Όταν μιλάμε για την Παρτίζαν, αυτόματα στο μυαλό ξυπνούν μνήμες από το ανεπανάληπτο επίτευγμα του 1992 στην Κωνσταντινούπολη.

Όταν μιλάμε για την Παρτίζαν, αυτόματα στο μυαλό ξυπνούν μνήμες από το ανεπανάληπτο επίτευγμα του 1992 στην Κωνσταντινούπολη. Τότε που ο ρούκι στους πάγκους Ομπράντοβιτς και τα αμούστακα προσφυγόπουλα του πολέμου ταρακούνησαν ολόκληρη την Ευρώπη, κατακτώντας το Κύπελλο Πρωταθλητριών με το τρελό τρίποντο του Σάσα Τζόρτζεβιτς στο φινάλε.
 
Η Παρτίζαν όμως δεν είναι μόνο η Κωνσταντινούπολη. Έχει το μέταλλο και το ειδικό βάρος να φωνάζει, κατά καιρούς, με εκκωφαντικό τρόπο «παρών», υπενθυμίζοντας πως είναι ίσως η κορυφαία «φάρμα» παραγωγής παικτών της ηπείρου μας.
 
Το έκανε το 1988, στο πρώτο φάιναλ φορ στη Γάνδη, με τον Ντίβατς και τον Πάσπαλι. Το επανέλαβε 10 χρόνια αργότερα, στη Βαρκελώνη, με τον Τομάσεβιτς και τον Ντρόμπνιακ.
 
Τελευταίο της χτύπημα, το 2010 στο Παρίσι, με Μακάλεμπ, Μάριτς, Βέσελι και τον Βουγιόσεβιτς ξανά στον πάγκο, όταν έγινε η μοναδική ομάδα στην ιστορία των φάιναλ φορ που έχασε και τα δύο παιχνίδια στην παράταση.
 
Ήταν το βράδυ της 7ης Μαΐου 2010 στο «Μπερσί», όταν οι κομάντος του Βουγιόσεβιτς προκάλεσαν ασφυξία στους ερυθρόλευκους του Παναγιώτη Γιαννάκη. Η ελληνική ομάδα κουβαλούσε τον τίτλο του μεγάλου φαβορί, όμως ο Μακάλεμπ και οι υπόλοιποι δίπλα του δεν έβλεπαν κανέναν απέναντί τους.
 
Το φόλοου σχεδόν σε νεκρό χρόνο μετά το ερ μπολ του Τεόντοσιτς, με το οποίο ο Ολυμπιακός απέφυγε το μοιραίο, παίρνοντας 5λεπτη παράταση ζωής (80-83), είναι η σημαντικότερη στιγμή που χάρισε στην ομάδα του Πειραιά ο Τζος Τσίλντρες.
 
Στο δρόμο προς το φάιναλ φορ, η Παρτίζαν είχε συναντήσει και τον Παναθηναϊκό. Πάνω σε εκείνο το 64-59 που πήρε μέσα στο ΟΑΚΑ, προκαλώντας σοκ στην πρεμιέρα του Τοπ 16, χτίστηκε η πορεία με τελικό προορισμό το Παρίσι.