Οι «Nerazzurri» και οι «Blucerchiati» έχουν επίσης βρεθεί αντιμέτωπες 12 φορές στο Coppa Italia και μία φορά στην Ιταλικό Σούπερ Καπ, το 1989.
Ήταν μόλις η δεύτερη έκδοση του θεσμού, ένα κρύο απόγευμα του Νοεμβρίου. Βρέθηκαν αντιμέτωπες, η πρωταθλήτρια Ίντερ του Τραπατόνι και η κάτοχος του κυπέλλου Ιταλίας, Σαμπντόρια του Μποσκόφ.
Ήταν 29 Νοεμβρίου 1989 και δεν θα λέγαμε ότι το Σαν Σιρό ήταν γεμάτο. Ωστόσο, υπήρχε ένα τρόπαιο που έπρεπε να δοθεί. Αν και «νεογέννητο», είχε τη δική του αξία και σημασία. Εκείνη την Τετάρτη, με την ομίχλη που περιβάλλει το Σαν Σίρο, ο παίκτης που «έλαμψε», ήταν ο αδικοχαμένος Ενρίκο Κούτσι.
Ο Λόταρ Ματέους ήταν τραυματίας, οπότε ο Κούτσι ήταν που εκείνο το βράδυ ανέλαβε το βαρύ φορτίο για την ομάδα του με το Νο10 στην πλάτη. Είχε δεξιότητες σαν παίκτης και υπέροχο όραμα, με μειονέκτημα την έλλειψη ταχύτητας, αλλά ήξερε πώς να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του. Το βράδυ της δόξας του με τους «Nerazzurri» είχε έρθει τέσσερα χρόνια πριν από αυτό το ματς, όταν πρωταγωνίστησε στη νίκη 2-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης στο Σαν Σίρο.
Ωστόσο, σε αυτόν τον αγώνα, με το τρόπαιο να περιμένει έναν κάτοχο, είχε το δύσκολο καθήκον να τροφοδοτήσει επαρκώς τους Σερένα, Μορέλο. Αποδείχτηκε ο πιο πολύτιμος ποδοσφαιριστής της βραδιάς. Άνοιξε το σκορ στο 37΄και είχε συμμετοχή στο τελικό 2-0 που πέτυχε ο Σερένα.
Δύο γκολ και απαραβίαστη εστία που έδωσαν στην Ίντερ το πρώτο ιταλικό Σούπερ Καπ, στην ιστορία της ομάδας (τώρα έχει πέντε). Ο Μπέπε Μπαρέζι σήκωσε το τρόπαιο μαζί με τον Πρόεδρο Πελεγκρίνι και η ομάδα γιόρτασε με την ψυχή της στο «San Siro».
Ήταν μια νύχτα που ο Ενρίκο Κούτσι πρωταγωνίστησε και όλοι οι φίλαθλοι της Ίντερ τον θυμούνται ακόμα με τόση αγάπη και μελαγχολία, αφού η ασθένεια του, τον πήρε μακριά από αυτόν τον κόσμο, σε ηλικία μόλις 30 χρόνων, το 1996.