H αλήθεια, ως «πικρή» και αν είναι, δεν παύει να αποτυπώνει την πραγματικότητα. Θα ήταν άθλος, αν η Εθνική ομάδα μπάσκετ κατάφερνε να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες κι ας έφτασε ένα βήμα πριν πετύχει τον μεγάλο στόχο που θα μείνει ανεκπλήρωτος για 13 χρόνια και θα χρειαστεί να περάσουν ακόμα τρία για να μάθουμε, αν θα συμμετάσχει στους επόμενους Ολυμπιακούς του 2024 (Παρίσι).
Αυτό το τελευταίο βήμα στον τελικό του προολυμπιακού τουρνουά, απέναντι στην Τσεχία, αποδείχτηκε άλμα σε ανυπέρβλητο εμπόδιο, όπως είναι όλα, μα όλα, κυριολεκτικά τα νοκ αουτ παιχνίδια που έχει δώσει η Εθνική ομάδα, από το Παγκόσμιο του 2010, μέχρι και σήμερα τα ξημερώματα στην μακρινή Βικτώρια. Γιατί, όπως έχει δείξει η προϊστορία αυτών των 11 χρόνων, η Εθνική έχει κάνει σπουδαίες εμφανίσεις σε συνεχόμενα παιχνίδια, αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο, με διαφορετικές 12άδες και 6 διαφορετικούς προπονητές (Ζούρος, Τρινκέρι, Κατσικάρης, Μίσσας, Σκουρτόπουλος, Πιτίνο) στο νοκ άουτ παιχνίδι πρόκρισης, στον αγώνα «ζώ ή πεθαίνω», στην αναμέτρηση «σκοτώνω ή με σκοτώνουν», δεν έχει φύγει από το γήπεδο, με το πρώτο ρήμα.
Ο ελληνικός επίλογος στο προολυμπιακό τουρνουά ήταν άσχημος, γιατί η ήττα-αποκλεισμός συνοδεύτηκε από την λήξη του αγώνα, από το…τρίτο δεκάλεπτο. Η διαφορά των 25 πόντων, ήταν φυσική κατάληξη της εξέλιξης του τελικού που είχε τους Τσέχους στην θέση του…οδηγού από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Η Τσεχία δεν είναι μεγαθήριο του ευρωπαϊκού μπάσκετ κι ας έχει εξελιχθεί σε… «κακό δαίμονα» της ελληνικής ομάδας σε δυο παιχνίδια πρόκρισης (φάση των «16» του Παγκοσμίου 2019 και τελικός προολυμπιακού) σε διάστημα μόλις δυο χρόνων. Καλοδουλεμένη ομάδα είναι, διαθέτει τρείς παίκτες πρώτης κλάσης, έναν ικανό και κανονικό προπονητή, χωρίς να είναι το μεγάλο όνομα και αποτελεί μια πολύ καλή, «δεμένη» παρέα που παίζει με αυτοματισμούς…κλειστών ματιών. Αυτό είναι η Τσεχία και δυο φορές η Εθνική έχει «τρακάρει» επάνω της. Η Εθνική Ελλάδας είναι αυτή που έχει κατέβει επίπεδο και δείχνει αδύναμη να νικήσει τους Τσέχους.
