Είναι αρκετά ευχάριστο το όποιο συναίσθημα πηγάζει μέσα από την ελπίδα και την προοπτική στον αθλητισμό… Πόσο μάλιστα όταν όλα αυτά που αναδύονται απ’ το βράδυ της Κυριακής και μετά τον «Ελληνικό θρίαμβο» του Χάμπτεν Παρκ, έρχονται να μας μαλακώσουν τα εσώψυχα σε μέρες έντονου προβληματισμού και άλλων τόσων αμφισβητήσεων στον τόπο μας…
Η «Γαλανόλευκη» του υπέροχου παρόντος και του ευοίωνου, όπως εκφράζεται πλέον σε κάθε αναφορά κι ανάρτηση, μέλλοντος μας έκανε να χαρούμε όχι τόσο για τη νίκη – άλλη μια συνεχόμενη στα «νησιά» πάνω από τη Μάγχη, όπως τους έχουμε πάρει όλους… φαλάγγι τα τελευταία χρόνια – αλλά κυρίως για τα μηνύματά της έτσι όπως μας τα προσέφεραν απλόχερα οι πρωταγωνιστές της!
Είναι όντως εντυπωσιακό στα μέρη όπου «εφηύραν» το λαοφιλές άθλημα στα μέσα του 19ου αιώνα – καθώς αποδεχόμαστε το πρωτόκολλο της σύγχρονης εκδοχής του αθλήματος με ιστορικά καταγεγραμμένο πως στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχε ο «επίσκυρος» (foto), στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το «harpastum» και στην Κίνα το «cuju»- η εθνική μας ομάδα σημείωσε την 5η νίκη της (!) σε ισάριθμα ματς μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια!!
Στο Μπέλφαστ, 2/6/22 με σκορ 0-1 για τη Λίγκα των Εθνών. Ακολούθως, δύο φορές με το ίδιο σκορ 0-2 στο Δουβλίνο (13/10/23, 10/9/2024) για τα προκριματικά του Euro & τη Λίγκα των εθνών, αντίστοιχα και με σκορ 1-2 στο Γουέμπλει επί της Αγγλίας για την ίδια διοργάνωση ώσπου να έρθει ο πρόσφατος θρίαμβος στη Σκωτία!
Το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα όμως είναι τα στοιχείo που έχει να κάνει με τις ηλικίες των παικτών, όπως παρουσιάζονται με δέος σε εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ…
Ο Καρέτσας έγινε ο νεαρότερος σκόρερ στην, σχετικά σύντομη έστω, ιστορία του Nations League ενώ δίπλα του πανηγύριζαν σκορπίζοντας… δάκρυα χαράς σχεδόν αμούστακοι ποδοσφαιρικοί «συμμαθητές» του σε έναν άκρως ενδιαφέρον μέσο όρο ηλικίας στα 22,7 χρόνια!
Η αρμάδα του Γιοβάνοβιτς ανέβηκε στα… «χάιλαντς» της Ευρώπης και την ελίτ του ποδοσφαίρου, σε επίπεδο εθνικών ομάδων και θα κληθεί να αντιμετωπίσει την πρόκληση της συμμετοχής στην 1η βαθμίδα της διοργάνωσης μαζί με παγκόσμιους πρωταθλητές, πρωταθλητές – κι άλλους, μην τα ξεχνάμε αυτά – Ευρώπης, βγαλμένοι όλοι από χώρες όπου το άθλημα βρίσκεται διαχρονικά σε επίπεδα πολύ υψηλότερα, οργανωτικά, αγωνιστικά, οικονομικά, κοινωνικά κι όχι μόνον!
Ως εδώ, όλα καλά… Κι ας μην έχουμε εκπλαγεί, κιόλας, μιας και δεν χρειάστηκε να έρθει αυτή η εμφάνιση στο «Χάμπντεν Παρκ» αφού καιρό πριν αιωρούνται ποικιλοτρόπως οι αναφορές περί του αξιόλογου έμψυχου δυναμικού στο παρόν ρόστερ της εθνικής μας.
Οι περισσότεροι, εξάλλου, παίκτες αυτή της φουρνιάς στην ομάδα κάνουν ήδη καριέρα στο εξωτερικό αποτελώντας ήδη σημείο αναφοράς όχι μόνο στα κορυφαία πρωταθλήματα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αλλά και στις διεθνείς διοργανώσεις όπου προσφέρουν τη λάμψη τους!
