Το 2008, δύο Γερμανοί ποδοσφαιριστές είχαν ένα όραμα. Ο Άρμιν Ντόρφσμιντ και ο Τόμας Κρέμερ ονειρεύτηκαν να δημιουργήσουν μία διοργάνωση αντίστοιχη του βεληνεκούς του Champions League, αλλά για κωφούς. Κι έτσι έγινε! Η ιδέα τους πήρε… σάρκα και οστά την ίδια χρονιά με τον αγγλικό σύλλογο St John’s να φιλοξενεί το πρώτο τουρνουά στο Λονδίνο. Από τότε, σημείωσε άλματα προόδου και εξελίχθηκε σε μια σταθερή διοργάνωση με συμμετοχές από όλη την Ευρώπη.
Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα έχει κάνει αισθητή την παρουσία της στη διοργάνωση με τη συμμετοχή δύο ελληνικών ομάδων, οι οποίες μεταφέρουν το πάθος και το ταλέντο του ελληνικού ποδοσφαίρου Κωφών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Από τη μία οι περσινοί πρωταθλητές του ΠΑΟΚ (Παναρκαδικός Αθλητικός Όμιλος) Μοριάς Τρίπολης και από την άλλη ο πολυνίκης του θεσμού, ΠΟΚ (Παναθλητικός Όμιλος Κωφών) Αθήνας. Αμφότερα τα σωματεία δίνουν κάθε χρόνο ραντεβού στην κορυφαία διοργάνωση με υψηλές βλέψεις. Έτσι και φέτος.
ΠΟΚ
Το φετινό Champions League Κωφών φιλοξενείται στη Ρεμς της Γαλλίας, από τις 26 έως τις 31 Μαΐου, με τη χώρα μας να έχει για ακόμα μία χρονιά διπλή εκπροσώπηση. Ο ΠΟΚ που κατέχει το ρεκόρ με τις περισσότερες κατακτήσεις του τροπαίου (5), πρόκειται να συμμετάσχει για 13η συνεχόμενη σεζόν, αρχής γενομένης από το 2011 (το 2020-21 δεν διεξήχθη λόγω Covid-19). Βάσει αριθμών και οργάνωσης θεωρείται ένα εκ των κορυφαίων σωματείων της Ευρώπης. Σε αυτό αγωνίζονται μερικοί από τους καλύτερους Έλληνες και ξένους ποδοσφαιριστές.
Αναλυτικά, οι χρονιές που ο ΠΟΚ συμμετείχε στο Champions League Κωφών και οι θέσεις που κατέλαβε
2024, Αθήνα – 2η θέση
2023, Βαρσοβία, 5η θέση
2022, Πάτρα – 1η θέση
2019, Λονδίνο – 3η θέση
2018, Μιλάνο – 1η θέση
2017, Λάρισα – 1η θέση
2016, Άαρχους – 3η θέση
2015, Αντάλια – 1η θέση
2014, Βελιγράδι – 1η θέση
2013, Λονδίνο – 5η θέση
2012, Αθήνα – 2η θέση
2011, Καρλσρούη – 5η θέση
Καραπιπέρης: “Υπάρχουν πολλοί κωφοί που είναι καλοί παίκτες και αξίζουν να παίξουν σε υψηλό επίπεδο”
Από το 2020 αναπόσπαστο κομμάτι της ομάδας αποτελεί και ο Διεθνής, Φώτης Καραπιπέρης. Ο 21χρονος χαφ που στο κλασικό ποδόσφαιρο φέτος φόρεσε τη φανέλα του Ναυπακτιακού Αστέρα και του Αχαιού Σαραβαλίου, σε ερασιτεχνικό επίπεδο, μας μίλησε για τις εμπειρίες και τις στιγμές που έχει ζήσει με τον ΠΟΚ, την Εθνική ομάδα, τα ονείρά του, αλλά και τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει.
Ξεκινώντας θέλησε να αναφερθεί στους ανθρώπους που καταβάλουν καθημερινά προσπάθεια για την ομαλή λειτουργία της ομάδας.
“Ο κύριος Λευτέρης Μηνάς και ο κύριος Ηλίας Κατσιγιάννης κάνουν τα πάντα για την ομάδα. Ό,τι κάνουν το κάνουν με την καρδιά τους. Το ίδιο και ο προπονητής μας, Γιώργος Πράπας, κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Ήρθε πρόσφατα στην ομάδα και μας έχει βοηθήσει αρκετά.”
Αναφορικά με το πως καλύπτει την “απόσταση” με την ομάδα, ζώντας στην Πάτρα:
“Ανεβαίνω στην Αθήνα με έξοδα της ομάδας. Μας δίνουν συνεχώς προγράμματα πριν από κάθε διοργάνωση, που είναι μία μίνι-προετοιμασία για τη φυσική κατάσταση και ενημερώνουμε τον γυμναστή για την πρόοδό μας για να γνωρίζει σε τι κατάσταση είμαστε.”
Για το επίπεδο:
“Και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί κωφοί που είναι καλοί παίκτες και αξίζουν να παίξουν σε υψηλό επίπεδο.”
