Ο γνωστός συγγραφέας, αρθρογράφος της Daily Mirror και κάτοχος διαρκείας στο «Kop» του «Άνφιλντ» Μπράιαν Ριντ έζησε από κοντά την τραγωδία του «Χίλσμπορο» και εξηγεί στο novasports.gr γιατί η σημερινή 24η επέτειος της τραγωδίας είναι διαφορετική.
Ο Μπράιαν Ριντ ήταν 31 χρονών την 15η Απριλίου του 1989. Εργαζόταν ως ρεπόρτερ στην εφημερίδα «Daily Post» του Λίβερπουλ, αλλά πήγε με την παρέα του στο «Χίλσμπορο» του Σέφιλντ ως φίλαθλος της Λίβερπουλ για να παρακολουθήσει τον ημιτελικό Κυπέλλου ανάμεσα στους «ρεντς» και τη Νότιγχαμ Φόρεστ.
Ήταν τυχερός, αλλά και ταυτόχρονα εξαιρετικά άτυχος. Τυχερός, γιατί το εισιτήριό του δεν ήταν για την εξέδρα-παγίδα θανάτου «Leppings Lane». Άτυχος, γιατί μαζί με χιλιάδες συν-οπαδούς του έζησε ως αυτόπτης μάρτυρας τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, που στοίχισε τη ζωή σε 96 ανθρώπους. Άτυχος επίσης, γιατί ως γέννημα-θρέμμα του Λίβερπουλ βίωσε επίσης τη συγκάλυψη της υπόθεσης από τις Αρχές, αλλά και την εκστρατεία συκοφάντησης από μερίδα του αγγλικού Τύπου εναντίον των «ρεντς» που βρέθηκαν στο Σέφιλντ εκείνη την καταραμένη μέρα.
Αρθρογράφος της «Mirror» εδώ και πολλά χρόνια, συγγραφέας δύο βιβλίων για τη Λίβερπουλ που έγιναν μπεστ-σέλερ στην Αγγλία, ο Ριντ πρόσφατα τιμήθηκε με το φημισμένο βραβείο «Cudlipp» στα ετήσια British Press Awards, ως «σημαιοφόρος» στην σχεδόν 20ετή εκστρατεία της «Mirror» για την απονομή Δικαιοσύνης για το «Χίλσμπορο». Μετά την τραγωδία, όταν τον καλούσαν να μιλήσει για τα γεγονότα, επιδείκνυε το ανέγγιχτο εισιτήριο εκείνης της ημέρας, ως δείγμα του χάους και της έλλειψης οργάνωσης από τις αρμόδιες Αρχές, τα οποία οδήγησαν στον τραγικό απολογισμό. «Δυστυχώς, μέσα στην πορεία των χρόνων έχασα εκείνο το εισιτήριο», μας εξομολογείται.
Στο βιβλίο του «44 Years With The Same Bird», περιγράφει την «ερωτική» του σχέση με τη Λίβερπουλ. Τα κεφάλαια που αναφέρονται στο πώς έζησε το «Χίλσμπορο», τα όσα έγιναν μετά και το ψυχολογικό τραύμα που άφησαν σε μία ολόκληρη πόλη είναι απλά συγκλονιστικά. Με την ευκαιρία της σημερινής 24ης επετείου από την τραγωδία, ο Μπράιαν Ριντ μίλησε στο novasports.gr, μεταφέροντάς μας το κλίμα που επικρατεί μετά τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών στην υπόθεση. Όπως μας λέει, η παραδοχή των Αρχών ότι οι οπαδοί των «ρεντς» δεν ήταν υπεύθυνοι για την τραγωδία, η αποδεδειγμένη πλέον συγκάλυψη των ευθυνών των αρμοδίων, αλλά και η «συγγνώμη» του Πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον, είναι σημάδια ότι η απόδοση Δικαιοσύνης για το «Χίλσμπορο» επιτέλους πλησιάζει…
– Πέρασαν 24 χρόνια από την τραγωδία του «Χίλσμπορο». Η φετινή επέτειος είναι καθόλου διαφορετική μετά τα όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες;
«Ναι, είναι. Για πρώτη φορά νιώθει κανείς ότι πενθεί τους νεκρούς με την αλήθεια να έχει βγει τελικά προς τα έξω πέραν πάσης αμφιβολίας και πως η Δικαιοσύνη ίσως επιτέλους να έρχεται. Αυτή είναι μια τεράστια ψυχολογική ώθηση για τις οικογένειες αυτή την επίπονη μέρα».
-Συνηθίζετε να πηγαίνετε στο «Άνφιλντ» την ημέρα της επετείου; Θα πάτε φέτος και τι ατμόσφαιρα περιμένετε;
«Ναι, προσπαθώ να πηγαίνω κάθε χρόνο και έχω λείψει ελάχιστες φορές. Θα είμαι εκεί τη Δευτέρα και πιστεύω ότι θα έχει περισσότερο κόσμο απ’ ότι συνήθως και πιο έντονη ατμόσφαιρα. Μετά απ’ όλους αυτούς τους μήνες χαράς και ελπίδας, όλοι αυτή τη μέρα συλλογιζόμαστε τι ακριβώς συμβολίζει αυτή η επέτειος. Την απώλεια των 96 φιλάθλων και φίλων μας».
