Μία πόλη. Μία ομάδα. Μια γιορτή. Μπορούσια Ντόρτμουντ. Επτά φορές πρωταθλήτρια Γερμανίας, πρώτη μετά το 2002. Ένας τίτλος που πανηγυρίστηκε εντονότατα και χωρίς την παραμικρή παραφωνία. Το Novasports.gr βρέθηκε στο Ντόρτμουντ από τη Δευτέρα μέχρι και την μεγάλη γιορτή της Κυριακής, όπου περισσότεροι από 400.000 άνθρωποι αποθέωσαν τους πρωταγωνιστές της Μπορούσια.
Η πρώτη επαφή με το Ντόρτμουντ…
Χειμώνας του 1994… Μια φανέλα της Μπορούσια Ντόρτμουντ, με το Νο 9 του Στεφάν Σαμπουιζά, δώρο από τον ξάδερφό μου, Βαγγέλη με περιμένει σπίτι… Ένα χρόνο νωρίτερα επισκέφθηκα για πρώτη φορά αυτή την πόλη, η ομάδα της οποίας, η Μπορούσια μπήκε αμέσως στην καρδιά μου… Συνεπώς το να βρεθώ σε μια φιέστα για την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος ήταν για μένα ένα παιδικό όνειρο… Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα…
Από το πρωί στο… πόδι
Σάββατο, 14 Μαίου… Η μεγάλη μέρα είχε φτάσει. Η Μπορούσια μπορεί να είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα και μαθηματικά δύο αγωνιστικές πριν, όμως η φιέστα είχε την δική της ξεχωριστή γεύση. Από την Δευτέρα, κάνοντας βόλτες στους δρόμους και στα μαγαζιά του Ντόρτμουντ, μπορούσες εύκολα να νιώσεις την γιορτινή ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην πόλη. Μια πόλη στολισμένη για να γιορτάσει το πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά από 9 χρόνια…
Το πρωί του Σαββάτου στο Ντόρτμουντ έβλεπες μόνο χαμογελαστά πρόσωπα. Μπαλόνια, μπλουζάκια, πανό, κασκόλ, γιγαντοαφίσες στους τοίχους που ευχαριστούσαν την Μπορούσια για το 7ο πρωτάθλημα στην ιστορία τους. Παιδάκια, ζευγάρια, ηλικιωμένοι… Μέχρι και μπουκάλια μπύρες με τα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών, του Γιούργκεν Κλοπ και της «Σαλατιέρας» κυκλοφόρησαν από την χορηγό εταιρεία της Μπορούσια, προκειμένου αυτός ο τίτλος να μείνει με κάθε τρόπο στο ντουλάπι των αναμνηστικών. Όλοι είχαν δικαίωμα στο να πάρουν γεύση από το «κιτρίνομαυρο» πάρτι… Μια πόλη που ζει και αναπνέει για την Μπορούσια.
Μπύρες από το πρωί…
Βρεθήκαμε στο Ντόρμουντ με τον Βαγγέλη από το πρωί. Αφού κάναμε μια βόλτα στην κιτρινόμαυρα στολισμένη πόλη, καθίσαμε για καφέ. Καφέ ε; Όλοι μας κοιτούσαν κάπως, αφού στα περισσότερα τραπέζια υπήρχαν ποτήρια μπύρας.
Κατηφορίζοντας προς το γήπεδο, σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου, έκανα μια στάση στην μπυραρία του Λάσκαρη, του θηρίου… Η ώρα ήταν 13:00 και όμως η μπύρα έφευγε η μία μετά την άλλη… Για το τι έγινε μετά τον αγώνα είναι δύσκολο να το περιγράψουμε. Ο Λάσκαρης ακόμα βάζει μπύρες! Αφήστε που πρέπει να έκανε και ρεκόρ. καριέρας!
Τεράστιες ουρές και ποικιλία αναμνηστικών…
Έξω από το γήπεδο, τουλάχιστον 1,5 ώρα πριν τη σέντρα, είχαν μαζευτεί οι φίλοι της Μπορούσια. Πολλοί ήταν αυτοί που δεν είχαν στα χέρια τους το «μαγικό χαρτάκι» και έκαναν έκκληση να βρουν ένα που θα τους στείλει για λίγο στον. κιτρινόμαυρο παράδεισο. Μάταια όμως. Κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να πουλήσει το εισιτήριο του, παρά το πολύ ικανοποιητικό οικονομικό αντίτιμο που λάμβανε. Δίπλα από το «Signal Iduna Park» βρίσκεται το «Westfallen Halle», το οποίο έχει χωρητικότητα 40.000. Ένα μέρος στο οποίο είχαν στηθεί τεράστια Video Wall για να παρακολουθήσουν οι φίλοι της ομάδας τον θρίαμβο.
