«Ήμουν νιός και γέρασα» να ακούω και να γράφω για την αποκέντρωση του επαγγελματικού μπάσκετ, από το ’91 και εντεύθεν, στην ελληνική περιφέρεια, την δημιουργία ομάδων σε πρωτεύουσες νομών. Το μότο «μια πόλη, μια ομάδα» έχει κυριαρχήσει στην προσπάθεια, το μπάσκετ να έχει επαγγελματική εκπροσώπηση από ομάδες της περιφέρειας στην πρώην Α1 κατηγορία και νυν Βasket League (αγγλιστί). Το ελληνικό επαγγελματικό μπάσκετ σε επίπεδο συλλόγων, ήθελε, αλλά τελικά αποδεικνύεται διαχρονικά ότι δεν μπορεί, να ακολουθήσει το μοντέλο του ιταλικού, του γαλλικού, ακόμα και του χαμηλότερης ποιότητας γερμανικού πρωταθλήματος. Στο πρόσφατο παράδειγμα της Λάρισας που έχει και μακρά παράδοση στο ελληνικό μπάσκετ, με τρείς ομάδες (ΓΣ Λάρισα, Ολίμπια Λάρισας, Ερμής Αγιάς-Λάρισα), έρχεται να προστεθεί στην ταλαιπωρημένη ιστορία του μπάσκετ στην ελληνική περιφέρεια, με την δημιουργία ομάδων-κατά χρονικά διαστήματα- που «έκλεισαν», όμως, πολύ γρήγορα τον κύκλο τους και τη παρουσία τους στο επαγγελματικό μπάσκετ.
Η ομάδα-έκπληξη των πρόσφατων πλει οφ με την κατάκτηση της 4ης θέσης του πρωταθλήματος, η ομάδα που είχε τον καλύτερο προπονητή του περσινού πρωταθλήματος, Φώτη Τακιανό και ιδιοκτήτη τον κ. Ριζούλη που έδωσε πνοή στο μπάσκετ της Λάρισας, αλλά δεν δεν αντέχει-απολύτως φυσιολογικά- να συνεχίσει για το παραπάνω βήμα, θα επιστρέψει στην Α2 κατηγορία ή και στο τοπικό πρωτάθλημα της ΕΚΑΣΘ.
Υπάρχει, βέβαια, η εκπροσώπηση της Θεσσαλίας από την Καρδίτσα που θα φιγουράρει για πρώτη φορά στην ιστορία της στο επαγγελματικό πρωτάθλημα, αλλά αυτή η πορεία της Λάρισας από το ζενίθ στο ναδίρ σε διάστημα δυο μηνών, απεικονίζει πλήρως και με απόλυτη διαύγεια την εικονική δυναμική του επαγγελματικού μπάσκετ, ιδιαίτερα στην ελληνική περιφέρεια.
Από την εποχή του ΚΑΟ Δράμας, του Μακεδονικού, μέχρι αυτή των Τρικάλων, του Κόροϊβου Αμαλιάδας, της Λευκάδας (με πρόσκληση συμμετοχής) και του Χαρίλαου Τρικούπη-Μεσολόγγι, η ελληνική περιφέρεια μπορεί να «διψά» για το μπάσκετ και αυτό να αποδεικνύεται σε κάθε επίσκεψη της Εθνικής ομάδας, αλλά σε επαγγελματικό επίπεδο, δεν έχει τις κατάλληλες-οικονομικές κυρίως- προδιαγραφές και το ανάλογο «αγκάλιασμα» της τοπικής κοινωνίας για να διατηρήσει μια ομάδα στο επαγγελματικό πρωτάθλημα και να την βοηθήσει ώστε να «ριζώσει» σε αυτό.
Δεν φταίει, όμως, μόνο το μπάσκετ. Είναι θέμα και της δομής της ελληνικής κοινωνίας και περιφέρειας, γιατί στην σύγκριση με την ιταλική και την γαλλική κοινωνία και περιφέρεια, οι προϋποθέσεις είναι πολύ καλύτερες και ισχυρότερες. Μεγαλύτεροι πληθυσμοί και περισσότερες λύσεις στην ενίσχυση και εφαρμογή του μότο «μια πόλη, μια ομάδα». Ειδικά, στην Ιταλία, το Πέζαρο, η Μπρέσια, η Βενέτσια, η Νάπολι, η Τεργέστη, το Τρέντο, η Κρεμόνα, η Ρέτζιο Εμίλια, η Μπρίντιζι, ακόμα και η νεοφώριστη Τορτόνα (πληθυσμός πόλης 90.000 κάτοικοι), η αποκέντρωση του πρωταθλήματος των δυτικών γειτόνων μας, είναι λίαν χαρακτηριστική για την εκπροσώπηση της ιταλικής περιφέρειας στο πρωτάθλημα των 16 ομάδων. Στο ελληνικό επαγγελματικό πρωτάθλημα, οι ομάδες φτάνουν μετά…βίας και «στραβών ματιών» στα οικονομικά κριτήρια συμμετοχής, τις 12.
