«Buon mese di Novembre» ευχήθηκε ο ένας στον άλλο οι άνθρωποι που πριν 116 ολόκληρα χρόνια ίδρυσαν τη Γιουβέντους. Ήταν 1η Νοεμβρίου του 1897 όταν μια παρέα του λυκείου «Massimo D’ Azeglio» στο Τορίνο μαζεμένη σε ένα… παγκάκι πήρε την απόφαση να… φέρει στον κόσμο τη Γιουβέντους. Μεγάλη απόφαση. «Νεολαία» σημαίνει το όνομα της ομάδας που έμελλε να πρωταγωνιστήσει σε εγχώριο και ευρωπαϊκό επίπεδο κι έστω κι αν η «Κυρία» ηλικιακά… παραμεγάλωσε, στα 116 της δείχνει πιο ακμαία από ποτέ. Και έχει περάσει πρόσφατα και τη μεγαλύτερη «περιπέτεια» από την ίδρυσή της.
Οι αδερφοί Κανφάρι (Εουτζένιο και Ενρίκο) ήταν οι πρώτοι κατά σειρά πρόεδροι του συλλόγου, στο σήμα του οποίου φιγουράρει το έμβλημα της πόλης του Τορίνο (το άλογο) και χρώματά του ήταν το ροζ και το μαύρο. Μέχρι το 1905, όταν και η «Γιούβε» δανείστηκε εμφανίσεις από την αγγλική Νοτς Κάουντι και με αυτές τις θρυλικές πλέον ασπρόμαυρες φανέλες κατέκτησε τον πρώτο της τίτλο. Την επόμενη χρονιά, το 1906, από τα σπλάχνα της Γιουβέντους και την αποχώρηση κάποιων παικτών και παραγόντων προήλθε και η Τορίνο, η μεγάλη της αντίπαλος. Αγωνιστικά η κόντρα με την «γκρανάτα» δεν υφίσταται τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά τις μέρες που «μονομαχούν» η πρωτεύουσα του Πιεμόντε χωρίζεται στα δύο. Κάποτε, βέβαια, το «derby della Mole» ήταν το κορυφαίο ματς της σεζόν σε ολόκληρη τη γειτονική χώρα.
Απ’ τον πρώτο τίτλο του 1905 μέχρι τον επόμενο οι «μπιανκονέρι» χρειάστηκε να περιμένουν 21 χρόνια. Η κίνηση που άλλαξε άρδην και οριστικά την ιστορία των «μπιανκονέρι» έγινε το 1923. Η Γιουβέντους είχε περάσει πια στην κατοχή της οικογένειας Ανιέλι και το πρωτάθλημα του 1926 ήταν απλά και μόνο το πρώτο μικρό δείγμα για όσα θα ακολουθούσαν. Η Γιούβε πήρε μπροστά και έγινε μια μανιώδης συλλέκτρια τίτλων. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Πολυνίκης στα πρωταθλήματα (29 χωρίς τα δύο που της αφαιρέθηκαν), πρώτη στις κατακτήσεις κυπέλλων (9), δικά της και τα περισσότερα ιταλικά Σούπερ Καπ (6). Βέβαια, η δίψα για τίτλους δεν περιορίστηκε εντός συνόρων. Με αφετηρία τη δεκαετία του ’70 στο Τορίνο ήρθαν συνολικά 11 διεθνείς τίτλοι. Κύπελλα πρωταθλητριών, Τσάμπιονς Λιγκ, Κύπελλα Κυπελλούχων, Κύπελλα UEFA, Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ, Διηπειρωτικά, μέχρι και… Ιντερτότο. Αυτά από τις διοργανώσεις που αναγνωρίζει και διοργανώνει η UEFA, διότι αν προσθέσουμε και τις άλλες κούπες θα χαθεί το μέτρημα.
