Με ένα συγκινητικό γράμμα στο The Players Tribune, ο Ιταλός φόργουορντ των Θάντερ περιέγραψε τις στιγμές του τελευταίου αγώνα πριν την διακοπή, το δράμα που περνά η χώρα του και έστειλε μήνυμα κουράγιου σε όλους.
Την αυθεντική επιστολή μπορείτε να διαβάσετε στα αγγλικά ή στα ιταλικά εδώ:
«Όταν έφυγα από το διαμέρισμα μου για το γήπεδο το απόγευμα της 11ης Μαρτίου, όλα έδειχνα απολύτως φυσιολογικά.
Το ίδιο όταν μπήκα στο κτίριο. Ήταν σαν κάθε άλλη φορά, σουτάκια στις τέσσερις, φυσιοθεραπεία, γρήγορη προπόνηση στο παρκέ. Περίπου 40 λεπτά πριν το τζάμπολ κάναμε το μίτινγκ της ομάδας και στη συνέχεια θα βγαίναμε στο παρκέ για το παιχνίδι.
Τότε τα πράγματα ξεκίνησαν να γίνονται περίεργα.
Είμαι πάντα ο πρώτος παίκτης που βγαίνει στο παρκέ για το τζάμπολ και συνήθως όταν είμαι εκεί οι τρεις διαιτητές βρίσκονται στο ίδιο σημείο κάθε φορά: ένας στη μέση του γηπέδου και από ένας σε κάθε γραμμή ελευθέρων βολών. Αλλά εκείνο το βράδυ βγήκα στο παρκέ και οι διαιτητές δεν φαίνονταν πουθενά.
Ήξερα ότι κάτι έτρεχε.
Από την πρώτη στιγμή που κατάλαβα ότι οι διαιτητές λείπουν, το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να κοιτάξω τον Κρις Πολ. Ήταν 6 μέτρα μακριά μου και με κοιτούσε. Είχαμε την ίδια έκφραση στα πρόσωπα μας. Είμαστε οι δύο μεγαλύτεροι σε ηλικία, έχουμε παίξει πολλά παιχνίδια, τα έχουμε δει όλα. Αλλά δεν είχαμε ξαναβγεί ποτέ στο παρκέ που δεν είχε διαιτητές. Οπότε κοιτάγαμε ο ένας τον άλλο με ένα βλέμμα που έλεγε: «τι στο καλό συμβαίνει εδώ;».
Μετά γύρισα το κεφάλι μου και είδα τους διαιτητές να είναι στη γραμματεία και να μιλούν με τον αρχι-γυμναστή μας.
Περίεργο.
Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, όλοι σαν να σταμάτησαν αυτό που έκαναν. Και το κοινό. Οι φίλαθλοι μας μένουν όρθιοι μέχρι να σκοράρουμε το πρώτο μας καλάθι, οπότε όλοι ήταν όρθιοι, έτοιμοι για το τζάμπολ. Αλλά αντί να είναι όλα θορυβώδη ως συνήθως, ήταν ήσυχα. Υπήρχε αυτό το μυστηριώδες συναίσθημα στην ατμόσφαιρα, σαν κανείς να μην ήξερε τι να κάνει.
Όταν οι παίκτες είδαν ότι οι διαιτητές μιλούσαν με τους προπονητές, όλοι πήγαμε σιγά σιγά πίσω στους πάγκους. Θυμάμαι ότι όταν επέστρεψα στον πάγκο, όλοι ήταν τελείως μπερδεμένοι.
Κανείς δεν ήξερε τι συνέβαινε, ούτε κι εγώ.
Αλλά την ίδια στιγμή, ξέρετε τι; Μπορώ ειλικρινά να σας πω ότι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν…
Κορωνοϊός.
Είμαι από την Ιταλία. Η χώρα μου αντιμετώπιζε τον κορωνοϊό για περισσότερο από ένα μήνα σε εκείνο το σημείο. Οι αθλητικές διοργανώσεις είχαν σταματήσει. Σκέφτηκα ότι κάτι ίσως είχε συμβεί και εδώ.
