Το απόγευμα της 16ης Αυγούστου του 2016 ένας 36χρονος Έλληνας αθλητής με πέντε παρουσίες σε Ολυμπιακούς Αγώνες καθήλωσε για δύο ώρες στους τηλεοπτικούς δέκτες εκατομμύρια φιλάθλους σε όλο τον κόσμο, εξαιτίας μια συγκλονιστικής κούρσας, με απίστευτο φινάλε.
Τελικά μια λάθος… χεριά του στοίχισε το χρυσό μετάλλιο. Αν και πήρε το αργυρό και πρόσθεσε το όνομά του στη λίστα των μεταλλιούχων της ΔΟΕ, για τον ίδιο και για την Ελλάδα η ιστορία του στην κολύμβηση γράφτηκε με ΧΡΥΣΑ γράμματα.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Σπύρος Γιαννιώτης πάλευε με τα κύματα και τον ίδιο του τον εαυτό για να προσθέσει στην πλούσια συλλογή του ένα ολυμπιακό μετάλλιο.
Η πρώτη του εμπειρία από Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν στο 2000 στο Σίδνεϊ. Το 2004 στην Αθήνα πέρασε στον τελικό των 400μ ελεύθερο και πήρε την 7η θέση με 3.48.77.
Στην ανοιχτή θάλασσα και τα 10.000 μέτρα δοκίμασε το 2008 στο Πεκίνο, όπου ήταν 17ος με 1.52.20.
Τέσσερα χρόνια μετά, στο Λονδίνο, άγγιξε το μετάλλιο. Τελικά κατετάγη 4ος με 1.50.05.
Αλλά στο Ρίο το 2016, στα 36 του χρόνια, γνωρίζοντας ότι τα περιθώρια στενεύουν, ήταν αποφασισμένος να κρεμάσει στο στήθος του κι ένα ολυμπιακό μετάλλιο, το μόνο που έλλειπε από την πλούσια συλλογή του (ευρωπαϊκά, παγκόσμια πρωταθλήματα, παγκόσμια κύπελλα
Τα τελευταία μέτρα της κούρσας ήταν συγκλονιστικά.
Ο Γιαννιώτης (ο μεγαλύτερος σε ηλικία αθλητής στο αγώνισμά του) ήταν πρώτος μέχρι τον τερματισμό, με τον Ολλανδό Φέρι Βέερτμαν να τον καταδιώκει ως το τέλος και να τον κερδίζει –αν και έκαναν τον ίδιο χρόνο (1.52.59)- επειδή χτύπησε πρώτος και με την σωστή χεριά την παλάμη του το στην οριζόντια επιφάνεια αφής στον τερματισμό, αντίθετα με τον Έλληνα πρωταθλητή, που πέρασε πρώτος τη νοητή γραμμή, αλλά επανήλθε για να αγγίξει την ίδια επιφάνεια.
Ο Σπύρος Γιαννιώτης, που έχει αναδειχθεί τρεις φορές αθλητής της χρονιάς από τον ΠΣΑΤ (2011, 2012 και 2013) και ήταν υποψήφιος για κορυφαίος αθλητής στην ανοιχτή θάλασσα το 2012 από την FINA, φανέρωσε το πραγματικό νόημα του αθλητισμού με τις δηλώσεις του μετά από αυτόν τον αξέχαστο τελικό.
«Ο χαρακτήρας είναι πάνω από μετάλλια και διακρίσεις», είχε πει. «Για μένα αυτό είναι πιο σημαντικό: Να ξέρεις να αναγνωρίζεις την προσπάθεια όλων! Όσων είναι πίσω και όσων είναι μπροστά σου!»