Στην Γαλλία, τα ίδια. Με Βιλερμπάν, Μονακό, Ορτέζ, Ντιζόν, Σολέ, Λεβαλουά, Λε Μαν, Ροάν, Ναντέρ, Μπούργκ και την…πρωτευουσιάνα Παρί να τερματίζει πέρυσι στην 15η θέση σε σύνολο 18 ομάδων. Βεβαίως, η γαλλική και η ιταλική οικονομία είναι πολύ δυνατότερες από την ελληνική και αυτό το γεγονός έχει και τον ανάλογο αντίκτυπο στον ελληνικό επαγγελματικό αθλητισμό των ομαδικών σπορ και το κόστος συντήρησης κάθε ομάδας, ειδικά στην περιφέρεια, αλλά νισάφι να μην έχει ολόκληρη Κρήτη, μια εκπρόσωπο στην Basket League, από 4 νομούς και ενώ υπήρχε το κραταιό Ηράκλειο στην δεκαετία του ’90 και στην προηγούμενη δεκαετία, το Ρέθυμνο. Η Πελοπόννησος, έχει μόνο το αχαϊκό μπάσκετ με δυο εκπροσώπους, τα Γιάννενα ουδέποτε ασχολήθηκαν σοβαρά για να έχουν μια ομάδα στην Α1 κατηγορία. Η Ήπειρος ανέδειξε τον Νίκο Φιλίππου στην δεκαετία του ’80 και τον Λευτέρη Μαντζούκα που αναδείχθηκε στις ακαδημίες του Προμηθέα Πατρών και μέχρι εκεί. Τελεία. Τα ίδια και στην ανατολική Μακεδονία. Στην νησιωτική Ελλάδα, πλην του Κολοσσού Ρόδου, δεν υπάρχει ποτέ η πιθανότητα να δημιουργηθεί ομάδα επαγγελματικού επιπέδου.
Η οικογένεια Μπούμπουρα “φύτρωσε” το μπάσκετ στην Λήμνο, το νησί καταγωγής του πατέρα Μπούμπουρα και σε 3 χρόνια, παρά τις καλές πορείες, τoυς sold out αγώνες και γενικότερα τον “μαγνήτη” του μπάσκετ που δημιούργησε η ομάδα του Ηφαίστου, οι επενδυτές “εξαφανίστηκαν” από το μπάσκετ.
Από τον μακαρίτη Κώστα Μεσάϊκο του Μακεδονικού μέχρι τον Ριζούλη της Λάρισας και από τον Μανώλη Παπακαλιάτη του Ηρακλείου και τον Κώστα Τζομπανάκη του Ρεθύμνου των Cretan Kings μέχρι την οικογένεια Θεοδώρου της Κύμης και την Βασιλική Μπελέκου του Χαρίλαου Τρικούπη, το επαγγελματικό μπάσκετ στην ελληνική περιφέρεια, θα είναι πάντα, θνησιγενές και θα αποδεικνύεται «φωτοβολίδα», όταν μόνο ένα φυσικό πρόσωπο, ένας ρομαντικός παράγοντας και επενδυτής βάζει τα χρήματα του και ύστερα από δυο-τρία χρόνια, απολύτως λογικά, κουράζεται να «ματώνει», όταν δεν έχει…συμπαίκτες.
Είτε την τοπική κοινωνία σε μαζικότητα ανταπόκρισης, την αυτοδιοίκηση σε βοήθεια κάθε θέματος για το γήπεδο-έδρα (Μεσολόγγι) και άλλων εξωγηπεδικών ζητημάτων και άλλους επιχειρηματίες που θα αφήσουν κατά μέρους τους εγωϊσμούς του στυλ «σιγά μην βάλω χρήματα στην ομάδα που θα είναι άλλος ιδιοκτήτης και πρόεδρος» και βοηθήσουν με οικονομική σύνεση, χωρίς να χρειάζεται «αιμοδοσία»…
Ακόμα και αν δεχτούμε ότι η ελληνική περιφέρεια είναι έχει ποδοσφαιρική φίλαθλη γνώμη, το επαγγελματικό μπάσκετ πρέπει να δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να αυξήσει την εκπροσώπηση του σε περισσότερες πόλεις, πέραν της Πάτρας, της Καρδίτσας και της Ρόδου.