Τόσους τίτλους που μάζεψαν στο Τορίνο ήταν φυσιολογικό να γράψουν ιστορία. Η ιστορία του ποδοσφαίρου λοιπόν, λέει ότι η Γιουβέντους είναι η μόνη ομάδα παγκοσμίως που έχει κατακτήσει όλα τα τρόπαια που θα μπορούσε να κατακτήσει. Κι ενώ κανείς ακόμη δεν έχει πετύχει κάτι τέτοιο, η «Κυρία» το κατάφερε πριν 28 ολόκληρα χρόνια με την κατάκτηση του πρώτου της Διηπειρωτικού. Μεγάλη η ιστορία της ομάδας που σύμφωνα με την IFFHS φιγουράρει στη δεύτερη θέση της λίστας των πιο επιτυχημένων ποδοσφαιρικών συλλόγων στον κόσμο για τον 20ό αιώνα (1901-2000). Μόνο θαυμασμό προκαλεί και μια ματιά στα ονόματα των παικτών που έχουν φορέσει τη φανέλα της. Εννιά απ’ αυτούς έχουν βραβευθεί με τη «Χρυσή Μπάλα», 24 έχουν στεφθεί παγκόσμιοι πρωταθλητές, δύο πήραν το «Χρυσό Παπούτσι» σε Μουντιάλ. Όλα αυτά ενώ αγωνίζονταν στη Γιουβέντους. Τη μόνη ομάδα που έχει παίκτες στην εθνική ομάδα της Ιταλίας διαδοχικά από το δεύτερο Μουντιάλ και μετά, το πρώτο δηλαδή στο οποίο συμμετείχαν οι «ατζούρι».
Πάρτε ανάσα και διαβάστε μερικούς μόνο απ’ τους άσους οι οποίοι ντύθηκαν κατά περιόδους στα «ασπρόμαυρα»… Ζοζέ Αλταφίνι, Πιέτρο Αναστάζι, Ρομπέρτο Μπάτζιο, Ρομπέρτο Μπέτεγκα, Ζμπίγκνιεβ Μπόνιεκ, Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι, Σέρτζιο Μπρίο, Τζιανλουίτζι Μπουφόν, Αντόνιο Καμπρίνι, Μάουρο Καμορανέζι, Φάμπιο Καναβάρο, Φάμπιο Καπέλο, Τζον Τσαρλς, Αντόνιο Κόντε, Αντονέλο Κουκουρέντου, Έντγκαρ Ντάβιντς, Λουίς Ντελ Σολ, Ντιντιέ Ντεσάν, Τσίρο Φεράρα, Κλαούντιο Τζεντίλε, Φιλίπο Ιντζάγκι, Μίκαελ Λάουντρουπ, Λουίς Μόντι, Πάβελ Νέντβεντ, Ραϊμούντο Όρσι, Μισέλ Πλατινί, Τσέζαρε Πραντέλι, Πιέτρο Ράβα, Φαμπρίτσιο Ραβανέλι, Πάολο Ρόσι, Σάντρο Σαλβαντόρε, Σαλβατόρε «Τότο» Σκιλάτσι, Γκαετάνο Σιρέα, Ομάρ Σίβορι, Στέφανο Τακόνι, Μάρκο Ταρντέλι, Λιλιάν Τιράμ, Νταβίντ Τρεζεγκέ, Τζιανλούκα Βιάλι, Ζινεντίν Ζιντάν, Ντίνο Τζοφ, Ρομπέρτο Μπονινσένια, Φράνκο Καούζιο, Χέλμουτ Χάλερ, Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, Αντρέας Μέλερ, Πάολο Μοντέρο, Ρουί Μπάρος, Ίαν Ρας, Σίλβιο Πιόλα.
Ο αιώνιος αρχηγός
Διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές και τα ονόματα των κατά περιόδους αστέρων της Γιουβέντους, η απορία είναι εύλογη. Καλά, που είναι ο Ντελ Πιέρο; Συγγνώμη, αλλά για τη ζωντανή ιστορία των «μπιανκονέρι», τον άνθρωπο που συνέδεσε από το 1993 μέχρι το 2012 το όνομά του με την «Κυρία», αξίζει σε κάθε περίπτωση κάτι περισσότερο από μια απλή αναφορά. Ο «πιντουρίκιο», προσωνύμιο που του απέδωσε ο Τζιάνι Ανιέλι για τις ζωγραφιές του εντός των τεσσάρων γραμμών, μπορεί εδώ και 1,5 χρόνο σχεδόν να μαζεύει… εμπειρίες στην Αυστραλία με τη Σίδνεϊ, αλλά τα προηγούμενα 20 χρόνια τα έκανε όλα. Είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Γιουβέντους με 290 γκολ και ο πρώτος σε συμμετοχές με τη φανέλα της (705), ενώ κατέκτησε όλους τους πιθανούς εγχώριους τίτλους και άλλους 4 διεθνείς. Αποχαιρέτισε τους αγαπημένους του οπαδούς στις 13 Μαΐου του 2012 στο ματς με την Αταλάντα και μάλιστα με γκολ στο υπερσύγχρονο «Γιουβέντους