Eίναι γνωστό τοις πάση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ότι το…πορτοφόλι του εκάστοτε ιδιοκτήτη των συλλόγων που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Euroleague και διεκδικούν την πρόκριση τους στο Final-4, ορίζει και το ύψος της οικονομικής υπέρβασης που πρέπει να γίνει, ώστε να ξεπερασθεί η απλή διαχείριση εσόδων-εξόδων για τον μεταγραφικό σχεδιασμό και την εύρυθμη εκτέλεση του.
Τα…ευρώ δεν παίζουν μπάσκετ, αλλά δημιουργούν τις κατάλληλες αγωνιστικές προδιαγραφές και την οριοθέτηση των στόχων. Βέβαια, υπάρχουν και αρκετές περιπτώσεις ευρωπαϊκών ομάδων στις οποίες επενδύθηκαν δεκάδες εκατομμύριων ευρώ, αλλά στο παρκέ του γηπέδου δεν υπήρξε το ανάλογο, θετικό αποτέλεσμα. Κανείς δεν μπορεί να υπογράψει… συμβόλαιο με την επιτυχία.
Αυτό συνέβη και στην Ελλάδα από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, τις τρείς τελευταίες δεκαετίες. Με τους αείμνηστους Παύλο και Θανάση να είχαν δαπανήσει, όπως και οι ίδιοι υποστήριζαν, 100 εκατομμύρια ευρώ για τις ομάδες του «τριφυλλιού» που έφτασαν στην κατάκτηση των έξι ευρωπαϊκών τίτλων, τον πρώην ιδιοκτήτη του ΤΑΚ Ολυμπιακός, Σωκράτη Κόκκαλη και τους νυν ιδιοκτήτες της «ερυθρόλευκης» ΚΑΕ, Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο για τα τρία τρόπαια της Euroleague που έχει κατακτήσει η ομάδα του Πειραιά.
Αυτή την πεπατημένη της ιδιωτικής οικονομικής επένδυσης στο ταμείο της ομάδας που δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα και όφελος για τον ιδιοκτήτη, παρά μόνο ηθική ικανοποίηση και μεγάλη προβολή του ατομικού πρεστίζ και αποθέωση του προέδρου από τους φιλάθλους, ακολούθησαν η Εφές Αναντόλου και η Αρμάνι Μιλάνο για την συμμετοχή τους στο φετινό Final-4 της Κολωνίας (28-30/5). Πακτωλό εκατομμυρίων είχαν ξοδέψει από την αρχή της δεκαετίας του 2010, ο Τζόρτζιο Αρμάνι στην άλλοτε κραταιά Ολίμπια Μιλάνο και ο Τουντσάι Οζιλχάν στην παραδοσιακότερη ομάδα μπάσκετ της Κωνσταντινούπολης, αλλά η οικονομική επένδυση τους δεν είχε αγωνιστική ανταποδοτικότητα. Προφανώς και ήταν θέμα διαχείρισης των χρημάτων στην επιλογή του προπονητή, των παικτών που θα επέλεγε αυτός και της ακριβούς στόχευσης στην πρόκριση στο Final-4.
Brand name…μεγατόνων
Ο 82χρονος Αρμάνι δεν χρειάζεται συστάσεις. Έχει καταξιωθεί παγκοσμίως στον χώρο της μόδας, έχει πανίσχυρο brand name, χιλιάδες εργαζομένους στις εταιρίες ένδυσης που ξεπερνούν τις 60 σε όλο τον κόσμο και εκτός της Ασίας, όπου λειτουργούν πέντε ιδιόκτητα εργοστάσια παραγωγής ρουχισμού με το γνωστό σήμα του μόδιστρου. Αγόρασε την ομάδα του Μιλάνου, το 2008, χωρίς να είναι φανατικός φίλος και θαυμαστής του μπάσκετ.
