Χρειάστηκαν δυο παγκόσμιοι πόλεμοι και αρκετός αγώνας, για να επιτραπεί τελικά στις γυναίκες να παίρνουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Στην αρχαία Ελλάδα οι γυναίκες δεν είχαν καμία θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όπως είχε αποφασιστεί, οι γυναίκες δεν επιτρέπονταν να πάρουν μέρος στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά ούτε να δώσουν το “παρών” ως θεατές. Και αυτό γιατί αρκετοί αθλητές την εποχή εκείνη επέλεγαν να αγωνιστούν γυμνοί. Παρόλα αυτά, υπάρχουν αναφορές για Ολυμπιονίκες γυναίκες.
Συγκεκριμένα, μια γυναίκα μπορούσε να αναδειχτεί σε Ολυμπιονίκης, μέσω του αθλήματος της ιππασίας. Αρκετές γυναίκες που είχαν στην κατοχή τους άλογα, επέλεγαν να τα στείλουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες με έναν ηνίοχο. Αν κέρδιζε το αγώνισμα, τότε αυτόματα Ολυμπιονίκης ανακηρύσσονταν ο ιδιοκτήτης του αλόγου, που μερικές φορές ήταν γυναίκα, η οποία δεν είχε δώσει το “παρών” στην αρχαία Ολυμπία. Η πιο γνωστή γυναίκα Ολυμπιονίκης της αρχαίας Ελλάδας ήταν η Κυνίσκα, κόρη του Βασιλιά της Σπάρτης Αρχίδαμου και αδερφή του Αγησιλάου του Β’.
Η πρώτη γυναίκα που παρακολούθησε από κοντά Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν η Καλλιπάτειρα. Κόρη του Διαγόρα και με αδερφή των Ακουσίλαο, Δαμάγητο και Δωριέα, η Καλλιπάτειρα πήγε στην αρχαία Ολυμπία μεταμφιεσμένη σε άντρα, για να παρακολουθήσει από κοντά την προσπάθεια του γιου της Πεισίδωρα στην πυγμαχία. Ο γιος της κατάφερε να κερδίσει το αγώνισμα και η Καλλιπάτειρα πανηγύρισε βγάζοντας μια κραυγή.
Αυτή η κραυγή χαράς για τη νίκη του γιου της, την αποκάλυψε. Τελικά, αποφασίστηκε να της δοθεί χάρη, λόγω της καταγωγής της και να μην εφαρμοστεί ο νόμος στην περίπτωσή της, ο οποίος προέβλεπε την θανατική ποινή, για όποια γυναίκα παρακολουθούσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Στη μόνη γυναίκα που επιτρεπόταν η είσοδος ήταν η ιέρεια της Δήμητρας Χαμύνης, που παρακολουθούσε τους αγώνες καθισμένη στο βωμό της θεάς, απέναντι από τις θέσεις των κριτών. Παρόλα αυτά, υπήρχαν στην αρχαία Ελλάδα αγώνες δρόμου για γυναίκες, οι οποίοι γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια στην Ολυμπία, προς τιμήν της θεάς Ήρας, οι οποίοι ονομάζονταν Ηραία.
Στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι γυναίκες δεν είχαν θέση. Η ΔΟΕ είχε αποφασίσει με τα δεδομένα της εποχής, πως δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να πάρουν μέρος στα αγωνίσματα. Παρόλα αυτά, η Σταμάτα Ρεβίθη, σε μια ένδειξη διαμαρτυρίας, ήταν η πρώτη γυναίκα που έτρεψε σε Μαραθώνιο στις 11 Απριλίου του 1896, μια ημέρα μετά την πραγματοποίηση του αγωνίσματος στους άνδρες. Η Ρεβίθη κάλυψε την απόσταση του Κλασσικού Μαραθωνίου σε πέντε ώρες και τριάντα λεπτά, με τον χρόνο της να έχει επιβεβαιωθεί εγγράφως και από μάρτυρες.
Οι πρώτες γυναικείες συμμετοχές σε σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν αυτές των Γαλλίδων, Ονιέ και Μπροί στους Αγώνες του 1900 στο Παρίσι. Οι δυο αθλήτριες είχαν αγωνιστεί στο τουρνουά croquet. Το πρώτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο κατέκτησε η Βρετανίδα, Σάρλοτ Κούπερ, που επικράτησε στον τελικό του τένις. Στους Αγώνες του Παρισιού πήραν μέρος συνολικά είκοσι γυναίκες, στα αγωνίσματα του γκολφ και του τένις.
Ο Πιέρ Ντε Κουπερτέν είχε ζητήσει μετά το τέλος των Αγώνων, από τους “αθάνατους”, να ψηφιστεί νόμος, ο οποίος θα προέβλεπε την απαγόρευση συμμετοχής των γυναικών στους Αγώνες, από το 2012. Τα χρόνια που ακολούθησαν και μετά τους δυο παγκοσμίου πολέμους, αποφασίστηκε πως οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να αγωνίζονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο πλαίσιο της ισότητας των δυο φύλλων.
Το 1912 στη Στοκχόλμη πήραν μέρος για πρώτη φορά οι γυναίκες στην κολύμβηση. Το 1924 πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού η πρώτη Ελληνίδα Αθλήτρια, η Λένα Βαλαωρίτη-Σκαραμαγκά, η οποία αγωνίστηκε στο τένις. Το 1928 υπήρξε για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες πρόγραμμα με αγωνίσματα του στίβου μόνο για γυναίκες. Το 1936, στο Βερολίνο, η κυπριακής καταγωγής Δομνίτσα Λανίτου-Καβουνίδου ήταν η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια στίβου, σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στο Λονδίνο το 1948, η 30χρονη μητέρα, Φάνι Μπλάνκερς Κόεν, από την Ολλανδία πανηγύρισε την κατάκτηση τεσσάρων χρυσών μεταλλίων. Το πρώτο ομαδικό άθλημα στο οποίο πήραν μέρος γυναίκες ήταν το βόλεϊ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 1964.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικό, η Μεξικανή, Ενριέτα Μπασίλιο, έγινε η πρώτη γυναίκα, που άναψε τον βωμό στο Ολυμπιακό Στάδιο των Αγώνων. Το 1976 και ενώ η χρήση απαγορευμένων ουσιών έχει μπει στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, η Ντανούτα Ροζάνι από την Πολωνία, ήταν η πρώτη γυναίκα αθλήτρια στην ιστορία των Αγώνων, η οποία πιάστηκε ντοπέ. Το 1984, οι γυναίκες θα τρέξουν για πρώτη φορά στον Μαραθώνιο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες.
Η Ελλάδα χρειάστηκε να περιμένει έως το 1992 για να δει μια αθλήτριά της να γίνεται χρυσή Ολυμπιονίκης. Ήταν η Βούλα Πατουλίδου, η οποία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στον τελικό των 100 μέτρων μετ’ εμποδίων.