Θα μπορούσαν να είχαν, έστω και κάποια ψήγματα…τύχης, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, , έστω και για να απειλούσαν τους αντιπάλους τους στον δρόμο προς το Final-4 της Κολωνίας, εάν και εφόσον είχαν προκριθεί στα πλει οφ της φετινής Εuroleague; Όσο κι αν τα πλέι οφ είναι αποτελούν τελείως διαφορετική διαδικασία, ψυχολογικά κυρίως, από τον «μαραθώνιο» των 34 αγωνιστικών. Όσο κι αν τα αουτσάιντερ που έχουν καταταγεί στις θέσεις 5-8 και έχουν μειονέκτημα έδρας καταφέρνουν να διεκδικήσουν την πρόκριση στο Final-4, μέχρι και τον πέμπτο αγώνα, όπως συνέβη στα τρία από τα τέσσερα ζευγάρια. Και όσο αν η ουδετερότητα των εδρών με τις άδειες εξέδρες, προκάλεσε σωρεία εκτός έδρας νικών, οι «αιώνιοι» του ελληνικού μπάσκετ, πολύ δύσκολα θα απέφευγαν το «σκούπισμα» στα πλει οφ, εάν είχαν καταφέρει να προκριθεί ως η 7η και η 8η ομάδα.
Μπορεί η «πράσινη» και η «ερυθρόλευκη» φανέλα να έχουν δημιουργήσει μεγάλη ιστορία στην Εuroleague, με το σύνολο των 9 ευρωπαϊκών τίτλων και των 16 συμμετοχών σε Final-4, εκ των οποίων σε τρείς έπαιξαν αντίπαλοι στον ημιτελικό, αλλά στην φετινή χρονιά της πανδημίας του κορονοϊού, ήταν «καταδικασμένοι» σε απλή συμμετοχή στα πλει οφ. Ίσως να μην είχαν την τύχη της Φενέρ που δεν έκανε «σεφτέ» στις τρείς αναμετρήσεις της με την ΤΣΣΚΑ (η τουρκική ομάδα «χτυπήθηκε» από κρούσματα κορονοϊου παικτών στους δυο πρώτους προημιτελικούς και δεν είχε τον Κόκοσκοφ στον πάγκο), αλλά όλες οι προδιαγραφές των δυο ελληνικών εκπροσώπων, ήταν λίαν αρνητικές.
«Αναντικατάστατοι» Καλάθης και Μιλουντίνοφ
Η αστάθεια των εμφανίσεων τους, οι ήττες που γνώρισαν στο ΟΑΚΑ και στο ΣΕΦ, καθώς η αμφιλεγόμενη ποιότητα των περισσοτέρων επιλογών τους στις θέσεις των ξένων, κατέστησαν θεατές των πλει οφ, τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, για πρώτη φορά, ταυτόχρονα στην ίδια σεζόν. Δεν έφταιξε ο ελληνικός «κορμός» παικτών στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό για τον πρόωρο και άδοξο αποκλεισμό τους. Αποκλείστηκαν, γιατί ο Νίκολα Μιλουντίνοφ…έμεινε «αναντικατάστατος» στον Ολυμπιακό και ο Νικ Καλάθης έμεινε «αναντικατάστατος» στον Παναθηναϊκό. Στις δυο πιο νευραλγικές θέσεις κάθε πεντάδας μπάσκετ, παγκοσμίως και διαχρονικά, οι «αιώνιοι» ήταν «γυμνοί». Με υποκατάστατα και «βαφτίσεις» των κόμπο-γκαρντ σε πλει μέικερ και των ημίψηλων… δυναμικών παικτών σε σέντερ, τα «πειράματα» είθισται να αποτυγχάνουν…
Όσο κι αν υποστηρίζεται από τους «φτωχότερους» της διοργάνωσης ότι τα χρήματα δεν παίζουν μπάσκετ, στην Euroleague και στην τελευταία δεκαετία, το ύψος της επένδυσης στους ξένους παίκτες και δη στους Αμερικάνους, παίζει καθοριστικό ρόλο. Μπορεί η ρωσική Χίμκι των 30 εκ. ευρώ και του ακριβότερου παίκτη της διοργάνωσης, Αλεξέι Σβέντ, να απέτυχε παταγωδώς και να καθηλώθηκε στην τελευταία βαθμολογική θέση, αλλά αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα που θέλει να πληρώνεται αδρά ο Αμερικάνος παίκτης που δημιουργεί αγωνιστική διαφορά.