«Μου άρεσε το μπάσκετ, αλλά είχα παρακολουθήσει μόνο δυο-τρία παιχνίδια. Στο μπάσκετ, υπάρχουν αμέτρητες «μονομαχίες» των παικτών σε μικρότερο αγωνιστικό χώρο από αυτόν του ποδοσφαίρου και μου άρεσαν η δυναμική του σπορ και η ατομική ανταγωνιστικότητα. Οι παίκτες μοιάζουν με «χορευτές» στον…αέρα» είχε πει ο ιδιοκτήτης της Αρμάνι, σε συνέντευξη του στην ιταλική εφημερίδα «Gazetta de lo Sport», το 2010, ενώ είχε αναφερθεί και σε έναν ακόμα λόγο για την ενασχόληση του με την ομάδα μπάσκετ των Μιλανέζων: «Ο φίλος μου ο Βenetton είχε αγοράσει την ομάδα του Τρεβίζο στην δεκαετία του ’90 και είχε κάνει διάσημη μια…άσημη ομάδα. Το Μιλάνο έχει μεγάλη ιστορία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και σε αυτή τη ιστορία ήθελα να δώσω νέα συνέχεια».
https://twitter.com/OlimpiaMI1936/status/1389853644665888771
Ο Τζόρτζιο Αρμάνι είδε την επένδυση του να εξαργυρώνεται με την πρόκριση της Αρμάνι στο φετινό Final-4 και ενώ η τελευταία συμμετοχή ήταν πριν από 33 χρόνια (τελευταία συμμετοχή στο πρώτο Final-4 του 1988 στην Γάνδη και κατάκτηση του τίτλου), ενώ το 2014, η ιταλική ομάδα ήταν θεατής στην διεξαγωγή του Final-4 στο «Mediolanum Forum» του Μιλάνου. Το κόστος της επένδυσης του Αρμάνι, έχει «αγγίξει» τα 80 εκατομμύρια ευρώ με ίδια κεφάλαια, στα 13 τελευταία χρόνια και έμελλε ο ερχομός του Έτορε Μεσίνα στον πάγκο της ομάδας, να δώσει θέση στον ιδιοκτήτη της ομάδας, στα επίσημα θεωρεία της «Lanxess Arena» για να παρακολουθήσει τον ημιτελικό της 28ης Μαϊου, κόντρα στην Μπαρτσελόνα.
O όμιλος Αnadolou του δισεκατομμυριούχου Οζιλχάν
Στην Κωνσταντινούπολη, η Εφές Πίλσεν ήταν η πρώτη, τουρκική ομάδα που κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο, το κύπελλο Κόρατς του 1995. Η Εφές είναι η παραδοσιακή δύναμη του τουρκικού μπάσκετ, χωρίς ο σύλλογος να διαθέτει ποδοσφαιρική ομάδα, όπως οι συμπολίτισσες της, Φενέρμπαχτσε και Μπεσίκτας. Έχει αμιγώς φιλάθλους του μπάσκετ. Αυτό το γεγονός τόνωσε το ενδιαφέρον του ιδιοκτήτη της, Τουντσάι Οζιλχάν, να επενδύσει σε διάστημα 18 χρόνων, περισσότερα από 150 εκ. ευρώ.
Όταν, το 2012, η Φενέρμπαχτσε που δεν είχε ομάδα μπάσκετ, συγχωνεύτηκε με την Ούλκερ και ουσιαστικά την «απορρόφησε», ο Οζιλχάν έκρινε ότι η αγαπημένη του, Εφές, στην οποία εργαζόταν ως εκετλεστικός διευθυντής από το 1986, θα πρέπει να πορευτεί αυτόνομη. Μπορεί να είδε την Φενέρ να καθιερώνεται στο τουρκικό μπάσκετ και με προπονητή τον «άρχοντα των δαχτυλιδιών», Ζέλικο Ομπράντοβιτς (9 ευρωπαϊκοί τίτλοι), να φτάνει στην κατάκτηση της Euroleague, το 2017, αλλά τα δυο τελευταία χρόνια, δικαιώθηκε από την επιλογή του Εργκίν Αταμάν στον πάγκο της ομάδας και έχει αρχίσει να κάνει πρόβες…άρσης του τροπαίου, ενόψει του φετινού Final-4
