μόνο που μ’ ενδιαφέρει είναι να βελτιώνομαι καθημερινά, να παίζω για την ομάδα μου και για τον προπονητή μου», λέει. Για τον Βλάνταν Ιβιτς ισχυρίζεται ότι είναι αυτός που τον κέρδισε. Και δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι «στην αρχή δεν ήμουν αυτός που έπρεπε, ο κ. Ιβιτς με ενέπνευσε τόσο, που θέλω να προσπαθώ κάθε φορά και περισσότερο».
Εχει περάσει τραυματισμούς, κι αυτή την εποχή έχει ενοχλήσεις στον προσαγωγό, πέρασε δυσκολίες, αλλά «ποτέ, ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκε να τα παρατήσει». Μία από τις μεγάλες πίκρες του, ήταν πριν δύο χρόνια, στο φάιναλ φορ της Κ17. Κέρδισαν τον Ολυμπιακό στα ημιτελικά, πήγαν στα αποδυτήρια και τους έδωσαν μαγνήσιο για ξεκούραση. «Ενας συμπαίκτης μου έριξε το μπουκάλι, έσπασε και πάνω στους πανηγυρισμούς, πάτησα τα γυαλιά κι έκοψα το πόδι μου. Δεν έπαιξα στον τελικό. Και η ήττα αυτή είναι η χειρότερη στιγμή μου μέχρι τώρα», θυμάται.
Στον αντίποδα, κάποιος που χαρακτηρίζει ως τη μεγαλύτερη χαρά του, αυτό που ένιωσε όταν είδε τα μάτια του πατέρα του το καλοκαίρι του 2013, οπότε υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ, δεν μπορεί παρά να είναι απολύτως συναισθηματικός.
Ο ίδιος, άλλωστε, ήταν που από τα έξι του χρόνια παρακαλούσε τον πατέρα του να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Παιδί τετραμελούς οικογένειας, που ουδεμία σχέση είχε με το ποδόσφαιρο, λέει πως στάθηκε τυχερός, διότι ο πατέρας του τον ανέθεσε στον προπονητή Στέφανο Ταβουξή. «Αυτός είναι το ήμισυ του παντός για μένα», λέει ο Κυριάκος. «Σε όποια ομάδα πήγαινε, με έπαιρνε μαζί του. Μέχρι που με είδε ο ΠΑΟΚ, στην Καλλιθέα Κατερίνης».
Στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του παίζει μπάσκετ, τένις, του αρέσει η παρέα με φίλους στο σπίτι και ένα πράγμα σκέφτεται. «Να πάρουμε το πρωτάθλημα»’.