“Ποδόσφαιρο δεν παίζεις με τα αυτιά, αλλά με το μυαλό”
Για τις ιδιαιτερότητες του ποδοσφαίρου κωφών:
“Υπάρχουν οι διαιτητές και οι προπονητές, που συνήθως δεν είναι κωφοί, έχουν έναν διερμηνέα που κάνει μετάφραση, ενώ υπάρχουν και άλλοι που μπορούν να διαβάσουν τα χείλη. Πρέπει να έχεις 100% την προσοχή σου, ο καθένας κάνει ότι μπορεί. Όλοι οι κωφοί έχουν τα μάτια τους 14 και κοιτούν την διαιτητή, τον βοηθό, τον προπονητή… Γιατί ο προπονητής πρέπει με κάποιον τρόπο να δώσει μία οδηγία. Είναι δύσκολο λίγο, απλά όταν είναι ο άλλος με πλάτη τον χτυπάς για να επικοινωνήσεις. Ποδόσφαιρο δεν παίζεις με τα αυτιά, αλλά με το μυαλό.”
Για τις εμπειρίες με την Εθνική Ελλάδας:
“Πρώτη φορά που ταξίδεψα στο εξωτερικό ήμουν 15 ετών. Με είχαν καλέσει στην Εθνική Νέων Κωφών Κ21. Όλοι οι συμπαίκτες μου ήταν 20 χρονών. Ήταν λίγο περίεργα στην αρχή, μετά με βοήθησαν αρκετά τα υπόλοιπα παιδιά, για να μπορέσω να έχω καλή επικοινωνία με όλους. Με αγάπησαν, ήμασταν σαν οικογένεια. Πήγαμε στη Σουηδία, το Αύγουστο του 2018. Τότε σε ηλικία 15 χρονών αναδείχθηκα καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Μετά πήγα στην Εθνική Ανδρών το 2019 στην Κρήτη. Μου έδωσε ευκαιρία ο κύριος Γιάννης Δημητρίου, ο προπονητής, να αγωνιστώ με την Τουρκία στα προημιτελικά, περάσαμε, αλλά αποκλειστήκαμε και κατακτήσαμε την τρίτη θέση στον μικρό τελικό.”
Ελλάδα vs εξωτερικό και αγαπημένη στιγμή
“Στο εξωτερικό είναι εντελώς διαφορετικά. Κάθε χώρα έχει εντελώς διαφορετική κουλτούρα. Ο χώρος με έμαθε πολλά πράγματα. Από τις αγαπημένες μου εμπειρίες είναι όταν παίξαμε στο Γεντί Κουλέ και το ταξίδι στη Βραζιλία. Πήγαμε κοντά στα σύνορα με την Παραγουάη και παίξαμε στο γήπεδο της Caxias do Sul. Οι άνθρωποι ήταν εξαιρετικοί.
Υπάρχει μεγάλο θέμα με τη φτώχεια εκεί. Αν κυκλοφορείς μόνος σου έξω δεν ξέρεις τι γίνεται. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα πραγματοποιήσω το όνειρό μου, να πάω στη Βραζιλία, κι όμως έγινε! Είναι όλοι μπαλαδόροι εκεί. Πηγαίναμε στις γειτονιές και παίζαμε με τα πιτσιρίκια. Είχαν απίστευτη αγάπη με το ποδόσφαιρο. Μικρά παιδιά έπαιζαν ξυπόλητα… Μου έδωσε απίστευτη χαρά που έζησα αυτή η εμπειρία, που πριν έβλεπα μόνο στο κινητό!”
Όνειρα και… δυσκολίες
“Είμαι 22 χρονών, παλεύω ακόμα να πετύχω το όνειρο μου που είναι να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Επιμένω γι’ αυτό, δεν το έχω αφήσει καθόλου. Έχω έρθει αντιμέτωπος με κοροϊδία στον χώρο του ποδοσφαίρου, λόγω του θέματος με την ακοή μου. Είχα δεχτεί bullying, ένιωθα πολύ μόνος. Με κορόιδευαν πισώπλατα και στο σχολείο και σε ομάδες. Αυτό με έκανε να τα παρατήσω, αλλά είχα τη στήριξη της οικογένειάς μου και σήμερα είμαι εδώ.
Όσο μεγαλώνω έχω και υποχρεώσεις με τη σχολή μου (γυμναστική ακαδημία), αλλά προσπαθώ, δεν τα παρατάω. Ότι όνειρο έχουν τα παιδιά να το παλέψουν, να επιμείνουν, ό,τι αντιμετωπίσουν να το αφήσουν στην άκρη. Πάνω από όλα είναι ο χαρακτήρας. Κάποια στιγμή θα καταφέρουν πολλά πράγματα. Ό,τι αντιμετωπίσουν, να το αντιμετωπίσουν με πίστη και πάθος, τα αρνητικά θέματα να τα αφήνουν στην άκρη, γιατί δεν αξίζει και να προχωρούν μπροστά”