Η σπουδαία αυτή διοργάνωση, 6η κατά σειρά, είχε διεξαχθεί στη Σουηδία, που έγινε η πρώτη σκανδιναβική χώρα που ανέλαβε Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο μεγάλος τελικός διεξήχθη στο Στάδιο «Rasunda» της Σόλνα, παρουσία περίπου 50 χιλιάδων θεατών.
Και οι δύο ομάδες ήθελαν να ανακάμψουν από τις απογοητευτικές τους εμφανίσεις τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Αφού είχε φτάσει στον τελικό το 1950, αλλά είχε ηττηθεί από την Ουρουγουάη, η Βραζιλία αποκλείστηκε στην πρώτη νοκ άουτ φάση από το τουρνουά το 1954, ενώ η Σουηδία, που είχε καταλάβει την 3η θέση το 1950, δεν κατάφερε καν να προκριθεί το 1954. Το 1958 και οι δύο τερμάτισαν πρώτες και αήττητες στους ομίλους τους και στη συνέχεια η Βραζιλία προχώρησε μέχρι τον τελικό με νίκες επί της Ουαλίας (1-0) και επί της Γαλλίας (5-2) ενώ η Σουηδία με νίκες επί της Σοβιετικής Ένωσης (2-0) και της Δυτικής Γερμανίας (3-1).
Ο τελικός ξεκίνησε με γρήγορο γκολ από τον Σουηδό μέσο Νιλς Λίντχολμ, αλλά το προβάδισμα των γηπεδούχων δεν κράτησε πολύ. Μόλις πέντε λεπτά αργότερα, ισοφάρισε ο Βαβά, μετά από προσπάθεια του Γκαρίντσα. Και πάλι από συνδυασμό των δύο, ο Βαβά έδωσε προβάδισμα στην ομάδα του με το δεύτερο προσωπικό του τέρμα.
Στο δεύτερο ημίχρονο, η Βραζιλία είχε τον πλήρη έλεγχο, επεκτείνοντας το προβάδισμά της με γκολ από τον Πελέ (55′) και τον Μάριο Ζάγκαλο (68′). Ο Σουηδός επιθετικός Aγκνε Σίμονσον μείωσε σε 4-2 στο 80ο λεπτό, αλλά ο Πελέ στο 90ο λεπτό έγραψε το τελικό 5-2. Αυτό ήταν το 6ο γκολ στη διοργάνωση για τον Πελέ, ο οποίος αναδείχτηκε 2ος σκόρερ του Παγκοσμίου Κυπέλλου, πίσω μόνο από τον Γάλλο Ζιστ Φοντέν (13).
Ήταν μόλις 17 ετών και 249 ημερών εκείνη την ημέρα. Μάλιστα ακόμη κατέχει το ρεκόρ ως ο νεαρότερος ποδοσφαιριστής που έχει παίξει ποτέ σε τελικό αυτής της διοργάνωσης. Στη συνέχεια η Βραζιλία κέρδισε άλλα τέσσερα τρόπαια, το 1962, το 1970, το 1994 και το 2002 και είναι ο πολυνίκης του θεσμού, πάνω από τις Γερμανία, Ιταλία που έχουν από τέσσερα.