Η πανδημία του κορωνοϊού παντρεμένη με τα κακώς κείμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου, μας έκαναν θεατές μιας αλληλουχίας αναβολών, ανακοινώσεων και αποφάσεων απέναντι από την κοινή λογική, αλλά και την ουσία του αθλήματος. Η “φασαρία” που προκάλεσε ο τελικός και τα γεγονότα γύρω απ’ αυτόν ήταν έντονη. Όμως αποδείχτηκε πως δεν πέρασε ποτέ τον περιβάλλοντα χώρο του Ρέντη, ούτε ενόχλησε τα αυτιά των πρωταγωνιστών του Ολυμπιακού. Ο Πέδρο Μαρτίνς ήθελε απλώς ένα αξιοπρεπές γήπεδο και για τα υπόλοιπα ήταν σίγουρος.
Δεν τον τρόμαξαν οι απουσίες λόγω της επιβολής των περσινών ρόστερ, δεν τον φρέναραν τα κρούσματα κορωνοϊού στην ομάδα. Ο Μαρτίνς θα οδηγούσε στο κύπελλο την ομάδα του και με τον… Ελ Αραμπί ως στόπερ. Είναι κάτι που ξέρει καλά να κάνει! Ο δικός του Ολυμπιακός είναι απόλυτα προσαρμοστικός και δεν είναι αγκιστρωμένος στα πρόσωπα.
Φέτος ο Πορτογάλος πέραν του ισχυρού κορμού του Ολυμπιακού, μέσα από το δρόμο της δικαιοσύνης και του ουσιαστικού timing “έπεισε” τον Τζολάκη και τον Μπα να ανέβουν επίπεδο, δούλεψε με τον Μπρούνο και τον Ραντζέλοβιτς σαν δεξία μπακ, με τον Τοροσίδη ως αριστερό και τον Καμαρά ως “ψευτοδεκάρι”. Είναι ένας προπονητής που δουλεύει συνεχώς μοτίβα και ιδέες στο μυαλό του. Κρατάει τους ποδοσφαιριστές σε εγρήγορση και έχει τον τρόπο να τους κινητοποιεί. Το καλοκαίρι μιλούσε για τα παραπάνω από δύο συστήματα που θα δούμε από τον Ολυμπιακό. Έτσι έγινε. Η μετάβαση απ’ το πολύπλοκο στο απλό και απ΄ τη δημιουργία στην αναχαίτιση, ανάλογα με τον αντίπαλο, έγινε η δεύτερη φύση των Πειραιωτών μέσα από συνεχόμενα απαιτητικά ματς.
Πολύ εύκολα υπό άλλη τεχνική και πνευματική καθοδήγηση θα έμενε ανώριμος και στην Κ19 ο Τζολάκης και “ξενερωμένοι” οι Μπα, Μπρούνο και Ραντζέλοβιτς. Ο νεαρός Σέρβος σκόρερ και MVP του τελικού εκτίμησε κάθε λεπτό συμμετοχής και να πάλεψε με “δίψα” γι’ αυτό, μέσα απ’ το σχολείο που του επιφύλαξε φέτος ο Μαρτίνς. Ο Πορτογάλος τεχνικός χόρτασε να βγάζει άσσους απ’ το μανίκι του, σχηματοποιώντας απίθανα τον όρο “εσωτερική μεταγραφή”.
Χθες στο Πανθεσσαλικό ο Ολυμπιακός έπεισε πως θα έφτανε στο νταμπλ σε κάθε ημερομηνία. Είτε στις 26 Ιουλίου, είτε στις 30 Αυγούστου, είτε στις 12 Σεπτέμβρη. Βάφτισε στη σαμπάνια των τίτλων έναν φέρελπι πρωταγωνιστή όπως ο Τζολάκης και αποχαιρέτησε αναλόγως της προσφοράς του, μια πολύτιμη σημαία όπως ο Τοροσίδης. Αυτή η σύνδεση του χθες με το αύριο χάρισε τις πιο όμορφες εικόνες του τελικού, βγαλμένες απ’ τα πιο αγνά ποδοσφαιρικά όνειρα. Ο Τζολάκης να σφίγγει με δίψα το τρόπαιο και ο Τοροσίδης να ίπταται στα ζηλευτά ουράνια του βετεράνου που σε μια στιγμή δόξας γίνεται παλαίμαχος!