Αλλά κανείς δεν μας έλεγε τίποτα, κανείς από τους συμπαίκτες μου δεν είχε κάποια προσωπική εμπειρία με το τι προκαλούσε ο ιός, όπως είχα εγώ. Οπότε όταν ξεκίνησαν να μας στέλνουν στα αποδυτήρια, δεν νομίζω ότι κανείς άλλος στην ομάδα σκεφτόταν ότι σκεφτόμουν. Ήταν απλά μπερδεμένοι. Και αυτή η σκηνή δεν έμοιαζε με τίποτα που είχα ξαναζήσει στο παρελθόν. Το γήπεδό μας είναι τόσο θορυβώδες στα παιχνίδια μας, αλλά όταν φεύγαμε από το γήπεδο μπορούσες να ακούσεις μια πινέζα να πέφτει.
Στα αποδυτήρια, ο χρόνος μέχρι να μάθουμε τι συνέβη ήταν σαν αιωνιότητα. Απλά καθόμασταν και προσπαθούσαμε να μαντέψουμε.
Μετά από ένα περίπου λεπτό, πήρα το λόγο.
«Παιδιά, πιστεύω ότι αυτό έχει να κάνει με τον ιό. Τον κορωνοϊό».
Μόλις ολοκλήρωσα την πρόταση, ένα σωρό παίκτες ξεκίνησαν να μου κάνουν ερωτήσεις. Ήμουν στη μέση των αποδυτηρίων και δεχόμουν ερωτήσεις από όλους.
Τα παιδιά απλά ήθελαν πληροφορίες. Δεν μπορώ να πω πως κανείς φοβόταν.
Εγώ πάλι; Εγώ όντως ήμουν φοβισμένος.
Ήξερα τι συνέβαινε στη χώρα μου και είχα το προαίσθημα για το τι συνέβαινε εδώ. Ανησυχούσα και φοβόμουν, αλλά κυρίως ήθελα πληροφορίες.
Όλοι μας στα αποδυτήρια δεν ξέραμε αν το παιχνίδι θα καθυστερούσε. Οι συμπαίκτες μου προσπαθούσαν να μείνουν ζεστοί. Κάποιοι έκαναν στρέτσινγκ, κάποιοι άλλοι πήγαν ξανά στο γυμναστήριο. Νόμιζαν ακόμη ότι θα παίζαμε.
Μετά από… μια αιωνιότητα, ο κόουτς Ντόνοβαν μας μάζεψε και μας είπε ότι το παιχνίδι είχε ακυρωθεί.
Περίπου την ίδια στιγμή ο γυμναστής μας είπε ότι ένας από τους παίκτες των Τζαζ έκανε εξετάσεις για τον κορωνοϊό, αλλά στην αρχή δεν μας έλεγαν το όνομά του. Είπε ότι όλοι οι φίλαθλοι είχαν φύγει από το γήπεδο και πως μπορούσαμε να κάνουμε ντους, αλλά όχι να φύγουμε από τα αποδυτήρια.
Μετά τα ντους, ο γυμναστής μας είπε ότι ο Ρούντι Γκομπέρ ήταν αυτός που βρέθηκε θετικός και στη συνέχεια μας μέτρησαν τις θερμοκρασίες, έναν έναν, για να δουν αν είχαμε πυρετό. Όταν όλες βρέθηκαν φυσιολογικές μας επετράπη να φύγουμε.
Πίσω στο σπίτι μου, η βραδιά έγινε ακόμα πιο τρελή.
Σχεδόν όλοι όσοι ήξερα με πήραν τηλέφωνο ή μου έστειλαν μήνυμα προσπαθώντας να μάθουν τι συνέβαινε. Δεν έχω ξαναδεί την μπαταρία του κινητού μου να πηγαίνει από το 100% στο 0% τόσο γρήγορα. Έπεσε στο μηδέν σε λιγότερο από μία ώρα.
Ήταν πολλά μαζεμένα. Κατάληξα να μείνω ξύπνιος ως τις 3-4 το πρωί γιατί ήλπιζα ότι θα έχω νέα από την ομάδα ή το ΝΒΑ.
Όταν έφτασε η ώρα που ο κόσμος ξυπνούσε στην Ιταλία, το τηλέφωνο μου τρελάθηκε ακόμα πιο πολύ. Αλλά εκείνοι οι άνθρωποι, η οικογένεια και οι φίλοι μου στην πατρίδα, δεν με ρώτησαν τι συνέβαινε.
Τα ήξερα όλα.
Τα ζούσαν για εβδομάδες.
Τον τελευταίο μήνα, κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο μου και βλέπω πως είναι από την Ιταλία, αυτόματα κρατάω την αναπνοή μου. Και το τηλέφωνό μου χτυπάει συχνά αυτές τις μέρες.
