Η σχέση του ανθρώπου με το άλογο και η ανάβαση πάνω σ’ αυτό προσδιορίζεται στους πανάρχαιους χρόνους. Οι πρώτοι που ίππευσαν άλογα θεωρούνται ότι ήταν οι νομάδες των ασιατικών στεπών, περίπου το 4.000 π.Χ. Ακριβώς επειδή η ιππασία έχει τις ρίζες της βαθειά μέσα στο χρόνο, ήταν φυσικό επακόλουθο να ενταχθεί κάποια στιγμή και στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων της αρχαιότητας, κάτι που συνέβη το 680 π.Χ. Τότε εμφανίστηκαν οι αναμετρήσεις με άρματα τεσσάρων αλόγων (τέθριππο) και το 648 π.Χ. έγινε ο πρώτος ιππικός αγώνας με καθαρόαιμα ενήλικα άλογα.
Στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, το άθλημα της ιππασίας εντάχθηκε επίσημα στο πρόγραμμα το 1912, στη Στοκχόλμη. Ωστόσο ορισμένα αγωνίσματα είχαν διεξαχθεί και το 1900 στο Παρίσι και τότε αναδείχθηκε ο πρώτος σύγχρονος Ολυμπιονίκης της ιππασίας, που ήταν ο Βέλγος Εμέ Χάαγκεμαν, στην υπερπήδηση εμποδίων. Εμπνευστής του προγράμματος της ιππασίας ήταν ο Σουηδός κόμης Κλάρενς Βόνροσεν. Το 1906, στο Συνέδριο της ΔΟΕ που έγινε στην Αθήνα, παρουσίασε μια λεπτομερή πρόταση για τα τρία αγωνίσματα κι αυτό ακολουθείται μέχρι σήμερα, με ελάχιστες τροποποιήσεις.
Η Διεθνής Ομοσπονδία Ιππασίας (Federation Equestre Internationale) ιδρύθηκε το 1921 και σήμερα έχει 135 χώρες-μέλη. Μέχρι το 1952 αγωνίζονταν μόνο άντρες, οι οποίοι ήταν υποχρεωτικά στρατιωτικοί. Τότε επιτράπηκε για πρώτη φορά να πάρουν μέρος και οι γυναίκες και μάλιστα σε ισότιμο ανταγωνισμό με τους άντρες. Το 1956 οι Αγώνες της ιππασίας έγιναν στη Στοκχόλμη και όχι στη Μελβούρνη, επειδή οι σκληροί υγειονονικοί νόμοι της Αυστραλίας, θα έθεταν τα άλογα σε καραντίνα.
Η ιππασία ως άθλημα έχει κάποιες ιδιαιτερότητες σε σχέση με τα άλλα Ολυμπιακά αθλήματα. Είναι το μοναδικό, όπου άνθρωποι και ζώα συνεργάζονται ως ενιαίο σύνολο κι ένα από τα ελάχιστα όπου άνδρες και γυναίκες αγωνίζονται μαζί και όχι σε ξεχωριστές κατηγορίες. Επίσης, μπορεί να συναντήσει κανείς αθλητές προχωρημένης ηλικίας, αφού η εμπειρία του αναβάτη παίζει σημαντικό ρόλο στον έλεγχο του αλόγου και όχι τόσο η φυσική του κατάσταση.
Η καταγωγή και η ράτσα του αλόγου παίζουν αποφασιστικό ρόλο. Για παράδειγμα, το κεφάλι και ο λαιμός το βοηθούν να κρατά τη μέγιστη δυνατή ισορροπία, προκειμένου να εκτελέσει τις κινήσεις του, ενώ τα κοντά πόδια επιτρέπουν να έχει χαμηλά το κέντρο βάρους και έτσι να τρέχει με μεγαλύτερη σταθερότητα. Να σημειωθεί, ότι όλα τα άλογα που θα πάρουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 8 ετών ή να συμπληρώνουν το 8ο έτος της ηλικίας τους, μέσα στο 2012. Ο βασικός εξοπλισμός τους είναι η σέλα, η στομίδα και τα ηνία. Τα αγωνίσματα της Ιππασίας θα λάβουν χώρα απ’ τις 28 Ιουλίου ως τις 7 Αυγούστου στο Γκρινγουιτς Παρκ.
