Σε τρίτη προκριματική διαδικασία…ειδικών καταστάσεων, με την εφαρμογή των «παραθύρων» της FIBA, από το 2017, η Εθνική ομάδα μπάσκετ, κατάφερε να πετύχει τον στόχο της πρόκρισης και να είναι παρούσα στην τελική φάση του Παγκοσμίου κυπέλλου 2023. Είχε προηγηθεί η πρόκριση και συμμετοχή στο Παγκόσμιο της Κίνας, το 2019 και η συμμετοχή στο ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ 2022. Τρία στα τρία, «δια πυρός και σιδήρου» και όπως είχε πει ο Γιάννης Ιωαννίδης για την συμμετοχή στα F4 του άλλοτε Κυπέλλου Πρωταθλητριών, «μεγαλύτερη σημασία και αξία έχει να είσαι εκεί, παρά να είσαι θεατής».
Και η Εθνική ομάδα, παρά την «λαχτάρα» που πέρασε και τις…αναταράξεις στην πτήση προς την Νοτιοανατολική Ασία, έφτασε στο προορισμό της. Δεν θα αποκλειόταν ακόμα και αν έχανε στην άσημη βελγική κωμόπολη Μόνς από τον Ομπασόχαν και τον Μπακού, αλλά τον ερχόμενο Φεβουάριο θα έπρεπε να νικήσει εντός έδρας την Σερβία, η οποία μισή ώρα πριν την ολοκλήρωση του αγώνα Βελγίου-Ελλάδας, νίκησε την Τουρκία με περιπετειώδη τρόπο και την τελευταία επίθεση στα χέρια του… νατουραλιζέ Σκότι Ουίλμπεκιν.
Ελλάδα και Σερβία δεν μπήκαν ουδέποτε, έως τώρα, στην διαδικασία έκδοσης διαβατηρίων σε Αμερικάνους παίκτες, τους και αυτή η αξιακή θέση πιστοποιεί την υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων.
Και κανένας νατουραλιζέ παίκτης που αποκτά διαβατήριο άλλης χώρας για να παίξει σε Εθνική ομάδα και να κερδίσει κάποιες περισσότερες χιλιάδες δολαρίων, δεν θα έχει το πάθος όλων των γηγενών παικτών που αγωνίζονται και «σκοτώνονται» για το εθνόσημο ή δεν θα πει τη δήλωση του Γιαννούλη Λαρεντζάκη «όταν φορώ την φανέλα της Εθνικής, μεταμορφώνομαι».
Ο Ουίλμπεκιν στεναχωρέθηκε πρόσκαιρα και ήδη έχει «ξεχάσει» τι έγινε στο Βελιγράδι, με τον αποκλεισμό της Τουρκίας από το Παγκόσμιο 2023. Ως επαγγελματίας, συνεχίζει την δουλειά στην Φενέρμπαχτσε, από σήμερα το πρωί.
Η ένατη πρόκριση της Εθνικής ομάδας σε τελική φάση Παγκοσμίου κυπέλλου, θύμισε την πρώτη, τον Νοέμβριο 1985, στο Εκεντρεβίλ με την νίκη επί της Γαλλίας, ύστερα από δυο παρατάσεις, όταν ο Παναγιώτης Φασούλας που δεν είχε παίξει γιατί ήταν στην Αμερική και στο πανεπιστήμιο Νόρθ Καρολάινα , δεν πίστευε τον Νίκο Φιλίππου στο τηλέφωνο για το τελικό σκορ 130-126.
«Δεν θέλω το σκορ Λέικερς-Σέλτικς. Κόψε την πλάκα και πες μου πόσο τελείωσε το ματς!» ήταν η ατάκα του Φασούλα.
