Σύμφωνοι, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν ο αδιαμφισβήτητος MVP των τελικών του NBA, αναγκάζοντας και τους μεγαλύτερους επικριτές του να τον παραδεχτούν. Ο Κρις Μίντλετον στάθηκε δίπλα του επάξια, όπως άρμοζε στο νούμερο «2» μίας ομάδας που ήθελε να κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο, και ας ξεκίνησε την σειρά πολύ άσχημα στα δύο πρώτα ματς.
Όμως, ο παίκτης που έκανε πραγματικά την διαφορά για τους Μιλγουόκι Μπακς και αποδείχθηκε λίρα εκατό, ήταν ο Τζρου Χόλιντεϊ.
Ένας πλέι μέικερ, που έχει το εύκολο σκοράρισμα, παίζει σκυλίσια άμυνα και μπορεί να μοιράσει εξαιρετικά το παιχνίδι. Έχει με λίγα λόγια όλο το πακέτο που απαιτεί η νευραλγική αυτή θέση. Όταν οι Μπακς αποφάσισαν να τον φέρουν στο Μιλγουόκι το καλοκαίρι από τη Νέα Ορλέανη, και να του δώσουν τα «κλειδιά» της ομάδας, αφήνοντας τον Έρικ Μπλέντσο να αποχωρήσει, λίγοι πίστευαν ότι αυτή ήταν μία πραγματική αναβάθμιση. Πολλοί υποστήριζαν ότι δεν αλλάζουν και πολλά, Μπλέντσο και Χόλιντεϊ δεν ήταν οι πλέι-μέικερ που γύρω τους θα έχτιζες.
Ο κόουτς Μπουντενχόλζερ πίστεψε στον 31χρόνο απόφοιτο του UCLA και δικαιώθηκε με πανηγυρικό τρόπο. Ο Χόλιντεϊ ταίριαζε γάντι στην φιλοσοφία του, συμπλήρωνε αρμονικά τους Γιάννη-Μίντλετον και εξελίχθηκε σε παίκτης-«κλειδί».
Αποκορύφωμα φυσικά ο πέμπτος τελικός στην Αριζόνα, ο πιο κρίσιμος τελικός όπως εξελίχθηκε η σειρά, αφού έγινε το μοναδικό μπρέικ, το οποίο χάρισε και τον τίτλο στα «ελάφια» μετά από 50 χρόνια αναμονής. Ο Τζρου έβλεπε το καλάθι σαν… βαρέλι και με τους 27 πόντους του (3/6 τρίποντα, 12/20 εντός πεδίας) και τις 13 ασίστ του, συνέβαλλε σημαντικά στην επίτευξη του στόχου.
Πώς τα φέρνει η μοίρα. Οι δύο του γονείς (Σον Χόλιντεϊ, Τόγια Ντεκτί) βλέπετε, γνωρίστηκαν στο Αριζόνα Στέιτ όταν έπαιζαν μπάσκετ σε ανδρική και γυναικεία ομάδα αντίστοιχα.
Πίσω όμως στον Τζρου, ο οποίος στα φετινά πλέι-οφ συνολικά είχε 17.3 πόντους, 8.7 ασίστ, 1.7 κλεψίματα, 5.7 ριμπάουντ σε σχεδόν 40 λεπτά συμμετοχής. Νούμερα που στους τελικούς ήταν ακόμα πιο ανεβασμένα.
