Ενθουσιασμένος για την παρθενική κλήση του στην Εθνική (Κ-15) είναι ο Ιωάννη Νέτο! Ο νεαρός άσος της Παλμέιρας θα λάβει μέρος στο τουρνουά που θα διεξαχθεί στην Κροατία και μοιάζει έτοιμος να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία τους.
Ο… νέος Καρέτσας της Γαλανόλευκης, είναι γεννημένος στην Ξάνθη από Ελληνίδα μητέρα και γιος του Βραζιλιάνου παλαίμαχου ποδοσφαιριστή, Ντοριβάλ Φερέζ, που έπαιξε στη χώρα μας σε πολλές ομάδες.
Η ιστοσελίδα «ge.globo.com» προχώρησε σε εκτενές ρεπορτάζ για τον 15χρονο μεσοαμυντικό, στο οποίο φιλοξενεί δηλώσεις του ίδιου και του πατέρα του.
«Ο Ιωάννης Νέτο συνόδευε τον πατέρα του σχεδόν σε όλες τις ποδοσφαιρικές του περιπέτειες. Με όλη αυτή την εμπειρία, έγινε ένας πραγματικός πολύγλωσσος. Ο μικρός μιλάει πέντε γλώσσες. Στο ποδόσφαιρο, είναι επίσης πολυτάλαντος. Ζει στο κατάλυμα της Παλμέιρας, στο Σάο Πάολο, και αγωνίζεται σε τρεις διαφορετικές θέσεις: αριστερός μπακ, πρώτος και δεύτερος μέσος», σημειώνει χαρακτηριστικά το ρεπορτάζ.
«Έχω μεγάλο κίνητρο»
«Είναι ένα τεράστιο συναίσθημα και μια απέραντη χαρά να φοράω τη φανέλα της Ελλάδας για πρώτη φορά. Αυτό το τηλεφώνημα είναι κάτι πολύ ξεχωριστό για μένα και την οικογένειά μου. Νιώθω τιμή που κλήθηκα σε αυτό το τουρνουά και θέλω να απολαύσω κάθε στιγμή αυτής της κλήσης», τόνισε ο Ιωάννης Νέτο και συμπλήρωσε:
«Θα είναι ένας αγώνας υψηλού επιπέδου, με δυνατές ομάδες. Θέλω πραγματικά να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία για να βοηθήσω την ομάδα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έχω μεγάλο κίνητρο. Πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε μια καλή πρώτη φάση για να προκριθούμε και να φτάσουμε στον τελικό».
«Προνόμιο για λίγους»
«Έπαιξα ποδόσφαιρο για 20 χρόνια, από τα 16 μέχρι τα 36, αλλά δεν είχα το συναίσθημα, την ευχαρίστηση και την τιμή να υπερασπιστώ τη χώρα μου. Πρέπει να είναι εξαιρετικό να έχεις το προνόμιο να παίζεις με τα χρώματα ενός έθνους. Η γυναίκα μου είναι Ελληνίδα και είναι πολύ ενθουσιασμένη. Ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για τις κατηγορίες νέων ή ανδρών, είναι προνόμιο για λίγους», τόνισε ο Ντοριβάλ Φερέζ για τον πρωτότοκο γιο του και πρόσθεσε:
«Ζούμε το όνειρο των παιδιών μας, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τα βοηθήσουμε και να τα στηρίξουμε. Η χαρά του είναι και δική μου χαρά. Ξέρουμε πώς είναι να κλαίμε και να χαμογελάμε μαζί. Για δύο χρόνια έπρεπε να πηγαίνω από τη Σοροκάμπα στο Γκουαρούλιος κάθε μέρα. Έφαγα κρύα γεύματα και έμεινα έξω από το προπονητικό κέντρο περιμένοντάς τον να τελειώσει, στη βροχή, στον ήλιο, στο κρύο, στη ζέστη».