ΤΑ ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΠΠΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΤΟΥΣ
Στην ιππασία υπάρχουν τρία ξεχωριστά Ολυμπιακά αγωνίσματα. Η υπερπήδηση εμποδίων, η ιππική δεξιοτεχνία και το ιππικό τρίαθλο.
Α. Η Υπερπήδηση Εμποδίων, έχει τις ρίζες της στο περίφημο «κυνήγι της αλεπούς», που γινόταν στη Βρετανία από ευγενείς και εμφανίστηκε σε επίσημους αγώνες το 19ο αιώνα, στην Ιρλανδία. Ο Ιταλός Φεντερίκο Καπρίλι ήταν αυτός, που έδωσε στο αγώνισμα τη σύγχρονη μορφή του. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 1900 στο Παρίσι ως ατομικό και το 1912 στη Στοκχόλμη ως ομαδικό.
Σε ιπποδρόμιο με χλοοτάπητα, άλογο και αναβάτης πρέπει να διατρέξουν μια προκαθορισμένη διαδρομή έως 700μ. με 12 έως 15 εμπόδια, χωρίς να διαπράξουν σφάλματα και εντός του επιτρεπόμενου χρόνου. Τα σφάλματα, που τιμωρούνται με απόδοση βαθμών ποινής στον ιππέα, είναι: η ρίψη εμποδίου (4 β.π.), η αποτυχία στην υπερπήδηση λίμνης (4 β.π.), η άρνηση του αλόγου να περάσει το εμπόδιο (4 β.π.) και η πτώση αναβάτη από το άλογο (8 β.π.). Δεύτερη άρνηση του αλόγου να περάσει εμπόδιο, δεύτερη πτώση αναβάτη και η πτώση αλόγου επιφέρουν αποκλεισμό. Σε περίπτωση αρχικής άρνησης του αλόγου να περάσει το εμπόδιο και στη συνέχεια ρίψη του εμποδίου, τότε προστίθενται 4 δευτερόλεπτα στο χρόνο. Η υπέρβαση επιτρεπόμενου χρόνου τιμωρείται με ένα βαθμό ποινής για κάθε δευτερόλεπτο καθυστέρησης.
Τα εμπόδια είναι απλά, διπλά, σύνθετα και λίμνες και έχουν ύψος από 1,40μ. έως 1,70μ. Στα απλά το άλογο πηδά μόνο σε ύψος. Στα διπλά πηδά και σε ύψος και σε μήκος. Στα σύνθετα πρέπει να περάσει χωριστά και διαδοχικά μια σύνθεση δύο ή τριών εμποδίων. Και υπάρχει και μια τεχνητή λιμνούλα, που είναι καθαρά εμπόδιο μήκους.
Νικητής αναδεικνύεται αυτός που έχει τους λιγότερους βαθμούς ποινής. Σε περίπτωση ισοβαθμίας υπερισχύει ο αθλητής που έχει κάνει τον καλύτερο χρόνο. Στο ομαδικό τη νίκη κατακτά η ομάδα με τους λιγότερους βαθμούς ποινής. Αυτοί προκύπτουν ως εξής: από τους τέσσερις ιππείς της ομάδας, αγνοείται αυτός που έχει τους περισσότερους βαθμούς ποινής. Από τους άλλους τρεις ιππείς βγαίνει το άθροισμα των βαθμών ποινής που έχουν συγκεντρώσει και έτσι προκύπτει η καλύτερη ομάδα.
Σε περίπτωση ισοβαθμίας για τα μετάλλια, η κατανομή γίνεται με επαναληπτικά περάσματα εμποδίων. Σε περίπτωση νέας ισοβαθμίας, νικητής αναδεικνύεται ο αθλητής ή η ομάδα με τον καλύτερο χρόνο.