-Διαβάσαμε στο βιβλίο σας για τη χαρά που είχατε νοιώσει όταν είχε εκδοθεί το πρώτο πόρισμα Τέιλορ, που απάλλασσε τους φίλους της Λίβερπουλ από τις ευθύνες για την τραγωδία. Νοιώσατε το ίδιο όταν βγήκε το πόρισμα της Ανεξάρτητης Επιτροπής τον περασμένο Σεπτέμβριο;
«Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν πιο ενθουσιασμένος μετά το πόρισμα της Ανεξάρτητης Επιτροπής. Στην πραγματικότητα, ήμουν πιο ενθουσιασμένος από οποιαδήποτε άλλη ημέρα μπορώ να θυμηθώ εδώ και καιρό! Εκείνη η ειλικρινής συγγνώμη του Ντέιβιντ Κάμερον στη Βουλή των Κοινοτήτων ήταν κάτι που είχα ονειρευτεί, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα έβλεπα».
-Εκείνη την ημέρα μιλήσατε με μέλη των οικογενειών και άλλους ανθρώπους που έζησαν το «Χίλσμπορο». Θυμάστε κάτι χαρακτηριστικό που σας είπε κάποιος, ή κάποια χαρακτηριστική αντίδραση;
«Ναι, ήταν η αντίδραση της Μάργκαρετ Άσπιναλ (σ.σ.: έχασε τον 18χρονο γιο της στην τραγωδία και είναι πρόεδρος στην Επιτροπή Υποστήριξης Οικογενειών Χίλσμπορο) όταν την ρώτησαν πόσο ευτυχισμένη ένιωθε. Το σκέφτηκε για μια στιγμή και μετά θύμισε σε όλους μας ότι η Ανεξάρτητη Επιτροπή είχε ανακαλύψει πως σχεδόν τα μισά θύματα θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν οι υπηρεσίες πρώτων βοηθειών είχαν κάνει τη δουλειά τους. ”Οι οικογένειες παραμένουν οι μεγάλες χαμένες σε όλο αυτό”, μας είπε».
-Πώς είδατε την αντίδραση της Έβερτον αλλά και φιλάθλων άλλων ομάδων μετά τα γεγονότα του Σεπτέμβρη; Πιστεύετε ότι ο κόσμος εκτός Λίβερπουλ αρχίζει να συνειδητοποιεί γιατι πάλευαν τόσα χρόνια οι οικογένειες;
«Η Έβερτον ήταν καταπληκτική. Από τον πρόεδρο, ο οποίος είχε την ιδέα να ακουστεί το τραγούδι ”He Ain’t Heavy He’s My Brother” στο ”Γκούντισον Παρκ”, έως τους φιλάθλους της που σήκωσαν πανώ υπέρ των ”96”. Ήταν ένα καλό παράδειγμα της ενότητας που υπάρχει στην πόλη του Λίβερπουλ. Για να είμαι δίκαιος, το ίδιο έκανε και όλος ο υπόλοιπος κόσμος του ποδοσφαίρου και ο περισσότερος κόσμος στη χώρα επίσης. Νομίζω ότι επιτέλους το τι ακριβώς έγινε εκείνη τη μέρα είναι πλέον γνωστό σε όλους. Αυτοί που μας αμφισβητούσαν και μας αποκαλούσαν ένα μάτσο γκρινιάρηδες ”Scousers”, πρέπει να ένιωσαν λίγη ντροπή».
-Είδαμε ανθρώπους στο Λίβερπουλ αλλά και αλλού να γιορτάζουν στους δρόμους τον θάνατο της Μάργκαρετ Θάτσερ. Συμφωνείτε με αυτή την αντίδραση; Όντως η Θάτσερ μισούσε το Λίβερπουλ και ήταν υπεύθυνη για τη συγκάλυψη των ευθυνών της Αστυνομίας μετά το «Χίλσμπορο»;
«Νομίζω ότι ήταν μία τόσο εσκεμμένα διχαστική προσωπικότητα, που ο καθένας είχε το δικαίωμα να αντιδράσει στην είδηση του θανάτου της όσο ειλικρινά ένιωθε. Έβλεπε το Λίβερπουλ σαν μία αριστερή πόλη που προκαλούσε μόνο προβλήματα. Η κυβέρνησή της μάλιστα είχε συζητήσει το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει το Λίβερπουλ για να περάσει σε κατάσταση ”ελεγχόμενης παρακμής”. Πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο στη συγκάλυψη, γιατί εν γνώσει της έκλεισε τα μάτια μπροστά στις προσπάθειες της Αστυνομίας να κρύψουν την αλήθεια».
-Οι οικογένειες των θυμάτων του «Χίλσμπορο» παραμένουν εναντίον των ορθίων στους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Ποια είναι η άποψή σας;
«Όσο θα είναι εναντίον οι οικογένειες θα είμαι κι εγώ».
-Είστε αισιόδοξος ότι μια μέρα οι υπεύθυνοι για την τραγωδία και τη συγκάλυψη θα τιμωρηθούν και ότι η Δικαιοσύνη θα αποδοθεί στο τέλος;
«Ο καθένας έχει τον δικό του ορισμό για το τι είναι Δικαιοσύνη. Ελπίζω όμως πως όταν οι νομικές διαδικασίες ολοκληρωθούν, η πλειοψηφία των ανθρώπων θα νοιώσει ότι είναι ώρα να κλείσει αυτό το κεφάλαιο».
-Τέλος, ποιο είναι το μήνυμα για όλους μας από την επιμονή των οικογενειών του «Χίλσμπορο» όλα αυτά τα χρόνια; Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτό ως άνθρωποι και όχι απαραίτητα σαν ποδοσφαιρόφιλοι;
«Πως αν πιστεύεις ότι υπήρξε μία μεγάλη αδικία εναντίον ανθρώπων που αγαπάς, δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπεις τη μάχη για χάρη τους».