Το πρωί μετά το παιχνίδι με τους Τζαζ μας ενημέρωσαν πως πρέπει να μείνουμε σπίτι, να απομονωθούμε και να περιμένουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Το δικό μου ήταν αρνητικό, αλλά ήμουν σε καραντίνα στο διαμέρισμά μου στην Οκλαχόμα από εκείνη τη νύχτα, οπότε η μοναδική επαφή μου με τον έξω κόσμο ήταν η τηλεόραση και το τηλέφωνό μου. Πέρασα τον περισσότερο χρόνο που έχω περάσει στη ζωή μου στο τηλέφωνο.
Όταν ένα όνομα από κάποιον από την πατρίδα βγαίνει στην οθόνη, στο μυαλό μου έρχονται πολλά άσχημα πράγματα που μπορεί να συμβαίνουν. Θα μπορούσα να σας πω πολλές άσχημες ιστορίες, πράγμα που δεν θα φανταζόσασταν ποτέ πως θα ακούγατε.
Μερικές εβδομάδες πριν, το τηλέφωνο μου χτύπησε και είδα πως ήταν ο καλύτερος μου φίλος από την πατρίδα. Μου είπε πως η γιαγιά του – μια γυναίκα που ήξερα καλά – έφυγε από τη ζωή από τον ιό. Ήταν 80, αλλά πριν την χτυπήσει ο ιός, ήταν σε εξαιρετική κατάσταση.
Ξαφνικά βρέθηκε θετική στον ιό, πηγαίνει στο νοσοκομείο και φυσικά από αυτό το σημείο και μετά η οικογένεια δεν επιτρέπεται να την δει. Στην Ιταλία πια δεν μπορείς να πας σε κανέναν που βρίσκεται στο νοσοκομείο, σε κρατούν μακριά για να μην χειροτερέψουν τα πράγματα.
Είναι λογικό, φυσικά. Καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να συμβεί. Αλλά την ίδια στιγμή, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο για τις οικογένειες που έχουν ανθρώπους που αρρωσταίνουν. Είναι μια κατάσταση που σου ραγίζει την καρδιά.
Όταν η γιαγιά του φίλου μου πέθανε, η οικογένεια της δεν μπορούσε καν να την δει για να πει ένα τελευταίο αντίο. Τα νοσοκομεία μετέφεραν τους αποθανόντες σε μια ειδική περιοχή για ταφή. Επειδή δεν θέλουν κανείς να πλησιάζει, δεν πληροφορούν την οικογένεια για το που έχουν ταφεί οι αγαπημένοι τους. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο πρέπει να είναι αυτό;
Κάποιος που ξέρεις και αγαπάς όλη σου τη ζωή να… φεύγει. Για πάντα. Έτσι απλά.
Και αυτή η κατάσταση συμβαίνει σε τόσες πολλές οικογένειες στην Ιταλία. Από τη στιγμή που ένας γονέας ή ένας αγαπημένος σου μολυνθεί με τον ιό και βρεθεί στο νοσοκομείο, υπάρχει η πιθανότητα να μην τον ξαναδείς ποτέ.
Σε ό,τι αφορά σε εμένα και την οικογένεια μου, είναι περίεργο να το λέω, αλλά έχω υπάρξει τυχερός ως τώρα.
Είμαι χαρούμενος που μπορώ να πω πως ως τώρα, την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, κανένα από τα μέλη της οικογένειάς μου δεν είναι άρρωστα. Είμαστε καλά.
Ανησυχώ όμως. Ο πατέρα μου και ο αδερφός μου είναι στο Ντενβερ διευθύνοντας το εστιατόριο που έχω εκεί, οπότε τον τελευταίο μήνα η μητέρα μου ήταν σε καραντίνα στην Ιταλία, μόνη τους. Ανησυχώ για αυτήν. Λέω συνεχώς στον εαυτό μου ότι θα είναι εντάξει – είναι τυχερή, ζει σε ένα μεγάλο διαμέρισμα με βεράντα, που της επιτρέπει να παίρνει αέρα. Θα μπορούσε να είναι χειρότερα. Πολλές οικογένειες μένουν σε μικρά μέρη και είναι στην ουσία παγιδευμένες. Οι άνθρωποι δυσκολεύονται ψυχολογικά και συναισθηματικά σε αυτού τους είδους τα περιβάλλοντα.
Δεν είναι εύκολο να είσαι εντάξει με τόση δυστυχία γύρω σου. Είναι παντού. Διαβάζω ιστορίες κάθε μέρα που με στενοχωρούν.