Απλά, για πολλοστή φορά, η «επίσημη αγαπημένη», όταν γεμίζει ελπίδες και προσδοκίες το είναι της, στο παιχνίδι νοκ αουτ κάνει «σκωτσέζικο ντουζ» και αυτοδιαψεύδεται. Η βαριά ήττα των 25 πόντων, απογοήτευσε περισσότερο και από τον νέο αποκλεισμό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γιατί είναι άλλο να χαθεί η πρόκριση σ’ ένα σουτ, ένα λάθος, ένα χαμένο ριμπάουντ, σε μια βολή και τελείως διαφορετικό να υπάρχει κατάρρευση στο τρίτο δεκάλεπτο και σε κανένα, χρονικό σημείο του αγώνα, να μην μπορεί να φτάσει στην ισοφάριση του σκορ ή τουλάχιστον να προηγηθεί, έστω και μ’ έναν πόντο…
Ο τελικός του προολυμπιακού ήταν «copy-paste» του τελικού του Παγκοσμίου 2006. Τότε, όμως, στην Σαϊτάμα, η Εθνική είχε πετύχει την νίκη εθνικού έπους και είχε ταπεινώσει την Dream Team των ΗΠΑ στον ημιτελικό και ύστερα από 24 ώρες, είχε εμφανισθεί ψυχολογικά «άδεια» και εγκεφαλικά «χαμένη». Ήταν τότε που ο Παναγιώτης Γιαννάκης ρωτούσε τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Ζήση, τον Παπαλουκά και τον Χατζηβρέττα στα τάιμ αουτ «Που χάθηκε το μυαλό σας;». Οι Ισπανοί, χωρίς τον Πάου Γκασόλ που είχε σπάσει το πόδι του στον ημιτελικό με την Αργεντινή, είχαν νικήσει την Εθνική με διαφορά 23 πόντων.
Κάλλιστα και ο Ρικ Πιτίνο θα μπορούσε να ρωτήσει τον Καλάθη και τον Σλούκα και χωρίς να διαθέτει εκείνη την πλειάδα των 5 σούπερ περιφερειακών παικτών, το «πού χάθηκε το μυαλό σας;». Αν δεν το έκανε, κιόλας ο Ρικ. Η ελληνική ομάδα εμφανίσθηκε «άδεια» ψυχολογικά, μετά την νίκη-πρόκριση στον ημιτελικό, κόντρα στην Τουρκία και ας γνώριζε πολύ καλά, ότι η αποστολή της δεν είχε τελειώσει, τα ξημερώματα της Κυριακής. Κι ας γνώριζε ότι η Τσεχία θα ήταν δυνατός αντίπαλος, αλλά οι Έλληνες διεθνείς την έκαναν να φαντάζει με μεγαθήριο. Σημειωτέον, βεβαίως, ότι οι Τσέχοι είχαν νικήσει και αποκλείσει το φαβορί (Καναδάς) και στην παράταση, αλλά κάθε άλλο παρά εμφανίσθηκαν χωρίς ψυχολογικά αποθέματα και αδύναμοι στην σκέψη. Και δέκα…δεκάλεπτα, να έπαιζαν Ελλάδα-Τσεχία, δεν θα ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα. Σε μια ταχύτητα οι Τσέχοι, ανήμποροι αντίδρασης οι Έλληνες.
Κακά τα ψέματα, όμως. Οι πιθανότητες πρόκρισης της Εθνικής κι ας έφτασε μέχρι τον τελικό του προολυμπιακού, ήταν μειωμένες. Η πλειοψηφία των προβλέψεων και προγνωστικών, έκανε λόγο ακόμα και το μη άνοιγμα των…αποσκευών της Εθνικής στην Βικτώρια. Οι απουσίες ήταν πολλές και σημαντικές στην πρώτη γραμμή των βασικών στελεχών. Ακόμα και το εγχείρημα της επιστροφής του 39χρονου Βασίλη Σπανούλη που θα μπορούσε να προσφέρει ποιοτικά λεπτά, εμπειρία και ίσως ένα «buzzer beater»,αν χρειαζόταν, δεν υλοποιήθηκε και μάλιστα οδήγησε τον legend στην αποχώρηση του από το μπάσκετ.
Ήταν μια Εθνική ομάδα «ειδικών συνθήκων», αναγκαστικά, λόγω των απουσιών, με 4 παίκτες πρώτης κλάσης (Καλάθης, Σλούκας, Μήτογλου, Παπαγιάννης) και 7 παίκτες-«καμικάζι», οι οποίοι προήλθαν από την διευρυμένη βάση της Εθνικής που δημιουργήθηκε λόγω των προκριματικών («παράθυρα») δυο διοργανώσεων και ανταπεξήλθαν με επιτυχία πρόκρισης σε τελική φάση Μουντομπάσκετ και Ευρωμπάσκετ.
