Με δεδομένες οικονομικές δυνατότητες στην μεταβατική περίοδο πώλησης της ΚΑΕ Παναθηναϊκός για δεύτερη χρονιά, οι αγωνιστικές δυνατότητες των «πρασίνων» στην φετινή Ευρωλίγκα, ήταν περιορισμένες. Ο απολογισμός των εννέα νικών σε 28 αγώνες και ο τερματισμός στην 13η θέση, πιστοποιούν το αρνητικό πρόσημο που συνεχίζει να έχει ο «εξάστερος», συγκριτικά με το ένδοξο παρελθόν του και η συνεχιζόμενη απομάκρυνση του από την ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Με την «βαριά» φανέλα και χωρίς ανταγωνιστικό ρόστερ σε μια τόσο ανταγωνιστική διοργάνωση, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε καλύτερη πορεία, προσθέτοντας 4-5 νίκες περισσότερες στη βαθμολογία, αλλά και πάλι, οι πιθανότητες διεκδίκησης της πρόκρισης στα πλει οφ, θα ήταν μειωμένες. Το μεγαλύτερο μειονέκτημα των «πρασίνων» στην φετινή Ευρωλίγκα, ήταν οι μεγάλες μεταπτώσεις στην διάρκεια των αγώνων του, από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο, αλλά και από παιχνίδι σε παιχνίδι. Ουδέποτε στα 28 παιχνίδια που έδωσε, ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε τις σταθερές του παιχνιδιού του. Υπήρξαν εμφανίσεις που «χάθηκε» στο γήπεδο, γνωρίζοντας βαριές ήττες, ενώ υπήρξαν και εμφανίσεις, στις οποίες ήταν ανταγωνιστικός, πάλεψε μέχρι το τέλος για νίκη, κόντρα σε ποιοτικότερους και πληρέστερους αντιπάλους, αλλά και πάλι ηττήθηκε. Η Μπάγερν προκρίθηκε ως όγδοη στα play offs, με 14 νίκες (ουσιαστικά η τελευταία κόντρα στην Ρεάλ ήταν ανέλπιστη), γιατί ήταν και η πιο ευνοημένη ομάδα από την αποβολή των τριών ρωσικών ομάδων και από την 11η θέση, μπήκε στην πρώτη οκτάδα της βαθμολογίας. Δεν τίθεται καν θέμα σκέψης, λόγω αυτής της συγκυρίας που διαμορφώθηκε από τον πόλεμο στην Ουκρανία, να ήταν ο Παναθηναϊκός στην θέση της Μπάγερν που είναι η πιο αδύναμη ομάδα στα play offs. Γιατί, αν η Ευρωλίγκα συνεχιζόταν με τις 18 ομάδες και οι τρείς ρωσικές ομάδες, θα μπορούσαν να ήταν στα play offs, χωρίς να είναι ούτε η Μονακό, ούτε η περσινή πρωταθλήτρια, Εφές Αναντολού και η Μακάμπι.
Στα περιορισμένα κέρδη του Παναθηναϊκού από την φετινή Ευρωλίγκα, είναι η καταξίωση του Γιώργου Παπαγιάννη που έπαιξε ένα επίπεδο, πάνω από τον μέσο όρο της ομαδικής απόδοσης του «τριφυλλιού» και η επένδυση στο νέο «αίμα» του Μαντζούκα, του Αβδάλα προς το τέλος της διοργάνωσης και του Χουγκάζ που ίσως δεν έπρεπε να δοθεί δανεικός, αλλά να έμενε στην ομάδα που τον είχε αποκτήσει και να του δινόντουσαν περισσότερες ευκαιρίες στην θέση του πάουερ φόργουορντ και απόντος του Μήτογλου που πήγε στην Αρμάνι.
Ο Παναθηναϊκός δεν έλυσε το θέμα του πλει μέικερ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Είναι θεμελιώδες κεφάλαιο στα…βιβλία του μπάσκετ, όταν κάθε ομάδα που έχει παίκτες αξίας στις θέσεις “1” και “5”, διαθέτει θεμέλια καλής πορείας. Στην θέση του σέντερ, με…τέτοιο Παπαγιάννη, θα είχε καλύτερη πορεία στην Ευρωλίγκα, αν και στην δημιουργία του παιχνιδιού, είχε παίκτη ανάλογης αξίας. Τα στενά οικονομικά περιθώρια αποτελούν την βασική αιτία μη απόκτησης παίκτη-“μαέστρου”, αλλά δεν είναι και το απόλυτο άλλοθι.
Ο Παναθηναϊκός έχει δυο διεθνείς…πενταδάτους παίκτες. Τον Παπαγιάννη και τον Παπαπέτρου. Το ζητούμενο αν θα μπορέσει να συνεχίσει να τους έχει, έχοντας περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες και δίνοντας τους, συνολική προοπτική για το παρόν και το μέλλον του “εξάστερου”. Όσο και αν οι δυο παίκτες έχουν “δεθεί” με τον Παναθηναϊκό, οι “σειρήνες” άλλων ομάδων θα ηχήσουν, κάνοντας με παχυλές προσφορές, ενώ ιδιαίτερα για τον Παπαγιάννη, υπάρχουν όλες οι προδιαγραφές δοκιμασίας στο ΝΒΑ.