Το αγώνισμα διαρκεί τρεις μέρες και ολοκληρώνεται σε τρεις γύρους. Ο Α’ γύρος διεξάγεται την πρώτη μέρα και αποτελεί προκριματικό αγώνα για το ατομικό. Ο Β’ γύρος διεξάγεται τη δεύτερη μέρα και οι ιππείς αγωνίζονται και για το ατομικό και για το ομαδικό, όπου υπάρχει στη συνέχεια και μια β’ φάση, από την οποία αναδεικνύονται οι νικήτριες ομάδες. Ο Γ’ γύρος διεξάγεται την τρίτη μέρα και μετέχουν στο ατομικό οι 45 αθλητές, που είχαν στο Β’ γύρο τους λιγότερους βαθμούς ποινής. Στη συνέχεια οι 20 καλύτεροι αγωνίζονται για δεύτερη φορά και αναδεικνύονται οι νικητές.
Β. Η Ιππική Δεξιοτεχνία θεωρείται ότι έχει τις ρίζες της στην αρχαία Ελλάδα, καθώς στον Παρθενώνα υπάρχουν απεικονίσεις αλόγων που εκτελούν ασκήσεις. Σε σύγχρονη μορφή άρχισε να εμφανίζεται την περίοδο της Αναγέννησης και «πατέρας» της ήταν ο Ιταλός ευγενής Φεντερίκο Γκρισόνε. Εντάχθηκε για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 1912 στη Στοκχόλμη ως ατομικό και το 1928 στο Άμστερνταμ ως ομαδικό.
Είναι καθαρά αγώνισμα επίδειξης, όπου σε βάδην, τροχάδην και καλπασμό, εκτελούνται μια σειρά από φιγούρες, όπως βήματα, στάσεις και αλλαγές κατεύθυνσης του αλόγου. Οι πέντε κριτές βαθμολογούν από το 0 έως το 10, τον έλεγχο που ασκεί ο αναβάτης στο άλογό του, την ακρίβεια των κινήσεων του αλόγου, την ελαστικότητα των βηματισμών του, την υποταγή και την εμπιστοσύνη του αλόγου στον ιππέα. Ο αγωνιστικός χώρος είναι μια αμμώδης επιφάνεια, διαστάσεων 60Χ20μ., όπου υπάρχει γραμμοθέτηση, για να ορίζεται σε ποιο σημείο πρέπει να γίνουν οι φιγούρες.
Το αγώνισμα διεξάγεται σε τρεις γύρους. Στον 1ο Γύρο Γκραν Πρι Τεστ, όλοι οι ιππείς εκτελούν μια σειρά από υποχρεωτικές κινήσεις, όπως την κυκλική, το οκτάρι, την πιρουέτα και τη σερπαντίνα. Διαρκεί δύο μέρες και στο τέλος αναδεικνύονται οι νικητές στο ομαδικό. Στον 2ο Γύρο Γκραν Πρι Σπέσιαλ, οι 25 καλύτεροι στο ατομικό του 1ου Γύρου, συμμετέχουν σε αγώνα με περισσότερα στοιχεία από τον πρώτο, αλλά μικρότερης διάρκειας. Στον 3ο Γύρο Γκραν Πρι Ελεύθερο Στιλ, οι 15 καλύτεροι στο ατομικό εκτελούν μια σειρά από υποχρεωτικές φιγούρες σε χορογραφία και με συνοδεία μουσικής της επιλογής τους.
Γ. Το Ιππικό Τρίαθλο γεννήθηκε από στρατιωτικούς, που έβαζαν τα άλογα του ιππικού να διανύουν μεγάλες αποστάσεις, να υπερπηδούν εμπόδια και να εκτελούν ασκήσεις. Οι πρώτοι μεγάλοι αγώνες έγιναν στην Ευρώπη, στις αρχές του 20ου αιώνα. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 1912 στη Στοκχόλμη.