Ανεπαρκείς ξένοι στην Ελλάδα, σταρ σε άλλες ευρωπαϊκές ομάδες
Με ξένους παίκτες-«λαχεία» ή «ζαριές» που μπορεί να αποδειχτούν «εξάρες», το ρίσκο θα υφίσταται σε μεγάλο βαθμό, όταν απέναντι σε αυτούς τους παίκτες, θα παραταχθούν συμπατριώτες τους που «καθαρίζουν» μόνοι τους, παιχνίδια στα οποία «κόλλησαν» οι ομάδες τους. Παίκτες-προσωπικότητες. Και σκόρερ ολκής, αλλά «σκυλιά του πολέμου», αμυντικά. Η αγορά έχει μεγάλη ποικιλία. Το παράδειγμα της επιστροφής του Κώστα Σλούκα στον Ολυμπιακό που έγινε πολύ σωστά και δαπανηρά, αλλά δεν πλαισιώθηκε από ξένους ίδιας ή και μεγαλύτερης αξίας, είναι άκρως χαρακτηριστικό.
Στο θέμα των ξένων παικτών, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός που έχουν αποχαιρετήσει την φουρνιά των Διαμαντίδη και Σπανούλη, επιβάλλεται να στηρίζουν τουλάχιστον το 50 τοις εκατό των μεταγραφικών σχεδιασμών στους «εισαγόμενους» παίκτες. Γιατί, ως πολύπειροι οργανισμοί στην Euroleague, όσο σημαντική κι αν είναι η τεχνογνωσία τους, δεν γίνεται με οικονομικές κινήσεις να πετύχουν, τουλάχιστον στα 4/6 των επιλογών τους. Δεν γίνεται και στατιστικά. Μπορεί άλλες ευρωπαϊκές ομάδες να πετυχαίνουν σε επιλογές ξένων παικτών, αγοράζοντας από το ίδιο… «ράφι» με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό και θα πρέπει και οι δυο να δώσουν πειστικές απαντήσεις γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο με το δικό τους scouting…
Όπως είναι και πρέπει να απαντηθεί, επίσης, πειστικά το γεγονός ότι παίκτες που πέρασαν και από τους δυο «αιώνιους»-κυρίως από τον Ολυμπιακό- χωρίς να στεριώσουν, είναι «αγνώριστοι» προς το καλύτερο, τις επόμενες χρονιές της Euroleague, σε άλλες ομάδες.
Μια λογική εξήγηση είναι ότι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, έχουν μεγάλη πίεση στους «άψητους» ξένους παίκτες τους, από τις προσδοκίες τους για να φτάσουν όσο το δυνατόν πιο μακριά στην διοργάνωση, σε αντίθεση με την συγκρατημένη εκτίμηση των δυνατοτήτων τους σε κάθε σεζόν…
Mε την «γλώσσα» της στατιστικής και τους μέσους όρους, οι διαφορές των 4 ομάδων που προκρίθηκαν στο Final-4 με τον 12ο Ολυμπιακό και τον 16ο Παναθηναϊκό, δεν είναι…χαώδεις, όπως αποτυπώθηκε στην βαθμολογία των 34 αγωνιστικών.
Πόντοι Διπ Τρ Βολές Ριμ Ασ Κλ Λάθη Αγ
ΤΣΣΚΑ 84,4 53% 38% 76% 37 16 7 12 37
Μπαρτσελόνα 78 54% 40% 79% 34 18 7 14 39
Εφές 84 57% 40% 79% 31 18 6 11 39
Αρμάνι 81 51% 41% 82% 31 16 6 11 39
Παναθηναϊκός 80 53% 36% 75% 34 18 7 13 34
Ολυμπιακός 79 56% 35% 77% 32 18 7 14 34