Στέιντιουμ», στο οποίο έπαιξε για μία σεζόν. Το τελευταίο του παιχνίδι με τη φανέλα της «Κυρίας» ήταν μία εβδομάδα μετά ο τελικός του κυπέλλου με τη Νάπολι, όπου γνώρισε την αποθέωση και ένα παρατεταμένο χειροκρότημα όχι μόνο απ’ τους φίλους της Γιούβε, αλλά και από αυτούς των «παρτενοπέι». Χόρτασε από διακρίσεις σε προσωπικό επίπεδο, δεν δημιούργησε ποτέ το παραμικρό πρόβλημα εντός ή εκτός αγωνιστικών χώρων και έφυγε γεμάτος συναισθήματα και αναμνήσεις για την Ωκεανία. Είναι τυχαίο που έχει γενέθλια ακριβώς μία εβδομάδα μετά τη Γιουβέντους;
Το «παλάτι» της «Κυρίας»
Από τον Σεπτέμβριο του 2011 έδρα της Γιουβέντους αποτελεί το υπερσύγχρονο «Γιουβέντους Στέιντιουμ». Δεν είναι μεγάλο για να χωρέσει τον κόσμο της ομάδας με τους περισσότερους οπαδούς στην Ιταλία (12 εκατ. συνολικά σύμφωνα με τη «La Reppublica»), είναι όμως αρκετό για να αποτελέσει το «σπίτι» της, το «παλάτι» της για την ακρίβεια και την αφετηρία για τη νέα περίοδο ακμής της. Μια περίοδος που ξεκίνησε με τη μετακόμιση της ομάδας εκεί, καθώς η Γιούβε στέφθηκε πρωταθλήτρια το 2012/13, την πρώτη της χρονιάς στο νέο γήπεδο. Η πρώτη έδρα των «μπιανκονέρι» ήταν το ποδηλατοδρόμιο «Ουμπέρτο Ι», ενώ η τελευταία πριν το «Γιουβέντους Στέιντιουμ» το θρυλικό «Κομουνάλε».
Το «calciopolis»
Η πιο «γκρίζα» περίοδος στην ιστορία της Γιούβε ήταν αυτή με την εμπλοκή της στο περίφημο σκάνδαλο «Calciopolis» στα τέλης της σεζόν 2005/06. Η «Κυρία» μαζί με άλλες ομάδες κρίθηκε ένοχη για στήσιμο αγώνων, υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία (δεν ήταν πάντως η πρώτη, αφού είχαν προηγηθεί Μίλαν και Λάτσιο στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με το «Totonero») και της αφαιρέθηκαν δύο τίτλοι. Έχασε κάποιους από τους αστέρες της, κράτησε όμως τους… καλούς και με συνοπτικές διαδικασίες μία χρονιά μετά επέστρεψε στη Σέριε Α. Της πήρε πέντε χρόνια για να βρεθεί και πάλι στη φυσική της θέση, την κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου, αλλά με σωστό προγραμματισμό και μια φανέλα απ’ τις πιο βαριές στον πλανήτη, μπόρεσε και είναι πάλι το απόλυτο «αφεντικό» στη γειτονική χώρα. Τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα και στο Τορίνο φαίνεται ότι το εμπέδωσαν αυτό.
Το Χέιζελ
Το «Calciopolis» ήταν η «γκρίζα» περίοδος στην ιστορία της Γιουβέντους. Η «μαύρη» είχε προηγηθεί και δεν ήταν άλλη από την τραγωδία του Χέιζελ. Στις 29 Μαΐου του 1985 στο στάδιο των Βρυξελλών 39 φίλοι της «Κυρίας» έχασαν τη ζωή τους μετά την κατάρρευση μέρους της εξέδρας που τους φιλοξενούσε για την οποία ήταν υπεύθυνοι οι οπαδοί της Λίβερπουλ που μετακινήθηκαν προς το μέρος τους. Είναι το μεγαλύτερο δυστύχημα σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Η Γιουβέντους νίκησε με 1-0 τους «κόκκινους» στο ματς που ακολούθησε, ενώ σύμφωνα με τους περισσότερους δεν έπρεπε να γίνει, αλλά οι πανηγυρισμοί για την κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών φυσικά και ήταν μετριασμένοι-επισκιασμένοι από το τραγικό αυτό συμβάν.