Το αγώνισμα διαρκεί τρεις μέρες, με τη βαθμολογία της μιας μέρας να μεταφέρεται στην επόμενη. Την πρώτη μέρα διεξάγεται ένας αγώνας ιππικής δεξιοτεχνίας (dressage), όπου άλογο και αναβάτης εκτελούν 20 υποχρεωτικές κινήσεις και η βαθμολογία των κριτών, που είναι βαθμοί ποινής, καθορίζεται από την αρτιότητα της εκτέλεσης των ασκήσεων, την ευελιξία και την υπακοή του αλόγου στον αναβάτη του. Τη δεύτερη μέρα διεξάγεται ο αγώνας αντοχής και υπερπήδησης φυσικών εμποδίων (cross country) σε ανώμαλο δρόμο και σε έδαφος με εναλλαγές επιπέδου. Δοκιμάζεται η αντοχή, η τόλμη και η ταχύτητα του αλόγου και του αναβάτη και ισχύουν επίσης βαθμοί ποινής, για τα σφάλματα που θα γίνουν ή για την υπέρβαση χρόνου. Την 3η μέρα διεξάγεται ένας αγώνας υπεπρήδησης εμποδίων (jumping), με τους κανονισμούς να είναι οι ίδιοι, όπως και στο κανονικό αγώνισμα.
Στο τέλος, νικητής αναδεικνύεται ο ιππέας και η ομάδα με τη χαμηλότερη βαθμολογία (στην ουσία τους λιγότερους βαθμούς ποινής). Σε περίπτωση ισοβαθμίας μετρά η κατάταξη στο cross country και αν υπάρχει πάλι ισοβαθμία, τότε μοιράζονται οι θέσεις και τα μετάλλια. Στο ομαδικό, μετρούν οι βαθμοί των τριών καλύτερων αθλητών και σε περίπτωση ισοβαθμίας, νικά η ομάδα, της οποίας ο τρίτος αθλητής έχει τους λιγότερους βαθμούς ποινής. Αν υπάρχει πάλι ισοβαθμία, τότε μοιράζονται οι θέσεις και τα μετάλλια.
Μέχρι και το Σίδνεϊ, ο αγώνας αντοχής χωριζόταν σε τέσσερις φάσεις και η συνολική διαδρομή ήταν περίπου 25 χλμ. Όμως πριν από δύο χρόνια η ΔΟΕ αποφάσισε να περιορίσει την κούρσα σε ανώμαλο δρόμο, διατηρώντας μόνο την τέταρτη φάση της, που είναι η υπερπήδηση 35 έως 45 εμποδίων σε μια δύσκολη διαδρομή, περίπου 6 χλμ., η οποία περιλαμβάνει υψώματα και φυσικά εμπόδια, που φτάνουν το 1,40μ. ύψος και τα 4μ. πλάτος, όπως κορμούς δέντρων, φράχτες, πέτρινους τοίχους, τάφρους και περάσματα από λίμνες ή ρυάκια. Η όλη προσπάθεια πρέπει να διαρκεί περίπου δέκα λεπτά.
Να σημειώσουμε πως, αν σ’ έναν από τους τρεις κτηνιατρικούς ελέγχους που γίνονται, κάποιο άλογο αποκλειστεί από τη διοργάνωση, τότε δεν μπορεί να υποβληθεί ένσταση κατά της απόφασης της επιτροπής.
Η ΙΠΠΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Οργανωμένα η ιππασία ξεκίνησε στην Ελλάδα στα χρόνια του Μεσοπολέμου, από μια ομάδα αξιωματικών και ιδιωτών, που ίδρυσαν τον Ελληνικό Ιππικό Όμιλο και λίγο αργότερα τον Όμιλο Φιλίππων. Το 1938 έγινε μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ιππασίας. Μετά τον πόλεμο, συνεχίστηκε η δραστηριότητα από τον Ελληνικό Ιππικό Όμιλο, ενώ διαδοχικά ιδρύθηκαν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και νέα σωματεία, όπως ο Ιππικός Όμιλος Αθηνών, ο Ιππικός Όμιλος Βορείου Ελλάδος, ο Ιππικός Όμιλος Τατοΐου, ο Αττικός Όμιλος Ιππασίας, ο Ιππικός Όμιλος Βαρυμπόμπης, ο Πανελλήνιος Ιππικός Όμιλος, ο Ιππικός Όμιλος Θεσσαλονίκης κ.ά.
