Στην πιο ανταγωνιστική, απρόβλεπτη και συναρπαστική Εuroleague της τελευταίας δεκαετίας, παρά την απουσία των τριών ρωσικών αποκλεισμένων ομάδων, ο Παναθηναϊκός και η Αρμάνι από τα «βαριά» ονόματα της διοργάνωσης, ειδικά οι «πράσινοι» των 6 «αστέρων», αποτελούν τις… ακριβές απογοητεύσεις. Γιατί, ομάδες που έχουν προϋπολογισμό 7-8 εκατομμυρίων ευρώ και χαμηλά μπάτζετ, δεν είχαν από τις αρχές της φετινής Ευρωλίγκα, υψηλούς στόχους. Στόχευαν σε αξιοπρεπείς πορείες και είχαν περισσότερο, ρυθμιστικό ρόλο στην βαθμολογία με νίκες που προκάλεσαν «ζημιές» σε καλύτερους και ποιοτικότερους αντιπάλους.
Βλέποντας τον Παναθηναϊκό στην προτελευταία θέση της βαθμολογίας και να «συγκατοικεί» με την Αρμάνι, γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι ομάδες όπως η Παρτίζαν και η Βαλένθια που επέστρεψαν στην φετινή διοργάνωση, εκμεταλλεύτηκαν την αδυναμία ανταγωνιστικότητας των συγκεκριμένων ομάδων και πήραν, ουσιαστικά, την θέση τους. Η πιθανότητα που υπάρχει για τον Παναθηναϊκό και την Αρμάνι να μην λάβουν, ούτε το μικρό μπόνους της διοργάνωσης που θα λάβει μέχρι και η 15η ομάδα στην τελική κατάταξη, προκαλεί έντονο προβληματισμό για το μέγεθος της απογοήτευσης και ενώ επενδύθηκαν διψήφιοι αριθμοί εκατομμυρίων ευρώ από τον Τζόρτζιο Αρμάνι και τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Οι προθέσεις αμφότερων επενδυτών σε Μιλάνο και Αθήνα, ήταν αυτονόητα η ενίσχυση των ομάδων τους, ώστε να είχαν ως μίνιμουμ στόχων, την πρόκριση και συμμετοχή στα πλέι οφ. Και όμως, σε προϋπολογισμούς των 15 και άνω εκατομμυρίων ευρώ, η αγωνιστική εικόνα και πορεία της Αρμάνι και του Παναθηναϊκού, απεικονίζεται τόσο χαμηλά στην βαθμολογία.
Μεγάλα σερί ηττών τους άφησαν εκτός διεκδίκησης της πρόκρισης στα πλει οφ, σχεδόν από το τέλος του πρώτου γύρου και της ολοκλήρωσης των 17 αγωνιστικών. Για μία ακόμα φορά, αποδείχτηκε ότι τα χρήματα όσα πολλά και αν είναι, δεν παίζουν μπάσκετ και ενώ δίνουν την αγωνιστική δυνατότητα να παιχτεί το καλύτερο δυνατό μπάσκετ. Όχι, όμως, αν απλά και δαπανηρά, «στρωθεί» όλη η επιφάνεια του παρκέ από χιλιάδες ευρώ. Αυτό δεν έφτασε από μόνο του, ποτέ και δεν θα φτάσει ποτέ για να αγορασθεί η επιτυχία. Όπως, ποτέ, δεν μπορεί να αγορασθεί η υγεία του ανθρώπου και κατά παρομοίωση η αγωνιστική υγεία κάθε ομάδας και κάθε συνόλου.
Γιατί, το μπάσκετ ως ομαδικό άθλημα, χρειάζεται «χημεία» εντός των 4 γραμμών του γηπέδου και ψυχολογική ομοιογένεια εκτός αυτού. Στα αποδυτήρια και εκτός γηπέδου, με χαρακτήρες παικτών που δεν είναι υποχρεωτικό να γίνουν φίλοι, αλλά τουλάχιστον oι ξένοι, θα πρέπει να αφομοιωθούν τους και να έχουν άριστη συνειδητοποίηση για την ιστορία, την φανέλα και το μέγεθος του συλλόγου που ανήκουν επαγγελματικά. Όλα αυτά, εφόσον από την ίδια την ομάδα που έχει την αποκλειστική ευθύνη για να συμβούν τα άνωθι, να κάνει και την κατάλληλη υποδοχή στους ξένους με τους καταλληλότερους ανθρώπους και στελέχη…
Διαφορετικά, ο ξένος παίκτης αναλόγως με την αξία του, αγωνιστική και οικονομική, θα εξελιχθεί σε «λεγεωνάριο» που θα παίξει για τα στατιστικά του και την επόμενη ομάδα της καριέρας του.
Παράλληλα, η απόφαση της Εuroleague να μην αναβάλλει τους αγώνες του Ολυμπιακού στο Μιλάνο και του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ, λόγω της εθνικής τραγωδίας στα Τέμπη και του τριήμερου πένθους στην χώρα, είναι συναισθηματικά ακατανόητη και χωρίς να αποτελεί δικαιολογία, επηρέασε την σκέψη των Ελλήνων και των αλλοδαπών παικτών και των δυο ελληνικών ομάδων. Ειδικά, στο ΟΑΚΑ, το πένθιμο κλίμα του αγώνα Παναθηναϊκού-Εφές ήταν το πλέον ακατάλληλο για να παιχτεί μπάσκετ. Η έλλειψη ελεύθερων ημερομηνιών, αποτελεί δικαιολογία που δεν μπορεί να προσμετρηθεί με το ελληνικό δράμα.