Ο Ντεντέ και ο γύρος θριάμβου του…
Ο Λεονάρντο Ντεντέ είναι από τους λίγους παίκτες που «δέθηκαν» τόσο πολύ με τους οπαδούς της Μπορούσια. Έμεινε 13 χρόνια στο Ντόρτμουντ, όπου αγωνίστηκε σε περισσότερα από 300 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις. Στις χαρές και στις λύπες μαζί. Το πλήρωμα του χρόνου όμως έφτασε για τον Βραζιλιάνο, ο οποίος αποχαιρέτησε με τον ιδανικότερο τρόπο την αγαπημένη του Μπορούσια. Λίγο πριν την έναρξη του αγώνα και τη στιγμή που οι συμπαίκτες του έκαναν προθέρμανση, ο Βραζιλιάνος έχοντας πολλά μπλουζάκια των πρωταθλητών στα χέρια του έτρεξε όλο το γήπεδο και τα πετούσε στον κόσμο, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να ανταποδώσει ένα μικρό μέρος της τεράστιας αγάπης που δέχθηκε. Για χάρη του άλλωστε, σε μια από τις πιο κεντρικές πλατείες του Ντόρμουντ διοργανώθηκαν τα γενέθλιά του και εννοείται πως και αυτός έδωσε το παρών.
Το… κίτρινο τοίχος
Το πέταλο με τους φανατικούς οπαδούς της Μπορούσια είναι πραγματικά απολαυστικό να το παρακολουθείς να πάλλετε κατά τη διάρκεια του αγώνα. Πόσο μάλλον στον αγώνα με την Άιντραχτ, όπου οι 25.000 φίλοι της Ντόρτμουντ που βρέθηκαν εκεί είχαν προμηθευτεί 30.000 σημαίες, χρώματος κίτρινου και μαύρου, δημιουργώντας μια φαντασμαγορική ατμόσφαιρα. Χωρίς μάλιστα, να χρειαστεί η χρήση κάποιου βεγγαλικού ή φωτοβολίας. Ήταν σκέτη μαγεία μόνο να το βλέπεις.
Η επέμβαση του αρχηγού…
Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για την Άιντραχτ. Το γκολ του Ρόντε στο 47′ έδωσε το προβάδισμα στην Φρανκφούρτη και την δυνατότητα στους 6.000 οπαδούς της ομάδας να ξεσπάσουν σε πανηγυρισμούς. Τα καπνογόνα των φιλοξενούμενων δημιούργησαν αποπνικτική ατμόσφαιρα και χρειάστηκε η παρέμβαση του αρχηγού, Γιάννη Αμανατίδη, ο οποίος έφυγε σαν… σφαίρα από τον πάγκο και σκαρφαλώνοντας στα κιγκλιδώματα προσπάθησε να ηρεμήσει τους οπαδούς της ομάδας του. Και τα κατάφερε… Από κάποια γωνιά του «Signal Iduna Park» παρακολουθούσε τις προσπάθειες της ομάδας του και ο τραυματίας, Γιώργος Τζαβέλλας.
