Μεγάλη μερίδα των φίλων του ποδοσφαίρου είδε και (ίσως ακόμα) βλέπει διστακτικά το παγκόσμιο κύπελλο του Κατάρ. Απ’ την πρώτη ημέρα ανάθεσης της διοργάνωσης στο Εμιράτο, μέχρι και την έναρξη της, η ιδέα του μποϊκοτάζ κυκλοφορούσε όχι μόνο ως πανό σε ρομαντικές εξέδρες ανά τον κόσμο, αλλά και ως αντανακλαστική πράξη. Το καθεστώς της χώρας, οι απαγορεύσεις, αλλά κυρίως ο βαρύς φόρος αίματος που πλήρωσαν οι εργάτες για την ανέγερση των φαραωνικών σταδίων του Κατάρ ώθησαν πολλούς να βλέπουν με… μισή καρδιά το 22ο Μουντιάλ της ιστορίας.
Η εξέλιξη του όμως έχει βαλθεί να “ξεπλύνει” τις αμαρτίες της διοργάνωσης. Το ποδόσφαιρο δεν χρειάζεται influencers, ούτε κλακαδόρους του 10ευρου στην εξέδρα για να ομορφύνει την εικόνα του. Το ποδόσφαιρο είναι ωμή αλήθεια και την εισπράττεις το ίδιο ωμά, είτε βρίσκεσαι σε αναμμένα κάρβουνα στην εξέδρα, είτε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά στην άνεση του καναπέ σου. Αυτή η διοργάνωση δημιουργεί αδιάκοπα ιστορίες, ήρωες, έπη και τραγωδίες. Το ποδόσφαιρο στρογγυλοκάθεται στη θέση του βασιλιά και από ψηλά απολαμβάνει την παράσταση.
Η ανίκητη νεότητα του Εμπαπέ, η φρεσκάδα της Πορτογαλίας και της Αγγλίας, το τελευταίο τανγκό του Μέσι, του Μόντριτς, του Κριστιάνο και του… Σάντος, ο χορός και το κλάμα του Νεϊμάρ, η επανάληψη του… ανεπανάληπτου θαύματος της Κροατίας, το προπονητικό σεμινάριο του Φαν Χάαλ που μοιάζει επιτυχημένο μέσα στην αποτυχία του, η εκτέλεση φάουλ του Κουπμάινερς προς τον Βέγκχορστ βγαλμένη από ποδοσφαιρικό κόμικ και η άγνοια κινδύνου του Μαρόκου είναι μέχρι στιγμής η βιτρίνα αυτής της απίθανης διοργάνωσης.
Η πρώτη μου ανάμνηση από Μουντιάλ ήταν το 1990. Έρωτας με την πρώτη ματιά, μάλλον χωρίς ποδοσφαιρικό λόγο, καθώς ήταν ίσως το χειρότερο παγκόσμιο κύπελλο της ιστορίας από πλευράς θεάματος. Ήμουν επτά χρονών. Ζηλεύω τον σημερινό επτάχρονο που… χάνει τα λόγια του μ’ αυτο το απόλυτα ερωτεύσιμο -εντός αγωνιστικού χώρου- Μουντιάλ!