Το 1990 υπήρξε χρονιά σταθμός για την ελληνική ιππασία, καθώς απέκτησε τη δική της Ομοσπονδία, με πρωτοβουλία όλων των σωματείων. Μέχρι τότε ως άθλημα ανήκε στον ΣΕΓΑΣ. Όπως είναι φυσικό, με την ίδρυση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ιππασίας, άρχισε να παρατηρείται μια συνεχής αύξηση του αθλητικού δυναμικού, τόσο σε επίπεδο δημιουργίας νέων ιππικών σωματείων, όσο και σε επίπεδο αθλητών. Από τα 12 ιδρυτικά σωματεία της ΕΟΙ το 1990, έχουμε φτάσει σήμερα στα 70 σωματεία. Και από τους περίπου 100 εν ενεργεία ιππείς που υπήρχαν τότε, φτάσαμε στο να ξεπερνούν σήμερα τους 2.000 ιππείς, αυτοί που είναι εγγεγραμμένοι στο Μητρώο της Ομοσπονδίας. Τέλος, από τους 150 αθλητικούς ίππους, σήμερα ξεπερνούν τους 1.500.
Πλέον στην Ελλάδα καλλιεργούνται και τα τρία Ολυμπιακά αγωνίσματα της ιππασίας. Η Υπερπήδηση Εμποδίων, που είναι και το πιο δημοφιλές, ήταν το μόνο που καλλιεργείτο συστηματικά πολλά χρόνια πριν από τη δημιουργία της Ομοσπονδίας. Μάλιστα από το 1954 διεξάγεται Πρωτάθλημα, ενώ η χώρα μας οργάνωσε πολλές φορές το Βαλκανικό Πρωτάθλημα. Η Ιππική Δεξιοτεχνία εμφανίστηκε τη δεκαετία του ’70 και έκανε την πρώτη αγωνιστική παρουσία στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα του 1973. Η καλλιέργεια του Ιππικού Τριάθλου, καθώς και η διεξαγωγή αγώνων άρχισε το 1997.
ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΠΠΑΣΙΑΣ
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 2004, σημειώθηκε η μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της ελληνικής ιππασίας, μαζί φυσικά με την 6η θέση που είχε πάρει η Χάιντι Αντικατζίδη, τέσσερα χρόνια νωρίτερα (ιππικό τρίαθλο), στο Σίδνεϊ. Ο Αντώνης Πετρής με το άλογό του Gredo La Daviere, έγινε η πρώτος Έλληνας στην ιστορία, που πέρασε σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων, για να κατακτήσει τελικά την 36η θέση στην υπερπήδηση εμποδίων. Παράλληλα, η Ελλάδα μετείχε για πρώτη φορά στην ιστορία της στο ομαδικό και κατέλαβε τη 14η θέση. Η Χάνα Μυτιληναίου με τον Santana 329 πήρε την 60η θέση, η Δανάη Τσάτσου με τον Roble Z την 65η θέση και η Εμμανουέλλα Αθανασιάδη με τον Rimini Z, που ατύχησε την πρώτη μέρα, κατέλαβε την 70η θέση.
Αναλυτικά οι σημαντικές στιγμές της ελληνικής ιππασίας:
Στο Ιππικό Τρίαθλο
– Η Χάιντι Αντικατζίδη κατέκτησε την 6η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, το 2000.
– Η πρόκριση της Χάιντι Αντικατζίδη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996.
– Η πρόκριση και η συμμετοχή της Χάιντι Αντικατζίδη στους Παγκόσμιους Αγώνες της Ρώμης το 1998.
– Η πρόκριση και η συμμετοχή της Χάιντι Αντικατζίδη στους Παγκόσμιους Αγώνες της Χερέθ στην Ισπανία το 2002.
Στην Υπερπήδηση Εμποδίων
– Η πρόκριση και η συμμετοχή του Αντώνη Πετρή στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα.
– Η πρόκριση και η συμμετοχή του Γιώργου Δημαρά και του Αντώνη Πετρή στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Σουηδία το 1995.
– Το ασημένιο μετάλλιο της εθνικής ομάδας στο Κύπελλο Εθνών του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αθήνας το 1995.
– Η πρόκριση της Ελένης Δρακάτου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996.
– Το χάλκινο μετάλλιο της εθνικής ομάδας στο Κύπελλο Εθνών του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αθήνας το 1998.
– Το χρυσό μετάλλιο της εθνικής ομάδας στο Κύπελλο Εθνών του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Σόφιας το 2001.