Και τότε, πριν από 37 χρόνια, η Εθνική διεκδικούσε την πρώτη συμμετοχή της σε ΜΟΥΝΤΟΜΠΑΣΚΕΤ. Όχι την ένατη σε 10 διοργανώσεις (απούσα μόνο στην Ινδιανάπολη το 2002). Τι απέφυγε η Εθνική ομάδα με αυτή την πρόκριση που ήρθε, δυο αγωνιστικές πριν τη ολοκλήρωση της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου; Την πλήρη απραξία των δυο επόμενων ετών. Αν δεν προκρινόταν στο Παγκόσμιο, ούτε τον ερχόμενο Φεβρουάριο, θα έμενε ανενεργή το 2023, αλλά και το 2024, την χρονιά των επόμενων Ολυμπιακών Αγώνων, στο Παρίσι. Θα συγκεντρωνόταν και πάλι για το ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ 2025…
Με συμμετοχή στο Παγκόσμιο κύπελλο 2023, θα έχει την ευκαιρία και τον στόχο διεκδίκησης πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024,
αναλόγως με την θέση που θα καταλάβει στην πρώτη οκτάδα για τα εισιτήρια των Εθνικών ομάδων της Ευρώπης. Θα υπάρξει και η διαδικασία του προολυμπιακού, αλλά μόνο μια φορά το 2008, στο Πεκίνο, η «επίσημη αγαπημένη» προκρίθηκε από αυτή την διαδικασία που είχε διοργανώσει, πανάκριβα, στο ΟΑΚΑ.
Δυο φάουλ που ήταν και τα δυο υπέρ της Εθνικής μας, «σημάδεψαν» αυτή την προκριματική διαδικασία για το Παγκόσμιο κύπελλο 2023.
Το αμυντικό φάουλ του Γετζίκ στον Παπανικολάου στα 2’’ πριν από το τέλος του παιχνιδιού του α’ γύρου, Ελλάδας-Τουρκίας και οι εύστοχες βολές του αρχηγού για το τελικό 72-71 και το επιθετικό φάουλ που κέρδισε ο Λαρεντζάκης από τον Ομπασόχαν στο 1’,4’’ πριν από το τέλος του αγώνα του β’ γύρου, Βελγίου-Ελλάδας. Γιατί το φάουλ στα Άνω Λιόσια, απέτρεψε δεύτερη ήττα της Εθνικής, μετά από εκείνη της πρεμιέρας από την Μ. Βρετανία στο Νιουκάστλ και το δεύτερο «σφράγισε» την πρόκριση.
Τα «παράθυρα» των προκριματικών της FIBA που εισηγήθηκε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος από το 2014 και αποδέχτηκε το κεντρικό γραφείο της Παγκόσμιας ομοσπονδίας, ήταν στην σωστή κατεύθυνση για το συμφέρον όλων των Εθνικών ομάδων και δη των ευρωπαϊκών. Αφενός, γιατί οι Εθνικές ομάδες έπαιξαν τα 5 τελευταία χρόνια μπροστά το κοινό τους, στις πατρίδες τους και η θέαση τους προσέλκυσε εκατομμύρια φιλάθλων, συνολικά. Αφετέρου, γιατί έδωσε στις ομοσπονδίες το κίνητρο και το κέρδος αξιοποίησης των τηλεοπτικών εσόδων από τις μεταδόσεις, πέραν των εισιτηρίων που κόπηκαν. Η Εθνική έκανε «sold out» σε όλα τα εντός έδρας παιχνίδια της. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο να προστεθεί σε αυτή την διαπίστωση.
Αν, υπήρχε εναρμόνιση με την Ευρωλίγκα που αρνήθηκε να το κάνει για διάστημα δυο εβδομάδων, συνολικά στα «παράθυρα» κάθε Νοεμβρίου και Φεβρουαρίου, δηλαδή, μεσούσης κάθε αγωνιστικής περιόδου, άπαντες θα μιλούσαν για ένα πετυχημένο σχέδιο αναβάθμισης των Εθνικών ομάδων για τις οποίες όλοι λέμε ότι «υπεράνω των πάντων», αλλά στην πράξη, δεν εφαρμόστηκε και φτάσαμε στην διατήρηση απαγόρευσης των ομάδων της Εuroleague να επιτρέψουν την παραχώρηση των διεθνών παικτών τους, στα παιχνίδια που υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Η βάση του προβλήματος παρέμεινε ακέραια και σε αυτή την προκριματική διαδικασία των «παραθύρων». Την ίδια μέρα διεξάγονται οι αγώνες της Euroleague και των «παραθύρων». Ειδικά την Παρασκευή που είναι «σημαδεμένη» ημέρα.
Συνεχώς ακούγεται, περιστασιακά, ότι θα υπάρξει διάλογος, συνεννόηση και συνεργασία FIBA-Euroleague. Μέχρι να γίνει πραγματικότητα και να υπάρξει αποτελεσματικότητα, ας γιορτάσουμε την τρίτη ελληνική επιτυχία.
Γίναμε «μάστορες» στα «παράθυρα».