Κατάγομαι από ένα βορινό μέρος της Ιταλίας, ένα από τα μέρη που έχουν χτυπηθεί πιο σκληρά από τον ιό. Ξέρω πολύ κόσμο που έχει μολυνθεί, κόσμο που έχει τον ιό ή που τον έχουν οι κοντινοί του άνθρωποι. Ξέρω γιατρούς και ειδικούς που έχουν κλείσει τα ιατρεία τους και έχουν πάει να βοηθήσουν στα νοσοκομεία. Αυτή είναι η χώρα μου, μένω σε επαφή με τους ανθρώπους και μου λένε τι βλέπουν. Ξέρω τι συμβαίνει στα σπίτια, στους δρόμους, στα νοσοκομεία, στην αστυνομία, στον στρατό. Και είναι πράγματα πραγματικά τρομακτικά.
Ένας από τους καλύτερους μου φίλους είναι χειρουργός και βοηθάει σε ένα από τα νοσοκομεία στα οποία υπάρχει έλλειψη προμηθειών και κρεβατιών για τους αρρώστους. Μου λέει ότι η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από ότι βλέπει κανείς στην τηλεόραση. Ο κόσμος είναι τόσο πολύς που άνθρωποι πεθαίνουν από τον ιό τη στιγμή που άλλοι πεθαίνουν από άλλους ιατρικούς λόγους γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί γιατροί και κρεβάτια για όλους. Αν σπάσεις τον γοφό σου, ή έχεις σκωληκοειδίτιδα, δεν έχουν χώρο για σένα. Δεν μπορείς να έχεις βοήθεια.
Οπότε κάθε σοβαρός τραυματισμός ή αρρώστια μπορεί να απειλήσει τη ζωή σου.
Προσωπικά το να είμαι εδώ στις Η.Π.Α και να μαθαίνω όλα αυτά με κάνει να νιώθω ανίσχυρος. Μακάρι να μπορούσα να είμαι εκεί, να βοηθήσω. Τουλάχιστον να είμαι στο πλευρό της μητέρας μου, των παππούδων μου, που είναι στα 80 τους και πολύ ευάλωτοι αν μολυνθούν.
Η σκέψη του να αρρωστήσει και να πεθάνει κάποιος που αγαπώ και εγώ να μην μπορώ να τους δω πριν να είναι αργά;
Αυτός είναι ο χειρότερος εφιάλτης μου.
Αν και είμαι σε καραντίνα τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες, προσπαθώ να κάνω ότι μπορώ για να μείνω θετικός και να προσφέρω την υποστήριξή μου σε όσους το χρειάζονται.
Εκτός από το να κρατώ επαφή με την οικογένεια μου και τους φίλους μου, ένα από τα πράγματα που πραγματικά που με έχουν βοηθήσει πολύ είναι οι ομάδικες συνομιλίες μας. Είναι πολύ σημαντικό για εμάς να μπορούμε να βλέπουμε τα πρόσωπα ο ένα του άλλου, να ρωτάμε για τις οικογένειες μας, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο.
Αυτές τις βιντεοκλήσεις είναι όπως οι αγώνες μας. Γιατί ο Κρις Πολ, αυτός ο τύπος, δεν είναι απλά ο ηγέτης μας στο παρκέ. Παίρνει το κουμάντο και σε αυτές τις συζητήσεις. Ορίζει τα θέματα και κρατά τη ροή της συζήτησης.
Εκτός αυτού, εγώ και ο Κρις Πολ μιλάμε σχεδόν κάθε μέρα. Είναι φανταστικός άνθρωπος. Όταν τα πράγματα ξεκίνησαν να πηγαίνουν άσχημα στην Ιταλία, μου είπε πως ήθελε να βοηθήσει την περιοχή και το τοπικό νοσοκομείο και έχει κάνει κάποια πράγματα για να βάλει ένα χεράκι. Δεν μπορώ να τον ευχαριστήσω αρκετά. Το ιταλικό έθνος έχει έναν υπέροχο φίλο, τον Κρις Πολ, να είστε σίγουροι.