Το «ταβάνι» της συγκεκριμένης Εθνικής ομάδας, αυτό ήταν. Ίσως το κεφάλι της να…εξείχε και λίγο, ενώ το «κάζο» αποκλεισμού και των 4 διοργανωτών των προολυμπιακών τουρνουά που είχαν και αγωνιστικό προβάδισμα πρόκρισης στις έδρες τους, είναι μια μικρή παρηγοριά. Σημασία έχει, όμως, τι έκανε και τι θα κάνει η Εθνική Ελλάδας μπάσκετ, χωρίς να απαλύνει την συνέχιση της απογοήτευσης με τον αποκλεισμό Καναδών, Σέρβων, Κροατών και Λιθουανών…
Το «ευχαριστώ» στον Πιτίνο και το εθνικό παράδειγμα του Νικ
Η Εθνική ομάδα οφείλει ένα «ευχαριστώ» στον Ρικ Πιτίνο για το εγχείρημα του σε αυτές τις έξι εβδομάδες που την προπόνησε και την καθοδήγησε τεχνικά. Τήρησε την δέσμευση συνεργασίας του με την πρώην εκλεγμένη διοίκηση της ΕΟΚ, το έκανε με την προσωρινή και κράτησε την υπόσχεση του να διεκδικήσει την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, χωρίς να κάνει το «κορόϊδο» και τον…Αμερικάνο, λόγω των όσων συμβαίνουν στην παρεταμένη προεκλογική περίοδο της ομοσπονδίας. Η Εθνική έμεινε ανεπηρέαστη και μακριά όλων αυτών, όπως και επιβαλλόταν, από όλες τις παρατάξεις.
Ο Πιτίνο εμπνεύστηκε από το ελληνικό πάθος, συνεργάστηκε μόνο με Έλληνες προπονητές και δεν έφερε κανέναν συμπατριώτη του και εν κατακλείδει εργάσθηκε αφιλοκερδώς. Χωρίς συμβόλαιο και τελείως δωρεάν.
Ήταν γνωστό ότι αν η Εθνική δεν ταξίδευε στο Τόκιο, δεν θα συνέχιζε στον πάγκο. «Έπιασε» τον…σφυγμό των Ελλήνων διεθνών και αν ακόμα δεν πέτυχε, δεν απέτυχε.
Υπάρχει και ένα ακόμα ευχαριστώ που πρέπει να ακουστεί. Στα αυτιά του Νικ Καλάθη που δεν έχει απουσιάσει από διοργάνωση, τα τελευταία 12 χρόνια. Το αμερικανάκι που δεν μιλά ελληνικά, δηλώνει παρών, κάθε καλοκαίρι. Έφτασε τα 32 χρόνια και είναι πολύ πιθανό να αρχίσει και την αντίστροφη μέτρηση του «αντίο» στην Εθνική ομάδα, εκτός κι αν «σπάσει» την παράδοση του χρονικού «dead line» άλλων παικτών στην ίδια ηλικία…
Η Εθνική ομάδα και η πρώτη θέση του πάγκου της, θα απασχολήσει την επόμενη διοίκηση της ΕΟΚ, ενόψει της συμμετοχής στο Ευρωμπάσκετ 2022. Όποιος πρόεδρος κι αν εκλεγεί, όποια κι αν είναι σύνθεση της επόμενης διοίκησης, όποια κι αν είναι η επιλογή προπονητή, θα πρέπει να καταρτισθεί ένα πλάνο τριετίας για την Εθνική Ανδρών, τουλάχιστον, μέχρι τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες και να εφαρμοσθεί πιστά, με οικουμενική στήριξη στο πρόσωπο του κόουτς.
Πάντως, ο κύκλος έξι διαφορετικών προπονητών «έκλεισε». Και ελληνική επιλογή κοινής αποδοχής για ευρεία χρονική και αποκλειστική συνεργασία υπάρχει. Αυτή που θα έκανε ο Γιώργος Κολοκυθάς, αν ζούσε.
