Η ομάδα του λαού που την πίστεψαν ελάχιστοι και διέψευσε τους περισσότερους και οι παίκτες του Πάμπλο Λάσο που απέδειξαν και πάλι ότι την κούπα εκτός από το να είσαι καλός πρέπει να είσαι και αρκετά άντρας για να την… σηκώσεις!
Ο τελικός μόλις είχε τελειώσει και ξέφρενοι οι φίλοι της Μακάμπι πηδούσαν και ούρλιαζαν γι’ αυτό που είχε καταφέρει το καμάρι τους, η ομάδα του λαού τους, το σύμβολο του αθλητισμού στο Ισραήλ. Ένας μεσήλικας έχοντας διαβάσει τη διαπίστευσή μου κατάλαβε ότι είμαι από την Ελλάδα και μου ψιθύρισε στο αυτί: «Η Ρεάλ έχει καλύτερη ομάδα, στο λέω τώρα που το πήραμε. Δεν έχουμε ούτε έναν παίκτη που να μπορεί να συγκριθεί με δικό τους. Η διαφορά μας είναι ότι το δικό μας DNA γράφει “winners” ενώ το δικό τους “loosers”. Γι’ αυτό κερδίσαμε, εσύ που είσαι από την Ελλάδα με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, ξέρεις τι είναι το DNA του νικητή που σου λέω»…
Ο κύριος αυτός από το Ισραήλ, πέρα από κάθε τεχνική ανάλυση, κάθε σκέψη και κάθε μπασκετική λογική εξήγησε τι ακριβώς συνέβη στο Mediolanum Forum το βράδυ της Κυριακής. Οι παίκτες του Ντέιβιντ Μπλατ, αλλά και πρώτος από όλους ο ίδιος ο Αμερικανοεβραίος προπονητής, γνώριζαν ποιοι ήταν, με ποιους τα έβαζαν τι έπρεπε να κάνουν και πως να το κάνουν. Πέρα από όλα αυτά όμως έβγαλαν στο παιχνίδι τους κάτι που δεν θα βγάλει ποτέ η Ρεάλ όσο έχει αυτό τον κορμό παικτών: «μαγκιά (καλώς εννοούμενη) και διάθεση για μάχη».
Η αεροπορία των Ισπανών εκτέθηκε ανεπανόρθωτα από τα drive των Ράις (τι έκανε Θέε μου ο τύπος;), του Χίκμαν, αλλά κυρίως του Τάιους που πάντα ήταν μισό μέτρο πιο πάνω από όλους τους παίκτες της Ρεάλ.
Από την άλλη ο Ρούντι και το αστείρευτο ταλέντο του, το οποίο όταν περνάει η ώρα και η μπάλα αποκτά βάρος, χάνεται. Στο δεύτερο ημίχρονο ο (όχι αυτή τη φορά) προκλητικός Ισπανός αποφάσισε να γίνει “ομαδικός”. Δεν πήρε προσπάθειες, δεν κουβάλησε την ευθύνη, ήταν ο γνωστός Ρούντι που μπορεί να κάνει τα πάντα, αλλά σε τελικούς και παιχνίδια φωτιά, ψάχνει μια πετσέτα να κρύψει την καλοχτενισμένη φράτζα του.
Επίσης ο έτοιμος για ΝΒΑ Μίροτιτς, με τα τρεμάμενα χέρια στον τελικό και την έκφραση του 10χρονου που τον έδειραν στο σχολείο τα παιδιά της έκτης. Ο Γιουλ που στην Μαδρίτη εντός έδρας καλπάζει και μπορεί να βάλει 20 πόντους σερί, στον τελικό δεν βρήκε ούτε καν μία φορά το διχτάκι. Ακόμα και ο Σέρχι που από τους υπόλοιπους τουλάχιστον εγκεφαλικά είναι πιο πάνω πήγε μαζί τους. Προσπάθησε είναι η αλήθεια περισσότερο και δεν φοβήθηκε φίλε Ρούντι, να πάρει ευθύνες αλλά έκανε λάθη.
Ο Μπουρούσης μόνος του στο τέλος της κανονικής διάρκειας κατάφερε να αλλάξει τις ισορροπίες. Έβαλε τέσσερις καυτές βολές, πήρε τα ριμπάουντ, έπαιξε κρίσιμες άμυνες. Ήθελε να κερδίσει σαν τρελός και προσπαθούσε να τραβήξει και τους υπόλοιπους, παρότρυνε τον κόσμο της Ρεάλ που ήταν πνιγμένος μέσα σε κίτρινα κύματα να βοηθήσει κι αυτός από τη μεριά του, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Έψαχνε μάλλον κι εκείνος έκπληκτος να δει τον «ηγέτη» Ρούντι, Γιουλ και Μίροτιτς.
Τη στιγμή λοιπόν που ο Μπλατ έδινε σεμινάριο για το πως πρέπει να οδηγείς μια πιο αδύναμη ομάδα στην δόξα, ο Λάσο ασχολιόταν προφανώς με τις ισορροπίες στην ομάδα του. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς ότι ο καλύτερός του παίκτης στο πρώτο ημίχρονο ο Φελίπε Ρέγες, είδε σχεδόν όλο το δεύτερο από τον πάγκο και έδωσε τη θέση του στον Μίροτιτς που έτρεμε σύγκορμος σαν το ψάρι. Ούτε μπορεί να παραλείψει κανείς ότι ο Μπλατ δεν άφησε μισό πλεονέκτημα από την άμυνα της Ρεάλ να πάει χαμένο, την ίδια στιγμή που ο Ισπανός έστελνε την ομάδα του στον αυτόματο και δεν κατάλαβε καν (ίσως ακόμα και τώρα) τι πρέπει να γίνει για να βγει νοκ άουτ το αμυντικό σύστημα της Μακάμπι που στηριζόταν στις συνεχείς αλλαγές.
Με λίγα λόγια ο Μπλατ, αυτός ο γλυκός λαοπλάνος δημοσιοσχετίστας, έβγαλε στην επιφάνεια αυτό που υποστηρίζουν πολλοί τα τελευταία χρόνια: Ότι δηλαδή ο Λάσο είναι ένας τυχερός άσχετος που τον έβαλαν σε ένα πόλεμο δίνοντάς του πυρηνικά όπλα κι αυτός χάνει τις μάχες τη μία μετά την άλλη. Δεν είναι λογικό να μείνει πολύ ακόμα (και δεν θα μείνει πολύ ακόμα) στην θέση του.
ΥΓ: Ο «Σόφο» να ξέρετε με μούτρα έφυγε από το γήπεδο! Ναι χάρηκε λίγο για την κούπα, εκείνος όμως έμεινε στο ότι οι διαιτητές τον έβγαλαν με πέντε φάουλ…
Νικήτας Αυγουλής