– Η πρόκριση και η συμμετοχή του Αλέξανδρου Γεωργίου στους Παγκόσμιους Αγώνες της Χερέθ το 2002.
– Η 19η θέση του Αντώνη Πετρή στον τελικό του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ενηλίκων στο Ντοναουσίνγκεν της Γερμανίας το 2003. Ήταν η πρώτη συμμετοχή για την Ελλάδα στα τελικά αυτής της διοργάνωσης.
– Το χάλκινο μετάλλιο της εθνικής ομάδας στο Κύπελλο Εθνών του CSIO-W του Ντράμεν το 2004.
Στην Ιππική Δεξιοτεχνία
– Η πρόκριση και η συμμετοχή της Αλάιας Δεμιροπούλου στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Χίκεσταντ της Αγγλίας το 2003. Ήταν η πρώτη συμμετοχή για την Ελλάδα.
ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΑΘΛΗΜΑΤΟΣ
Παραδοσιακά η Γερμανία είναι η μεγάλη δύναμη της ιππασίας. Μάλιστα στο ομαδικό του ντρεσάζ έχει κατακτήσει δέκα φορές τον τίτλο, από τις δεκαέξι που έχει διεξαχθεί. Και από το 1984 κατακτά συνεχώς το χρυσό μετάλλιο. Η Γαλλία, η Σουηδία, η Βρετανία, οι Η.Π.Α., αλλά και η Ιταλία, η Ελβετία, η Ολλανδία, είναι επίσης χώρες, που έχουν γεννήσει πολλούς Ολυμπιονίκες της ιππασίας. Τα τελευταία χρόνια έχει μπει δυναμικά στο χώρο και η Αυστραλία.
Ράινερ Κλίμκε
Ο Δυτικογερμανός ιππέας έχει κατακτήσει τα περισσότερα Ολυμπιακά μετάλλια στην ιστορία της ιππασίας. Μετείχε σε έξι διοργανώσεις (1960, 1964, 1968, 1976, 1984, 1988) και κατέκτησε 8 συνολικά μετάλλια, 6 χρυσά και 2 χάλκινα. Τα πέντε χρυσά τα κατέκτησε στο ομαδικό του ντρεσάζ (1964, 1968, 1976, 1984, 1988), ενώ το 1984, σε ηλικία 48 ετών, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο και στο ατομικό ντρεσάζ, με μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους αθλητές. Μέχρι τότε, στο ατομικό είχε δύο χάλκινα μετάλλια, που κατέκτησε το 1968 και το 1976. Έχει ακόμη στο βιογραφικό του έξι παγκόσμιους τίτλους.
Χανς Γκίντερ Βίνκλερ
Επίσης Δυτικογερμανός ιππέας, ο κορυφαίος στην ιστορία της υπερπήδησης εμποδίων. Κατέκτησε στην καριέρα του 7 Ολυμπιακά μετάλλια, 5 χρυσά, 1 ασημένιο, 1 χάλκινο και ήταν ο αναβάτης του θρυλικού αλόγου Χάλα, που χαρακτηρίστηκε ως το «άλογο-θαύμα». Ο Βίνκλερ αγωνιζόταν από το 1952 έως το 1986.Το 1956 είχε τεθεί επικεφαλής στην υπερπήδηση εμποδίων, όμως την τελευταία μέρα τραυματίστηκε και ήταν πλέον ανήμπορος να προσφέρει ουσιαστική βοήθεια στη Χάλα. Ανέβηκε στο άλογο κι αυτό μόνο του ολοκλήρωσε τον τελικό με αλάνθαστη διαδρομή! Η Χάλα είναι το μοναδικό άλογο, που κατάφερε να οδηγήσει τον ιππέα του σε τρία χρυσά μετάλλια. Στο ομαδικό, ο Βίνκλερ οδήγησε την ομάδα του τέσσερις φορές στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου (1956, 1960, 1964, 1972), μια φορά στο ασημένιο (1976) και μια φορά στο χάλκινο (1968). Δηλαδή σε έξι συνεχείς διοργανώσεις ήταν πάντα στο βάθρο των νικητών.
