Αν θέλετε να ξέρετε πως αισθάνεται ο Ερνέστο Βαλβέρδε αυτές τις μέρες, είναι πολύ απλό να το καταλάβετε.
Θυμάστε την μέρα που αποφασίσατε να βγείτε ξανά ραντεβού με την πρώην σας γνωρίζοντας ότι ‘υπάρχει πρόβλημα» ή την στιγμή που μετά το γυμναστήριο όταν όλοι στην παρέα απολάμβαναν μια πάστα κι εσείς το σκεφτόσασταν ή εκείνο το ουίσκι που θέλατε να πιείτε αλλά κάτι μέσα σας έλεγε όχι;
Τα αποτελέσματα; Η επιβεβαίωση στο ραντεβού του γιατί χωρίσατε την πρώτη φορά, κάποια κιλά παραπάνω όταν υποκύψατε στο γλυκό κι ένας βαρύς πονοκέφαλος γιατί το ένα ποτήρι έφερε το άλλο…
Και ο Βαλβέρδε; Οι φωνές που είχε στο κεφάλι του το καλοκαίρι που του έλεγαν «πρέπει να δώσεις στους οπαδούς περισσότερο θέαμα ή ότι ο πρόεδρος που έδωσε 120 εκατομμύρια θέλει να βλέπει τον Ουσμάν Ντεμπελέ κάθε αγωνιστική βασικό» μοιάζουν με όλα τα προαναφερθέντα απαγορευμένα.
Αυτές οι φωνές τον ανάγκασαν ν’ αφήσει το σχήμα με τους τέσσερις στην μεσαία γραμμή που «φόρεσε» στην Μπαρτσελόνα πέρυσι και να δοκιμάσει φέτος ένα 4-3-3.
Πέρυσι ήξερε ότι οι Μπουσκέτς και Ινιέστα ένιωθαν καλύτερα με δύο ακόμη, παρέα τους στην μεσαία γραμμή. Κι αυτό απέδωσε.
Από τη άλλη η Μπαρτσελόνα θριάμβευσε τα προηγούμενα χρόνια παίζοντας επίσης χορταστικό ποδόσφαιρο με το 4-3-3. Το συγκεκριμένο σύστημα όμως χρειάζεται και τους κατάλληλους παίκτες αφοσιωμένους σε αυτό.
Πέρυσι στην μεσαία γραμμή οι τέσσερις ήταν οι Ράκιτιτς, Παουλίνιο, Μπουσκέτς και Ινιέστα με ενίσχυση σε κάποια ματς από τους Κοουτίνιο ή Σέρχι Ρομπέρτο. Το σύστημα με τρεις στην μεσαία γραμμμή που έμοιαζε με ένα ωραίο σπορ αυτοκίνητο που κοιτάς εντυπωσιακά, ας πούμε ότι μετουσιώθηκε στην σταθερότητα ενός Βόλβο. Αλλά δούλεψε. Τουλάχιστον στην Λα Λίγκα.
Με τους δύο μπακ ν’ ανεβαίνουν και τον Λίο Μέσι παρόντα η Μπαρτσελόνα είχε τον απόλυτο έλεγχο των ματς, κυρίως στην μεσαία γραμμή. Αυτό έδινε πολύ μεγάλες ανάσες στους Πικέ και Ουμτιτί που σε πολλά ματς του πρωταθλήματος ήταν τόσο άνετοι πίσω και χωρίς φάσεις, που θα μπορούσαν να καπνίσουν ένα καλό πούρο Αβάνας.
Στον κόσμο αυτό δεν άρεσε πολύ. Παίκτες όπως ο Παουλίνιο που δεν εντυπωσίαζε αλλά έκανε πολύ από την «βρώμικη» δουλειά, το κοινό μετά βίας ήθελε να βλέπει. Η δουλειά έγινε όμως στην Λα Λίγκα, απέτυχε είναι η αλήθεια στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Στο 4-4-2 επίσης, ο Σουάρες χάθηκε. Στο Τσάμπιονς Λιγκ έχει να σκοράρει εκτός έδρας τρία χρόνια.
Το συγκεκριμένο σύστημα χτυπήθηκε από ομάδες όπως η Ρόμα με βαθιές μπαλιές από την άμυνα, που πέρναγαν το συμπαγές κέντρο της Μπαρτσελόνα και δημιουργούσαν καταστάσεις στα μετόπισθεν. Έτσι ήρθε ο αποκλεισμός στην Ευρώπη.
Τι μπορούσε να κάνει ο Βαλβέρδε;
Ο Μέσι είναι ο απόλυτος Βασιλιάς της Βαρκελώνης. Θέλει να παίζει κάθε λεπτό, κάθε αγώνα. Το θέμα όμως είναι ότι απαιτεί το ίδιο να γίνεται και με τον Σουάρες.
Αν προσθέσουμε ότι η διοίκηση απαιτεί να παίζει ο ακριβοπληρωμένος Ντεμπελέ, τότε τρεις θέσεις μπροστά έκλεισαν. Με τον Ντεμπελέ να σημειώσουμε ότι τακτικά έχει να μάθει αρκετά ακόμη.
