Εσώκλειστος στο σπίτι του, εδώ και περίπου 10 μέρες, στο Τρέντο, με τη σύζυγό του Μαρτίνα και την έξι μηνών κόρη του Μία βρίσκεται ο Δημήτρης Τζούριτς. Ο διεθνής διαγώνιος μιλάει στο www.novasports.gr για το πώς βιώνει ο ίδιος την κατάσταση με τον πανδημία του κορωνοϊού και στέλνει το δικό του μήνυμα.
Καλησπέρα Δημήτρη. Πως είναι η κατάσταση στο Τρέντο;
«Τι να σου πω, βιώνουμε μια περίεργη κατάσταση. Είναι η 10η μέρα μέρα που μένουμε σπίτι και κανείς δεν ξέρει πότε θα βγούμε. Δεν πάμε πουθενά. Μόνο super market πάμε με το χαρτάκι εξόδου που παίρνουμε καθημερινά μέσω internet. Μόνο έτσι μπορείς να βγεις από το σπίτι. Αν θες να πας super market ή φαρμακείο ή στη δουλειά σου πρέπει να έχεις το απαραίτητο χαρτί. Αλλιώς σε σταματάει η αστυνομία. Στο Τρέντο γενικά είχαμε λίγα κρούσματα, 100-150 περίπου. Γενικότερα η Ιταλία είναι μια ολόκληρη κόκκινη ζώνη. Οι δρόμοι είναι άδειοι, δεν κυκλοφορεί ο κόσμος, φοβάται…».
Υπάρχει φόβος γενικότερα;
«Στην αρχή στην Ιταλία η κατάσταση ήταν παρόμοια με την Ελλάδα. Τα μπαράκια γεμάτα, τα βουνά το ίδιο. Όταν όμως είδαν ότι πεθαίνουν συνάνθρωποί μας κατάλαβαν ότι ο ιός είναι επικίνδυνος. Τώρα τρέχουν στα super market σαν να έχουμε πόλεμο. Πρέπει να σκεφτόμαστε τον άλλο, όχι μόνο εμάς. Εμείς προσέχουμε πάρα πολύ. Και εγώ και η γυναίκά μου είμαστε προσεκτικοί».
Το βόλεϊ το σκέφτεσαι καθόλου; Πως είναι η κατάσταση στην Ιταλία;
«Στην παρούσα φάση δεν σκεφτόμαστε το βόλεϊ. Υπάρχει επικοινωνία με το κλαμπ της Τρεντίνο αλλά έχουμε σταματήσει τις προπονήσεις και δεν βλέπω πριν τις 3 Απριλίου να ξεκινάμε. Το κράτος θα αποφασίσει αλλά δεν το βλέπω εύκολο. Υπάρχει και ανασφάλεια στους παίκτες για τα συμβόλαια. Οι ομάδες χάνουν πολλά λεφτά εδώ στην Ιταλία και όλα είναι στον αέρα. Προπονούμαστε ατομικά ο καθένας. Εγώ κάθε μέρα κάνω τη …μαϊμού μέσα στο σπίτι. Ραχιαίους, κοιλιακούς και ότι άλλο μπορώ. Ο αθλητής «πεθαίνει» στο σπίτι. Δεν αντέχεται… Ακόμη και τώρα να έλεγαν ότι ξεκινάνε τα πρωταθλήματα θέλαμε ένα μεγάλο διάστημα προπονήσεων για να …ισιώσουμε και να επιστρέψουμε στην κανονικότητα».
Εσύ πως είσαι;
«Έχω τρελαθεί τι να σου πω. Αγχώνομαι για τη μικρή και για τη γυναίκα μου, όχι για μένα. Εγώ όταν ήμουν 10 χρόνων στη Σερβία έζησα τον πόλεμο με τους Αμερικάνους. Έζησα τις βόμβες τους, τον κορωνοϊό θα φοβηθώ. Είναι σαν να ξαναζώ πόλεμο με αυτή την κατάσταση. Δεν φοβάμαι, δεν έχω πανικό, απλά αγχώνομαι για τους δικούς μου ανθρώπους. Τη γυναίκα μου, τη νεογέννητη κόρη μου, τους γονείς μου που είναι στο χωριό στη Σερβία, την αδελφή μου που μένει μόνη της στην Ελλάδα. Για αυτούς ναι αγχώνομαι».
Με την Ελλάδα έχεις επικοινωνία;
«Μιλάω με Ελλάδα, κυρίως με τον Μένιο (σ.σ. Κοκκινάκη). Μου λέει ότι και εκείνος είναι κλεισμένος στο σπίτι και δεν πάει πουθενά. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε. Να κλειστούμε για κάποιο διάστημα στα σπίτια μας και να υπακούμε στις εντολές του κράτους. Δεν θα χαθούν οι καφέδες και οι βόλτες μας».