Πρωταθλήτρια με 5 χαμένα πέναλτι…
Τα τρία χαμένα πέναλτι του Νούρι Σαχίν είχαν συνέχεια και στην τελευταία αγωνιστική. Την σκυτάλη από τον Τούρκο παρέλαβε ο Λούκας Μπάριος, με τον Παραγουανό επιθετικό να μην νικάει τον γκολκίπερ της Φρανκφούρτης. Σειρά είχε ο Ντεντέ, ο οποίος ανέλαβε την εκτέλεση του πέναλτι ύστερα από απαίτηση 80.000 οπαδών της Ντόρτμουντ. Η κατάληξη ήταν ίδια. Κανείς όμως δεν θορυβήθηκε, δεν ανησύχησε. Αυτό το πάρτι δεν μπορούσε να χαλάσει με τίποτα. Αφήστε που την ίδια ώρα έχανε και η Σάλκε από την Κολωνία. Οπότε η χαρά ήταν διπλή…
Ξεπέρασαν και τους οργανωμένους Security…
Το τελευταίο σφύριγμα βρήκε νικήτρια τη Ντόρτμουντ με 3-1. Το γκολ του Λουκας Μπάριος στο 90′ ήταν το επιστέγασμα των προσπαθειών των παικτών του Γιούργκεν Κλοπ για μια σεζόν. Το πάρτι μόλις είχε ξεκινήσει… Χωρίς να καταλάβει κανείς, ήδη οι φανατικοί οπαδοί είχαν βρεθεί στον αγωνιστικό χώρο. Όμως, οι security είχαν προλάβει να οργανωθούν. Με τρεις… ζώνες άμυνας μπόρεσαν να διαφυλάξουν την ομαλή διεξαγωγή της απονομής. Όταν όμως η… σαλατιέρα σηκώθηκε στον ουρανό του Ντόρτμουντ από τα χέρια του αρχηγού, Βαϊντενφέλερ και οι παίκτες πλησιάσαν το «κίτρινο» τείχος, τότε οι αφηνιασμένοι οπαδοί της Μπορούσια κατέρριψαν την πρώτη άμυνα και έγιναν ένα κουβάρι με τους αγαπημένους τους πρωταγωνιστές. Εννοείται πως την ίδια στιγμή, όσοι βρίσκονταν στις εξέδρες αποδοκίμαζαν τους ομοϊδεάτες τους
Κάηκε το Ντόρτμουντ…
Η νίκη με 3-1 επί της Άιντραχτ έδωσε και το έναυσμα για ξέφρενους πανηγυρισμούς στην πόλη. Η μπύρα έρεε άφθονη και οι οπαδοί της Μπορούσια μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής πανηγύριζαν σε πλατείες, μπαρ και μπυραρίες την κατάκτηση του πρωταθλήματος, του πρώτου μετά το 2002.
Η επιστροφή στην… εχθρική βάση
Η φιέστα στο γήπεδο τελείωσε και η γιορτή μεταφέρθηκε σε όλα τα μέρη και τις πλατείες του Ντόρτμουντ… Αυτοκίνητα με σημαίες, με κασκόλ, άνθρωποι μεθυσμένοι από την χαρά και από την… μπύρα πανηγύριζαν στους δρόμους… Μεταξύ αυτών και εμείς… Όταν έφτασε η ώρα της επιστροφής, ακόμα ντυμένοι στα «κιτρινόμαυρα», σκέφτηκα: «Δεν είναι δυνατόν να επιστρέψουμε έτσι στο Γκλάντμπεκ (προάστιο του Γκελζενκίρχεν). Θα μας την… πέσουνε σίγουρα οι Σαλκαίοι έλεγα από μέσα μου». Ο Ρούντιγκερ και η Άλεξ όμως ήταν ακόμα χαμογελαστοί και όσο πλησιάζαμε στο Γκλάντμπεκ το χαμόγελό τους γινόταν όλο και μεγαλύτερο. Κανείς δεν μας πείραξε, κανείς δεν μας επιτέθηκε. Δεν ακούσαμε ούτε μια αποδοκιμασία. Το αντίθετο μάλιστα. Όσο δυσβάσταχτο και αν ήταν για τους οπαδούς της Σάλκε να βλέπουν τη μισητή αντίπαλό τους να κατακτάει το πρωτάθλημα, δεν δίστασαν να μας δώσουν συγχαρητήρια. Βλέπετε εκεί σέβονται το δικαίωμα να είσαι διαφορετικός. Ακόμα και σε μια πόλη που είναι βαμμένη μπλε.
Αν ήταν νησί το Ντόρτμουντ θα είχε βουλιάξει…
Όσα διαβάσατε παραπάνω έγιναν μετά την λήξη του αγώνα με την Άιντραχτ…. Το ραντεβού των πρωταθλητών με τους παίκτες που τους πρόσφεραν αυτή τη χαρά ανανεώθηκε για το πρωί της Κυριακής. Όσο παράξενο και αν σας φαίνεται, η βόλτα με το ανοικτό λεωφορείο έγινε αντικείμενο λατρείας από 400.000 τρελαμένους οπαδούς της Μπορούσια. Ο Γιούργκεν Κλοπ και οι παίκτες του έκαναν σαν μικρά παιδιά. Ένιωσαν σαν Θεοί, βλέποντας τόσο κόσμο να τους αποθεώνει… Το πάρτι κράτησε για ώρες στο Ντόρτμουντ. Γιατί εκεί ο κόσμος αγαπάει ποδόσφαιρο, όπως είναι το μότο της Μπορούσια «Wir Lieben Fusball»
Όπως και να έχει αυτό το ταξίδι ήταν μοναδικό… Μια εμπειρία ζωής… Ένα ταξίδι γεμάτο ευχάριστες, μοναδικές, ανεπανάληπτες αναμνήσεις… Άλλο να το περιγράφει κανείς και άλλο να το ζει…
* Φωτορεπορτάζ στο τέλος της σελίδας