Τώρα όμως που σίγησαν οι γκάιντες του θριάμβου, στη Γλασκόβη έρχεται, γιατί σίγουρα πρέπει να έρθει το συντομότερο, η ώρα της ώριμης σκέψης σε ότι αφορά την ιδανική επεξεργασία και διαχείριση του αθλητικού «θησαυρού» που έχουν στα χέρια τους οι αρμόδιοι με την «γαλανόλευκη».
Αυτή η ομάδα του ονείρου και της μεγάλης προοπτικής έχει μπροστά της μια «γλυκιά» ανηφόρα κι έναν δύσβατο μονοπάτι να διασχίσει καθώς την περιμένουν σε λίγους μήνες τα προκριματικά του επόμενου Μουντιάλ, πριν απολαύσει την χαρά και την πρόκληση, συνάμα, της συμμετοχής στη μεγάλη κατηγορία της Λίγκας των εθνών.
Θα ξαναβρούμε τους Σκωτσέζους μπροστά μας, όχι πιο ποιοτικούς από εμάς αλλά σίγουρα πιο πεισμωμένους απ’ τον πληγωμένο τους εγωισμό! Θα βρούμε και τους Δανούς στον ίδιο όμιλο, όχι στις καλύτερες στιγμές της αξιόλογης ιστορίας τους – μην λησμονούμε πως έχουν κι αυτοί ένα Euro (1992) στην τροπαιοθήκη τους – ενώ ο 3ος προκριματικός όμιλος πλαισιώνεται από τη Λευκορωσία, την πιο αδύναμη ομάδα στο γκρουπ η οποία τα τελευταία χρόνια έκανε ή επιχείρησε να κάνει ζημιές σε όσα «φαβορί» την αντιμετώπισαν με έπαρση!
Η πρόκριση στο Μουντιάλ και σε μέρη όπου θα περιμένουν με λαχτάρα την εθνική μας χιλιάδες Έλληνες, όπως έγινε το καλοκαίρι του 1994, είναι η πραγματική οδός προς την καταξίωση μιας ομάδας και μιας γενιάς αθλητών μπροστά στο δέος του κορυφαίου ποδοσφαιρικού συναπαντήματος.
Πέρυσι τέτοια εποχή και πριν το μπαράζ της εθνικής Ελλάδος κόντρα στη Γεωργία ενόψει του Euro 2024, ο αρχηγός της πρωταθλήτριας Ευρώπης του 2004, Θοδωρής Ζαγοράκης είχε πει στους παίκτες όταν τους επισκέφθηκε στο ξενοδοχείο : «Πρέπει να είμαστε εκεί… Πρέπει να πάμε εκεί… Αυτό έχει Αξία! Άλλο πράμα μετά η διάκριση, προέχει να πάμε εκεί!»
Το να «είσαι εκεί..», να βρεθούν «εκεί» αυτοί οι λαμπεροί εκπρόσωποι του Ελληνικού ποδοσφαίρου αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο, στον απόηχο των διθυραμβικών σχολίων για το πρόσφατο επίτευγμά τους, που εκ των πραγμάτων θα έχουν ξεθυμάνει σαν έρθει η ώρα των πρώτων αγώνων για τα προκριματικά του Μουντιάλ!
Σαν έρθει η ώρα των ελίτ στο Nations League θα ξαναθυμηθούμε την οριεντάλ ρήση περί της «εύκολης πρόσβασης της κορυφής και της δύσκολης παραμονής εκεί..» αλλά προς το παρόν το βασικό μέλημα πρέπει να είναι η σωστή οργάνωση ενόψει των άμεσων δοκιμασιών της ομάδας με τα κεφάλια χαμηλά και τις σκέψεις βουτηγμένες στο ρεαλισμό και την ωριμότητα… Σε έναν όμιλο τέτοιο όμιλο, δεν πρέπει να γίνουν λάθη σαν κι αυτά στο πρώτο ημίχρονο της αναμέτρησης του Φαλήρου πριν λίγες μέρες.
Ναι, από αυτά μαθαίνουμε αλλά στο δις εξαμαρτείν, ίσως να μην προλαβαίνουμε να βρούμε την 2η ευκαιρία σαν κι αυτή στο γήπεδο της Γλασκόβης καθώς εκτός των άλλων, φροντίσαμε να μας μάθουν από την ανάποδη Και από την καλή…