Ραϊμόντο και Πιέρο Ντ’ Ινζέο
Δύο αδέλφια από την Ιταλία, έγραψαν τη δική τους, ξεχωριστή, ιστορία στους Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς έγιναν οι πρώτοι αθλητές που πήραν μέρος σε οκτώ διοργανώσεις, από το 1948 μέχρι το 1976, ρεκόρ που στην ιππασία παρεμένει μέχρι σήμερα. Συμμετείχαν στην υπερπήδηση εμποδίων και κατέκτησαν από έξι μετάλλια. Το 1956 ανέβηκαν μαζί στο βάθρο των νικητών, ο Ραϊμόντο ως δεύτερος και ο Πιέρο ως τρίτος. Στο ομαδικό κατέκτησαν το αργυρό μετάλλιο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στη Ρώμη, ο Ραϊμόντο πήρε το χρυσό και ο Πιέρο το ασημένιο μετάλλιο, ενώ και οι δύο μαζί πήραν το χάλκινο στο ομαδικό. Πάλι στο ομαδικό κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο σε άλλες δύο διοργανώσεις, το 1964 και το 1972.
Λιζ Χάρτελ
Η αμαζόνα από τη Δανία έγινε η πρώτη γυναίκα στην ιστορία της ιππασίας, που κατέκτησε Ολυμπιακό μετάλλιο. Ήταν το ασημένιο στην ιππική δεξιοτεχνία, το 1952 και επανέλαβε ακριβώς το ίδιο και το 1956. Πέρα όμως από αυτή την πρωτιά, έμεινε στην ιστορία του αθλήματος και για την ψυχική της δύναμη. Το 1944 «χτυπήθηκε» από πολιομυελίτιδα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, ωστόσο βρήκε το κουράγιο να επανέλθει στην ιππασία και να κατακτήσει τα δύο Ολυμπιακά μετάλλια.
Λίζελοτ Λίνσενχοφ
Η Δυτικογερμανίδα αμαζόνα, έγινε η πρώτη γυναίκα στην ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο σε ατομικό αγώνισμα της ιππασίας. Εμφανίστηκε το 1956 και πήρε το χάλκινο μετάλλιο στο ατομικό του ντρεσάζ και το ασημένιο στο ομαδικό. Το 1968 συμμετείχε στην ομάδα που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ντρεσάζ. Και στο ίδιο αγώνισμα, το 1972 στο Μόναχο, σε ηλικία 45 ετών, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ατομικό και έγραψε ιστορία. Κατέκτησε ακόμη το ασημένιο στο ομαδικό κι έτσι έφτασε τα πέντε Ολυμπιακά μετάλλια.
Μαρκ Τοντ
Ο κορυφαίος αθλητής του ιππικού τριάθλου τη σύγχρονη εποχή. Ο Νεοζηλανδός ιππέας κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ατομικό, σε δύο συνεχείς διοργανώσεις, το 1984 και το 1988, κάτι που μόνο ο Ολλανδός Τσαρλς Πάχαντ Ντε Μοντάνιες, είχε καταφέρει μέχρι τότε (1928 και 1932). Στο ομαδικό ο Τοντ έχει ένα ασημένιο (1992) και δύο χάλκινα (1988, 1996). Ήταν παρών και το 2000, στους Αγώνες του Σίδνεϊ και πρόσθεσε άλλο ένα μετάλλιο στη συλλογή του, καθώς πήρε το χάλκινο στο ατομικό.
Λούντγκερ Μπιρμπάουμ
Μπορεί ο Λούντγκερ Μπιρμπάουμ να απογοήτευσε στο ατομικό της υπερπήδησης εμποδίων κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, αλλά με το χρυσό μετάλλιο που πήρε στο ομαδικό έφτασε τα πέντε συνολικά σε Ολυμπιακούς Αγώνες και είναι ο τρίτος στην ιστορία που το καταφέρνει αυτό, μετά τους Ράινερ Κλίμκε (6 χρυσά) και Χανς Γκίντερ Βίνκλερ (5 χρυσά). Τα υπόλοιπα τέσσρα χρυσά μετάλλια τα κατέκτησε στη Σεούλ το 1988 (ομαδικό), στη Βαρκελώνη το 1992 (ατομικό), στην Ατλάντα (ομαδικό) και στο Σίδνεϊ (ομαδικό).