Εγώ πάλι προσπαθώ να κάνω το χρέος μου εδώ στην Οκλαχόμα αλλά και στην ιταλία. Δουλεύω με το οργανισμό υγείας της Οκλαχόμα για να αγοραστούν τεστ για τον κορωνοϊο, όπως και μάσκες και άλλα προϊόντα απαραίτητα για τα νοσοκομεία. Στην πατρίδα βοήθησα στην κατασκευή ενός νέου νοσοκομείου κοντά στο Μιλάνο που φτιάχτηκε μέσα σε εβδομάδες για αυτούς που είναι άρρωστοι.
Ακόμα και σε αυτήν την χωρίς προηγούμενο και βαθιά δύσκολη εποχή, πιστεύω με κάθε κομμάτι της ύπαρξής μου ότι θα τα καταφέρουμε.
Το ξέρω. Δεν έχω αμφιβολία.
Σε όλους σας στις Η.Π.Α, το δεύτερο σπίτι μου, έχω να πω αυτό: ας συνεχίσουμε να φερόμαστε έξυπνα και να μένουμε σπίτι. Συνεχίζουμε! Κάνουμε το σωστό μένοντας μέσα και παίρνουμε κάθε προφύλαξη και κρατάμε αποστάσεις για να το ξεπεράσουμε μαζί.
Και φυσικά, σε αυτό το σημείο θα ήθελα να απευθυνθώ απευθείας στην Ιταλία. Στην πατρίδα μου. Στους δικούς μου ανθρώπους.
Όποιος με γνωρίζει ξέρει πως είμαι ένας θετικός άνθρωπος, είμαι αισιόδοξος. Είμαι επίσης ένας άνθρωπος που αγαπάει την χώρα του με όλη του την καρδιά και ξέρει από πρώτο χέρι την δύναμη και την ανθεκτικότητα του ιταλικού λαού.
Αυτό που αντιμετωπίζουμε αυτή, αυτός ο κορωνοϊός; Είναι ένας αξιόμαχος αντίπαλος, σίγουρα. Αλλά δεν είναι ούτε κατά διάνοια πιο δυνατός από εμάς.
Θα υπερισχύσουμε. Μαζί
Θα χρειαστεί να το κάνουμε μαζί. Δεν θα είναι εύκολο. Αλλά θα υπερισχύσουμε.
Αυτό που λέω στην οικογένεια και τους φίλους μου είναι πως τώρα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να μείνουμε μαζί και να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για όσους είναι γύρω μας. Αυτό θα μας κρατήσει όρθιους.
Σε μια εποχή όπως αυτή ο αθλητισμός φαίνεται τόσο άσχετος, χωρίς σημασία. Αλλά μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να επιστρέφει στα μαθήματα που έχω πάρει από αυτόν.
Στο παιχνίδι που παίζω, το μπάσκετ, οι καλύτερες ομάδες είναι αυτές που δεν τα παρατούν ποτέ μπροστά στις μεγάλες δυσκολίες. Είναι φτιαγμένες από άτομα που προσέχουν το ένα το άλλο ως το τέλος και παλεύουν και στις δυσκολότερες συνθήκες.
Είναι εύκολο να είσαι καλός όταν τα πράγματα είναι εύκολο. Όταν όμως τα πράγματα δυσκολεύουν, τότε φαίνονται οι πραγματικοί πρωταθλητές.
Και ειλικρινά, γνωρίζοντα την ιστορία της χώρας μου, την συμπόνοια, την αγάπη και την αποφασιστικότητα των ανθρώπων της Ιταλίας, μπορώ να πω άφοβα πως είμαστε μια πραγματικά μεγάλη ομάδα.
Θα τα καταφέρουμε.
Όλα αλλάζουν πια. Έχουμε περάσει πολλά ήδη και κανείς δεν ξέρει πόσο θα χειροτερέψουν τα πράγματα. Δεν είναι κάτι που θα λυθεί αύριο, ούτε την επόμενη εβδομάδα. Δεν ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει.
Αλλά αν ξέρω κάτι στα σίγουρα, είναι πως δεν θα κρατήσει για πάντα.
Και καθώς κάθομαι και γράφω, μπορώ να πω ειλικρινά πως βλέπω φως στο τέλος του τουνελ. Πιστεύω πως σαν χώρα κάνουμε το σωστό. Μένουμε σπίτι, προσέχουμε αυτούς που μας χρειάζονται περισσότερο και κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.
Έχω τεράστιο θαυμασμό για τους ανθρώπους της πατρίδας μου. Είμαστε μια μεγάλη, φανταστική ομάδα.
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω σε όλους τους συμπατριώτες μου πως είστε έμπνευση για μένα.
Σας στέλνω την αγάπη μου».