Στις αναμνήσεις του από τον θρίαμβο του 2004, εννέα χρόνια μετά το έπος της Πορτογαλίας αναφέρθηκε ο Άγγελος Χαριστέας.
Ο σκόρερ του τελικού του Euro 2004 απέναντι στους Πορτογάλους, μιλώντας στον NovaΣΠΟΡ FM θυμήθηκε ιστορίες από εκείνες τις μέρες και αποκάλυψε ότι αγαπημένο του γκολ από τη διοργάνωση δεν ήταν αυτό του τελικού, αλλά του προημιτελικού με τη Γαλλία.
Αναλυτικά οι δηλώσεις του:
Για το αν συνηθίζει να βλέπει ξανά το γκολ του τελικού: «Λίγες είναι οι φορές που έχω δει τη φάση και την έχω ακούσει. Όλες τις φορές που το έχω δει μάλιστα ήταν τυχαίο να το δω. Δεν ήταν ότι το επέλεξα. Στο μυαλό μου, το γκολ του τελικού το έχω λες και ήμουν μόνος μου στην συγκεκριμένη φάση (γέλια). Το έχω σκεφτεί άπειρες φορές. Στις κακές ημέρες ειδικά. Πράγματα που θυμίζουν πράγματα ευχάριστα είναι εκείνα που σε τονώνουν ψυχολογικά. Το θέμα είναι αν χαίρεσαι για αυτά που έχεις κάνει».
Για το ποια ιστορία του έχει μείνει στο μυαλό: «Υπάρχουν άπειρες ιστορίες από τότε. Εκείνο που θυμάμαι έντονα ήταν πως στον ημιτελικό είχαμε δική μας κουζίνα, κάτω στο λόμπι του ξενοδοχείου, είχε μουσικά όργανα και κάναμε ότι θέλαμε. Κατεβαίναμε μαζί με τον Βασίλη Λάκη κάθε μέρα στις 5 τα ξημερώματα, κάναμε τοστάκια, χυμούς, τρώγαμε, πίναμε, δεν είχε κανένας ιδέα τι κάναμε και ο Ρεχάγκελ δεν ήξερε τίποτα».
Για το ποιο γκολ ευχαριστήθηκε περισσότερο τότε: «Να πω την αλήθεια, το γκολ που ευχαριστήθηκα περισσότερο ήταν κόντρα στη Γαλλία γιατί ήταν το απόλυτο φαβορί της διοργάνωσης. Όταν καταφέρνεις να σκοράρεις κόντρα σε μια τέτοια ομάδα είναι ότι καλύτερο και ο καθένας ήθελε να βρισκόταν στη θέση μου εκείνη την στιγμή. Ήταν φανταστική φάση έτσι όπως έγινε και ήταν κόντρα σε παίκτες που ακόμα και σήμερα τους θαυμάζουμε. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο γκολ αλλά όταν σκοράρεις απέναντι στον Ζιντάν, στον Ανρί, στον Μπαρτέζ, είναι άλλο πράγμα. Όλοι μου λένε για το γκολ του τελικού αλλά εγώ λέω για αυτό κόντρα στη Γαλλία».
Για το αν κέρδισε κάτι το ελληνικό ποδόσφαιρο από τότε: «Πιστεύω γενικότερα πως στην Ελλάδα έχουμε μία αντιμετώπιση των πραγμάτων ειδικά όταν γίνονται μεγάλα πράγματα και δεν εκμεταλλευόμαστε τίποτα. Το χαιρόμαστε, το γιορτάζουμε και επιστρέφουμε στην μιζέρια μας και στην καθημερινότητα μας. Το Euro 2004 ήταν ο καλύτερος προθάλαμος να φτιάξουμε ένα πολύ δυνατό και αξιόπιστο πρωτάθλημα και δεν το εκμεταλλευτήκαμε. Μπορεί να ήμασταν μεθυσμένοι από την επιτυχία, δεν ξέρω. Εμείς οι παίκτες το κάναμε αυτό αλλά το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν κέρδισε τίποτα από όλο αυτό. Στο ελληνικό πρωτάθλημα πάντα βγαίνουν ταλέντα και ποδoσφαιριστές αλλά σαν χώρα τι κάνεις; Τα πράγματα ώρες ώρες είναι βολεμένα και δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε».
Για τον τρόπο που κέρδισε η Εθνική το τρόπαιο: «Το ποδόσφαιρο πάντα χρειάζεται και τύχη αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Κανένας από εμάς τους ποδοσφαιριστές δεν ήταν τυχαίος. Είχαμε μια πολύ καλή τακτική. Μας κράζανε τότε στην Ευρώπη για το ότι παίζαμε αντιποδόσφαιρο αλλά στο μέλλον είδαμε πως «κλέψανε» παιχνίδια αρκετές ομάδες με αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού. Ότι γραφόταν ήταν από κακία και ζήλεια. Γενικά η επιτυχία έχει τα καλά της έχει και τα κακά της. Τότε η Εθνική οι παίκτες έβαζαν την ομάδα πάνω από τον εαυτό τους και κάναμε σωστή δουλειά. Είχαμε προσωπικότητα, ταλέντο».
Για το τι σουβενίρ έχει κρατήσει από τότε: «Έχω ένα δωμάτιο στο σπίτι που το έχω κάνει το προσωπικό μου μουσείο. Έχω κρατήσει τη φανέλα του τελικού, τη του τελικού μπάλα, το μετάλλιο. Είμαι από τους τυχερούς ποδοσφαιριστές αφού έχω πολλά σουβενίρ. Αισθάνομαι τυχερός σε καθημερινή βάση στη ζωή μου και είμαι γεμάτος και ευλογημένος και θέλω να πω σε όλους ένα μεγάλο ευχαριστώ».