Με αυτούς τους τρεις μένους άλλοι τρεις για την μεσαία γραμμή. Αν βάλεις τέσσερις τότε πρέπει να πας σε σχήμα με τρεις πίσω.
Κι αυτό η Μπαρτσελόνα σπάνια το χρησιμοποίησε είτε με τον Γιόχαν Κρόιφ είτε με τον Φρανκ Ράικαρντ στο παρελθόν. Είναι ένα δύσκολο σύστημα που αν δουλευτεί κι αποδώσει σωστά δίνει πλεονέκτημα αλλά την ίδια στιγμή στην άσχημη εφαρμογή του μπορεί να είναι εξίσου καταστροφικό.
Για να επανέλθουμε στον Βαλβέρδε, μετά τις ισοπαλίες με Χιρόνα και Μπιλμπάο και την ήττα από την Λεγκανιές, γνωρίζει πολύ καλά ότι το 4-3-3 δεν μπορεί ν’ αποδώσει. Τουλάχιστον όχι χωρίς μερικά… «εκτός αν».
Δεν μπορεί να δουλέψει:
Eκτός αν ο Μπουσκέτς είναι πάντα σε εξαιρετική αγωνιστική και πνευματική κατάσταση.
Εκτός αν δοθεί χρόνος στον Ράκιτιτς να βρει τον καλό εαυτό του επιβαρυμένος από 4.000 λεπτά συνολικά πέρυσι σε πρωτάθλημα κι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο με την Κροατία να φτάνει ως τον τελικό.
Εκτός αν ο Ντεμπελέ μάθει ν’ αμύνεται, να κάνει τάκλιν και να γυρίζει πίσω να βοηθά ως την γραμμή τον μπακ του.
Εκτός αν ο Κοουτίνιο αποφασίσει να δίνει την μπάλα πιο γρήγορα απ’ ότι τώρα και κυρίως να βελτιώσει το ποσοστό των επιτυχημένων μεταβιβάσεων του.
Με όλα τα παραπάνω ν’ αποτελούν συνολική βελτίωση αν η Μπαρτσελόνα θέλει να κατακτήσει το πρωτάθλημα και το Τσάμπιονς Λιγκ.
Πολύς λόγος γίνεται φέτος και για την ατομική απόδοση τόσο του Τερ Στέγκεν όσο και όλων των κεντρικών αμυντικών, Πικέ, Λεγκλέ και Ουμτιτί, Βερμάλεν όσο και για την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ τους, αλλά και τα ατομικά λάθη τους.
Η Μπαρτσελόνα έχασε 7 πόντους σε τρία ματς. πέρυσι είχε χάσει 6 πόντους στα πρώτα 21 ματς. Δέχθηκε φέτος 8 γκολ σε 7 ματς. πέρυσι δέχτηκε το 8ο γκολ της στην 19η αγωνιστική, στις 14 ιανουαρίου.
Γενικώς πέφτει πολύ συζήτηση φέτος κι αυτό ποτέ δεν είναι καλό. Αλλά και γι’ αυτό υπάρχει εξήγηση.
Μετά την αποχώρηση του Τσάβι, τα χρόνια στην πλάτη του Ινιέστα, τον Μπουσκέτς να μην έχει στηρίγματα στην μεσαία γραμμή, η άμυνα της Μπαρτσελόνα άρχισε σταδιακά να δέχεται μεγαλύτερη πίεση να είναι πιο εκτεθειμένη σε κινδύνους και έτσι πολλές φορές ν’ αντιδρά άναρχα. Πόσο δεν περισσότερο όταν οι τρεις της επίθεσης δεν μαρκάρουν όπως πρέπει.
Οι καταστάσεις δύο εναντίον δύο ή και περιπτώσεις αριθμητικούς μειονεκτήματος έγιναν ολοένα και περισσότερες. Αυτό είχε δει φυσικά ο Βαλβέρδε και πε΄ρυσι έβαλε τέσσερις στην μεσαία γραμμή και κέρδισε τον τίτλο.
Έρχονται δύσκολα παιχνίδια με Τότεναμ, Βαλένθια, Σεβίλλη, Ίντερ αλλά και το «κλάσικο» με την Ρεάλ στο Καμπ Νόου. Και μαζί η στιγμή που αναμφίβολα ο Βαλβέρδε πρέπει να κάνει μια επιλογή.
Να κρατήσει το αγαπημένο 4-3-3 των φιλάθλων και της διοίκησης ή να επιστρέψει στο 4-4-2 που πέρυσι του χάρισε τους εγχώριους τίτλους μιας και φέτος υπάρχει και ο εξαιρετικός βραζιλιάνος Αρτούρ που μπορεί να ξεκουράσει και τον Ράκιτιτς.
Η επιλογή μπορεί να κρίνει πολλά. Ακόμη και την παραμονή του στον πάγκο.